Business Proposal นัดบอดวุ่น ลุ้นรักท่านประธาน
ทดลองอ่าน Business Proposal นัดบอดวุ่น ลุ้นรักท่านประธาน บทที่ 2
“คราวที่แล้วฉันบอกไปไม่ใช่เหรอคะว่าฉันเป็นผู้หญิงที่รักสนุกขนาดไหน”
ยองซอ โทษทีนะที่ฉันไม่สามารถรักษาศักดิ์ศรีของเธอเอาไว้ได้ แต่ถ้าเธอไม่อยากแต่งงาน ตอนนี้ฉันจำเป็นต้องทำอะไรสักอย่าง
“ฉันมีความสัมพันธ์กับผู้ชายยุ่งเหยิงขนาดไหนและคบกับผู้ชายมากหน้าหลายตาแค่ไหน คุณทราบเรื่องนี้ดีอยู่แล้วนี่คะ”
“แถมคุณยังบอกว่าชอบผู้หญิงด้วยนี่ครับ”
เมื่อเขาช่วยพูดเสริมอย่างใจเย็น เธอก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“ค่ะ คุณก็ทราบดีอยู่แล้วว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้น แล้วคุณจะแต่งงานกับฉันได้ยังไงคะ”
“ผมไม่คิดว่าการที่คุณมีอดีตจะทำให้ชีวิตแต่งงานของเราแย่ลงนะครับ”
“ตะ…แต่ถ้าเป็นผู้ชายทั่วไป…”
“ผมไม่ใช่ผู้ชายทั่วไปครับ”
ให้ตายสิ เขาเป็นคนโรคจิตที่เปิดกว้างขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!
“คือว่า…ฉันบอกไปแล้วใช่ไหมคะว่าฉันไปนัดบอดวันนั้นยังไง ที่จริงแล้วฉันไปเที่ยวไนต์คลับตั้งแต่วันก่อนหน้านั้น ฉันเมามากก็เลยไปค้างนอกบ้านกับผู้ชาย ฉันไปเที่ยวมาขนาดนั้นแล้วไปนัดบอด คุณคิดยังไงคะ”
“ผมคิดว่าคุณเป็นคนมีความรับผิดชอบสูงมากครับ”
โธ่เว้ย! ทำไมถึงได้มองเป็นแบบนั้นไปได้นะ!
“แต่ถ้าเป็นผู้ชายทั่วไป…”
เขาขมวดคิ้วราวกับจะบอกว่าเมื่อกี้ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายทั่วไป
“ผมไม่คิดว่าการพูดตรงไปตรงมาจะเป็นข้อเสียนะครับ แต่กลับคิดว่าการโกหกต่างหากที่เป็นข้อเสีย”
“…คะ?”
“แค่คุณไม่โกหกผมก็พอแล้วครับ”
เฮือก สายตาของเขาเหมือนกับบอกว่าถ้าจับได้ว่าโกหก จะฆ่าทิ้งให้หมดเลย พอเห็นสายตาแบบนั้น ฮารีก็ถึงกับตัวแข็งทื่อ
“อ๋อ ค่ะ ฉันนี่ก็พูดตรงไปตรงมาอย่างไร้สาระมากไปหน่อย…นะคะ”
เขาพยักหน้าราวกับว่าชอบตรงส่วนนั้นโดยที่ไม่รู้เลยว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่ในใจ
“ไหนๆ ก็พูดกันอย่างตรงไปตรงมาแล้ว ฉันขอพูดตรงๆ อีกเรื่องได้ไหมคะ”
“พูดได้เลยครับ”
“คุณคังแทมูไม่ใช่สเป็กฉันค่ะ”
เขาหรี่ตาลง แม้จะรู้สึกกลัว แต่ฮารีก็คิดว่าถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป อาจจะมีเรื่องที่น่ากลัวมากกว่านี้เกิดขึ้นก็ได้ เธอจึงรวบรวมความกล้าและพูดต่อ
“ที่สำคัญคือฉันเองก็ควรต้องชอบคุณคังแทมูด้วยเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ แต่ฉันไม่ชอบค่ะ ฉันกำลังบอกว่าฉันไม่ชอบคุณคังแทมูค่ะ เพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไงก็แต่งงานกับคุณคังแทมูไม่ได้ค่ะ”
