Business Proposal นัดบอดวุ่น ลุ้นรักท่านประธาน
ทดลองอ่าน Business Proposal นัดบอดวุ่น ลุ้นรักท่านประธาน บทที่ 2
“แบบนี้มันจงใจชัดๆ ทำงานแบบนี้ได้ยังไง”
แทมูคลายเนกไทด้วยความรู้สึกอึดอัด
“ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปจะประชุมที่ห้องของกรรมการยุนนะ ผมไม่ไว้ใจเลย คงต้องตรวจสอบด้วยตัวเองซะแล้ว”
“ครับ”
แทมูพบว่ามีเอกสารที่ไม่เกี่ยวข้องแนบอยู่ในหนังสือสัญญาที่จะถูกส่งไปยังบริษัทคู่ค้า โดยในเอกสารนั้นมีส่วนที่เป็นเนื้อหาเรื่องผลการวิเคราะห์บริษัทรวมอยู่ด้วย หมายความว่านั่นอาจกลายเป็นจุดอ่อนของบริษัทได้ เพราะถ้าบริษัทนั้นได้เห็นก่อน อาจทำให้มีการตั้งเงื่อนไขที่ทำให้บริษัทของเขาเสียเปรียบ และเมื่อได้เห็นว่าชื่อไฟล์ถูกเปลี่ยนให้เป็นชื่อที่มีความเกี่ยวข้องกับสัญญา เขาก็มองว่าเป็นเรื่องของการจงใจ นี่อาจเป็นฝีมือของฝ่ายที่ไม่พอใจเขา
“ขอโทษด้วยครับที่ไม่ได้ตรวจดูให้ดีก่อน”
ซองฮุนโค้งตัวอย่างนอบน้อม แต่ซองฮุนเองก็มีงานล้นมือเช่นกัน ซึ่งไม่มีทางที่แทมูจะไม่รู้
“อย่างน้อยตอนนี้ก็เห็นแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”
เมื่อแทมูขึ้นนั่งบนรถ ซองฮุนก็ขึ้นนั่งตรงฝั่งคนขับ
“ว่าแต่จะตรวจดูอีกรอบยังไงเหรอครับ ท่านกำลังนัดเจอกับคุณจินยองซออยู่ไม่ใช่เหรอครับ”
จินยองซอ
แทมูหรี่ตาลง เธอเป็นฝ่ายติดต่อกลับมาก่อนตามแผนของเขา เธอคงจะคิดว่าในเมื่อตัวเองปฏิเสธการแต่งงานไปแล้ว เรื่องทุกอย่างก็น่าจะจบลง แต่เมื่อได้ยินคำขอแต่งงานของเขา เธอก็ถึงกับอึ้งไปจนทำอะไรไม่ถูก แผนการของเขาง่ายมาก เขาพูดถึงเรื่องแต่งงานกับผู้หญิงที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวโดยไม่ให้เวลาเธอสงบสติอารมณ์ เพื่อทำให้เธองงแล้วรวบรัดแต่งงานเสียเลย
แต่กลับมีปัญหาเกิดขึ้นเสียก่อน ในระหว่างที่เธอไปสั่งเครื่องดื่มอยู่นั้น เมื่อเขาตรวจสอบอีเมลดูก็พบว่ามีใครบางคนกำลังขัดขวางงานของเขา ซึ่งเป็นการกระทำที่ใช้วิธีแบบเด็กๆ และน่ารังเกียจมาก ถ้าเขาไม่ได้ดูอีเมลก่อนล่ะก็ คงต้องมีปัญหาเกิดขึ้นและกวนใจเขาไปพักใหญ่แน่นอน
“อย่าบอกนะครับว่าในระหว่างที่เจอคุณจินยองซอ ท่านก็ทำงานไปด้วย”
แทมูดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ เขาขอเวลาเธอแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้น แต่กว่าจะติดต่อให้ฝ่ายเทคนิคยกเลิกการส่งหนังสือสัญญาและรอตรวจสอบผล เวลาก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว นั่นเป็นเวลามากเกินพอที่จะทำให้คนที่บอกว่ารอใครไม่ได้อย่างเธอหนีไปได้อย่างสบาย ถ้าเธอหนีไป เขาก็คงต้องล้มเลิกความคิดที่จะแต่งงานกับเธอ เพราะเขาเป็นฝ่ายไม่รักษาสัญญาเอง
“ให้ไปที่บ้านเลยไหมครับ”
ถ้าต้องไปนัดบอดครั้งใหม่ย่อมทำให้เขาปวดหัวมากแน่นอน ส่วนการที่พวกผู้บริหารคอยจับตามองเขาไม่ได้มีเฉพาะเรื่องในวันนี้เท่านั้น พวกผู้บริหารพยายามบงการเขาเหมือนที่เคยทำกับพ่อเขามาแล้ว แต่เมื่อเรื่องไม่เป็นไปตามที่ต้องการ พวกเขาจึงใช้วิธีสกปรกแบบนี้ เรื่องที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วก่อนหน้านี้อาจจะเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อใดก็ได้ แม้ในระหว่างที่เขากำลังนัดบอดอยู่ก็อาจเกิดขึ้นได้เหมือนกัน เขาจึงปล่อยให้ตัวเองเสียเวลาไปกับเรื่องแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว
“กลับไปที่ที่นัดพบอีกรอบ”
“คุณจินยองซอยังจะรออยู่เหรอครับ”
เมื่อได้ยินคำถามของซองฮุน แทมูก็ยิ้มออกมา จะมีเหตุผลอะไรที่ทำให้ผู้หญิงที่ไม่อยากแต่งงานด้วยจนถึงขนาดบล็อกเบอร์เขาต้องมานั่งรอเขาเป็นชั่วโมงหรือเปล่านะ เขาได้แต่ส่ายหน้า ซองฮุนมัวแต่ขับรถอยู่จึงมองไม่เห็น แต่แล้วซองฮุนก็พูดพึมพำออกมา
“แต่ถ้าเป็นพรหมลิขิต เธออาจจะรอท่านอยู่ก็ได้นะครับ”
“หัวหน้าชาคิดว่าผมจะเชื่อเรื่องพวกนั้นงั้นเหรอ”
“งั้นทำไมถึงกลับไปอีกล่ะครับ”
แทมูหรี่ตาลง
‘ฉันไม่หนีไปไหนหรอกค่ะ’
จะบอกได้ไหมนะว่าเขาเชื่อมั่นเมื่อได้ยินเสียงที่ชัดถ้อยชัดคำของเธอ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอคงนั่งรอเพื่อบอกเขาว่าจะไม่แต่งงานด้วย
“คุณเคยได้ยินคำว่าเผื่อไหม”
การลองกลับไปยังที่ที่ไม่รู้ว่าเธอจะรออยู่หรือเปล่านั้น น่าจะมีความเป็นไปได้สูงกว่าการไปนัดบอดครั้งใหม่ เผื่อจะมีโอกาสหนึ่งในหมื่นก็ได้
“นั่นแหละครับที่เรียกว่าพรหมลิขิต”
ซองฮุนพึมพำ
ทางตรงหน้าเต็มไปด้วยหมอก ทัศนวิสัยถูกบดบังด้วยความขาวโพลน ขณะที่ฮารีกำลังมองไปรอบๆ อยู่นั้น ใครบางคนก็เดินเข้ามาหาเธอ
‘คุณจินยองซอ’
‘คะ?’