อย่างน้อยนี่ก็ไม่ใช่เรื่องโกหก ฮารีพยายามทำตาให้เป็นประกายที่สุด เขาจ้องมองเธอไม่วางตาและเอ่ยพูดออกมา
“ไหนๆ คุณก็พูดออกมาแล้ว ถ้าคุณไม่อยากแต่งงานเพราะยังอยากเที่ยวสนุกอยู่ล่ะก็ คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นเลยนะครับ ถ้าคุณแต่งงานกับผม คุณจะเที่ยวสนุกได้อย่างอิสระมากกว่าเดิมแน่นอน เพราะผมก็คงมัวแต่ทำงานยุ่งมากจนไม่มีเวลาไปก้าวก่ายว่าภรรยาจะเที่ยวสนุกที่ไหนยังไงบ้าง นั่นหมายความว่าแม้จะแต่งงานกับผมแล้ว คุณก็จะยังสามารถรักษาไลฟ์สไตล์ของคุณเอาไว้ได้เหมือนเดิม คุณจะใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขโดยที่จะไปเจอผู้ชายหรือผู้หญิงที่ไหนก็ได้ แล้วก็ไม่ต้องเสียเวลานัดบอดหรือทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้ด้วย ส่วนเรื่องเงิน ผมจะให้คุณมีใช้อย่างไม่ต้องกังวลเลยครับ”
ว้าว สุดยอด! นี่มันสามีในฝันสุดๆ!
“เป็นไงครับ”
จะเป็นไงล่ะ ก็ต้องรีบแต่งตอนนี้เลยน่ะสิ!
ฮารีอยากจะตะโกนตอบออกไปว่าเยส แต่เธอจำต้องกล้ำกลืนน้ำตาและส่ายหน้าให้เขา
“ขอโทษนะคะ แต่ฉันรู้สึกเฉยๆ กับคุณคังแทมูจริงๆ ค่ะ”
เขาขมวดคิ้ว
“คุณจินยองซอ”
“ค่ะ คุณคังแทมู”
“ผมไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะครับ”
“คะ?”
“ผมหมายความว่าถ้าคุณกังวลเรื่องอย่างว่าอยู่ล่ะก็ คุณไม่ต้องกังวลนะครับ”
เรื่องอย่างว่านั่นมันเรื่องอะไร…
ก่อนที่จะนึกขึ้นมาในหัวได้ว่าเป็นเรื่องอะไร เธอก็รู้สึกวูบวาบที่ใบหน้า
“ผมเก่งนะครับ”
…หืม?
“ถ้าคุณต้องการ จะให้ผมพิสูจน์ตอนนี้เลยก็ได้นะครับ”
เรื่องอะไร…
เฮือก! อย่าบอกนะว่าตอนนี้ผู้ชายคนนี้กำลังพูดดึงดูดใจว่าตัวเองทำเรื่องที่เขาทำกันตอนกลางคืนเก่งน่ะ เธอส่ายหน้า
“คุณจินยองซอ”
“คะ?”
“คุณชอบทั้งผู้ชายแล้วก็ผู้หญิงด้วยนี่นา แล้วทำไมถึงเป็นผมไม่ได้ล่ะครับ”
“คะ…?”
เมื่อเห็นสีหน้าของเขาที่เหมือนกำลังบอกว่าก็บอกแล้วไงว่าผมเก่ง แล้วจะมีปัญหาอะไรอีก จู่ๆ ฮารีก็คิดถึงแม่ขึ้นมา
แม่จ๋า หนูรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ รู้สึกเหมือนกับว่าถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป คงต้องได้แต่งงานจริงๆ แน่…
“ไม่ให้ผมไปส่งถึงหน้าบ้านจริงๆ เหรอครับ”
แน่นอนสิ เพราะที่นี่มันแถวบ้านชินฮารี ไม่ใช่แถวบ้านจินยองซอ
“ค่ะ ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ งั้น…”
“ก่อนจะแต่งงาน เราต้องเจอกันสักกี่ครั้งดีครับ”
“คะ?”
เดี๋ยวนะ ฉันพูดไปเป็นชั่วโมงแล้วนี่นาว่าไม่ชอบเขาน่ะ
ตั้งแต่ออกมาจากร้านกาแฟจนมาถึงแถวบ้าน ฮารีพยายามหาข้ออ้างที่ไม่เป็นเรื่องขึ้นมา เช่น สีหน้า น้ำเสียง การแต่งตัว ไปจนถึงเรื่องรูปทรงเล็บ และตั้งใจพูดให้ฟังสุดๆ แล้วว่าทำไมถึงไม่ชอบเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะชอบ เพราะคิดว่าเธอเป็นคนตรงไปตรงมาดี
ฉันคงลืมไปสินะว่าเขาไม่ใช่คนโรคจิตธรรมดา แต่เป็นคนจิตวิปริต
เขาต้องเป็นผู้ชายที่ป่วยเป็นโรคสนใจผู้หญิงที่บอกว่าไม่ชอบเขาแน่นอน ฮารีพยายามฝืนยิ้ม
“เอ่อ คุณคังแทมู”
“ครับ คุณจินยองซอ”
“ฉันก็บอกคุณไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าฉันไม่ชอบคุณคังแทมูเลย เหตุผลที่คุณยังทำแบบนี้อยู่คืออะไรกันแน่คะ”
เขาชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะตอบอย่างตรงไปตรงมา
“ผมชอบคุณครับ”
“…คะ?”
“ผมชอบคุณจินยองซอครับ”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมาก แววตาก็ดูจริงจังจนไม่กล้าแม้แต่จะเถียงออกไปว่าถ้าคุณชอบฉัน แล้วฉันต้องคบกับคุณเสมอไปหรือไง ถ้าไม่ใช่เพราะชื่อจินยองซอ หัวใจของฮารีก็คงเต้นแรงอย่างที่สุดไปแล้ว
“ตอนนี้ผมชอบคุณจินยองซอ ส่วนคุณจินยองซอไม่ชอบผม ผมว่าเราควรต้องมาเจอกันอีกสักสองสามครั้งจนกว่าหัวใจของเราจะรู้สึกเหมือนกันไม่ใช่เหรอครับ ไม่ว่าจะรู้สึกไปในทางไหนก็ตาม”
เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเขาชอบอะไรในตัวเธอกันแน่ (ไม่กล้าถามเพราะกลัวจะได้ฟังคำตอบแปลกๆ) ถ้าเธอนัดบอดกับเขาในชื่อของเธอเองแล้วได้ยินเขาพูดแบบนี้ล่ะก็ เธออาจจะตอบกลับไปก็ได้ว่าจะลองเจอเขาอีกสักสองสามครั้ง
แต่ในสายตาของเขา เธอไม่ใช่ชินฮารี แต่เป็นจินยองซอ และการใช้ชีวิตก็ต่างกัน เพราะฉะนั้นเธอจึงต้องจบความสัมพันธ์กับเขาตั้งแต่ตรงนี้ เพราะถ้าปล่อยให้ยืดเยื้อไปมากกว่านี้ เธอคงต้องลำบากมากแน่ๆ
“คุณคังแทมูคะ ฉัน…”
เขาดูนาฬิกาเหมือนพยายามจะตัดบท
“ขอโทษด้วยครับ พอดีผมต้องเข้าไปที่บริษัทอีกรอบ”
“อ๋อ ค่ะ งั้นรีบไปเถอะค่ะ”
“ผมขอเช็กตารางงานดูก่อนแล้วจะโทรหานะครับ”
“เอ่อ เดี๋ยวค่ะ…”
เขากลับขึ้นรถ ลดกระจกลงแล้วเงยหน้ามองเธอ
“แล้วผมจะโทรหานะครับ”
“เอ่อ คือ…คุณคังแทมู!”