‘คุณจินยองซอใช่ไหมครับ’
‘ไม่ใช่ค่ะ คุณจำคนผิดแล้วค่ะ’
‘หมายความว่ายังไงครับ คุณไม่ใช่คุณจินยองซอที่นัดบอดกับผมเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นคุณเป็นใครกันแน่ อย่าบอกนะว่าคุณเป็นพนักงานบริษัทผม คุณคงไม่ใช่ชินฮารี พนักงานแผนกวางแผนและการเงินทีมสองที่มาเล่นตลกกับผมเพราะเงินแล้วก็จากไปใช่ไหมครับ’
เมื่อได้ฟังคำพูดนั้นก็รู้ได้ว่าเขาคือแทมู สายตาของเขาเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว
‘ใช่หรือไม่ใช่ เป็นเธอหรือไม่ใช่เธอ’
‘ทะ…ท่านประธานคะ คือว่า ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ฉันคือจินยองซอเองค่ะ’
‘ถ้าอย่างนั้นเราแต่งงานกันเถอะ’
เฮือก ฮารีรู้สึกเหมือนถูกบีบคอ และเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้ เธอจึงได้แต่พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ แต่ทันใดนั้นหนทางข้างหน้าก็มืดลง เธอเริ่มหายใจไม่ออก ในตอนนั้นแทมูแบกเธอขึ้นหลังและเสื้อผ้าของเธอก็กลายเป็นชุดแต่งงานไปเสียแล้ว
‘ไม่ได้นะคะ ไม่ใช่ค่ะ คุณแบกผิดคนแล้วค่ะ ไม่ใช่ฉันค่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่ฉัน!’
เธอร้องตะโกนเสียงดังและพยายามขัดขืน แต่ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะดูเหมือนว่าเขาหูดับไปแล้ว
‘เดี๋ยวก่อนค่ะ! ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฉันขอร้อง! บอกแล้วไงคะว่าไม่ใช่ฉัน ช่วยฟังที่ฉันพูดหน่อยได้ไหมคะ คุณคะ?’
‘ไม่ได้ครับ ผมจะปล่อยให้ช้าไปกว่านี้ไม่ได้แม้แต่วันเดียว’
‘งั้นคุณช่วยปล่อยฉันลงก่อนได้ไหมคะ’
‘คงยากครับ เพราะมีเรามีที่ที่ต้องไปด้วยกัน’
‘ต้องไปด้วยกันเหรอคะ คุณหมายถึงที่ไหนคะ’
เธอพยายามดิ้นอย่างถึงที่สุด แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยและยังคงแบกเธอเดินต่อไป ว่ากันว่าต่อให้ถูกเสือจับไป แต่ถ้าตั้งสติไว้ให้ดีก็จะเอาชีวิตรอดได้ แต่ตอนนี้เธอตั้งสติไม่ได้เลย
‘ท่านประธาน! ท่านประธาน!’
เธอรวบรวมแรงเท่าที่มีและร้องตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง
‘ให้ตายสิ นี่มันอะไรกัน จะพาฉันไปไหน ฉันถามว่าจะไปไหน!’
‘จะไปไหนล่ะ ก็ไปบ้านผมน่ะสิ’
‘อะไรนะ’
‘ผมกับคุณจะแต่งงานกัน’
‘ให้ตายสิ! ไม่ได้นะ! ไม่มีเหตุผลที่ผู้หญิงอย่างฉันจะแต่งงานกับคุณเลยนะคะ ฉันเป็นแค่พนักงาน ส่วนคุณเป็นประธาน เรา…เราสองคน…!’
‘เราเป็นพรหมลิขิตของกันและกันครับ’
‘…คะ? อะ…อะไรลิขิตนะคะ’
‘พรหม…ลิขิต’
‘ภรรยาที่ถูกคัดมาจากความเป็นไปได้หนึ่งในหมื่น’
‘อ๋อ ว่าไงนะคะ?’
‘ใช่ครับ ภรรยา’
‘ไม่นะ ฉันไม่ใช่ภรรยา…’
ฮารีพยายามดิ้นสุดชีวิต ระหว่างนั้นใครบางคนกำลังก้มมองเธออยู่เงียบๆ
ยังไม่ไปสินะ
แทมูยิ้มอย่างพึงพอใจพลางก้มมองดูเธอ
รอจนหลับไปเลยเหรอ
Comments