ฮารีจับกระจกที่กำลังเลื่อนขึ้น
“ฉันทำไม่ได้จริงๆ ค่ะ!”
จู่ๆ เธอก็ตะโกนออกมาแบบนั้น เขาจึงเลิกคิ้วขึ้นเหมือนจะถามว่าเธอหมายความว่าอย่างไร
“ถ้าเป็นกับคุณคังแทมู ฉันทำไม่ได้จริงๆ ค่ะ อย่าว่าแต่เรื่องแต่งงานเลย ฉันไม่แม้แต่จะอยากเจอคุณ เพราะฉะนั้นคุณช่วยล้มเลิกความตั้งใจแล้วก็ลองหาผู้หญิงอื่นดีกว่านะคะ”
“เป็นเพราะเรื่องการพบกันแบบพรหมลิขิตที่คุณพูดถึงเมื่อสักครู่นี้เหรอครับ”
เขาจำคำพูดของเธอได้จึงถามขึ้นมา เธอจึงแต่งคำพูดโดยยกคำพูดของยองซอมาพูดซ้ำ
“คะ? ค่ะ เพราะฉันต้องการความโรแมนติกหรืออะไรแบบนั้นค่ะ การนัดบอดมันดูไม่เป็นเรื่องของพรหมลิขิตสักเท่าไร…”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้น คุณอย่ากังวลไปเลยครับ เพราะวันนี้เป็นวันแบบนั้นเลยล่ะครับ”
“…คะ?”
แทมูยิ้มแบบที่คนอื่นแทบไม่เคยเห็น
“ผมจะโทรไปนะครับ”
“ไม่ค่ะ! ไม่ต้องโทรมานะคะ อ้อ เพราะยังไงฉันก็จะไม่รับสาย”
“คุณหมายความว่าจะบล็อกเบอร์ผมอีกแล้วเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ ฉันจะบล็อก ถึงคุณจะบอกว่านี่เป็นเรื่องของครอบครัวและขู่ว่าจะเอาเรื่องไปบอกผู้ใหญ่อีกก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ เพราะคราวนี้ฉันไม่หลงกลคุณอีกแล้ว”
เขาขมวดคิ้ว
“เรื่องนั้นผมไม่ได้ขู่นะครับ”
ไม่ได้ขู่งั้นเหรอ แล้วมันเรียกว่าอะไรล่ะ
“ถ้านั่นไม่ได้เป็นการขู่ คุณก็คงจะยกเลิกคำพูดที่ไปพูดไว้กับครอบครัวได้สินะคะ ฉันลำบากใจมากจนไม่อยากเข้าบ้านแล้ว”
“ถึงยังไงคุณก็ต้องแต่งงานอยู่ดี ไม่เห็นจำเป็น…”
“ต่อให้แต่งงานก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องแต่งงานกับคุณคังแทมูเท่านั้นนี่คะ ช่วยเคารพสิทธิ์ของฉันด้วยค่ะ”
เรื่องรสนิยมก็ด้วย รสนิยมของฉันมันไม่ใช่คุณเลยสักนิด
“งั้นฉันรบกวนด้วยนะคะ ฉันจะถือว่าเรื่องของเราจบลงตรงนี้นะคะ”
ฮารีรีบหันหลังให้อย่างรวดเร็ว พูดขนาดนั้นแล้ว เขาก็คงมีศักดิ์ศรีเหมือนกันแหละน่า คงไม่มาตามตื๊ออีกแล้วล่ะ
“เฮ้อ เกือบจะหลงกลซะแล้ว”
แม้แต่ฮารีเองก็ยังคิดว่าตัวเองพูดออกไปอย่างชัดเจนมากแล้ว ขณะเดินอยู่พักใหญ่จนขาเริ่มจะหมดแรงก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความ
จินยองซอ : จัดการได้หรือยัง
หลังอ่านข้อความของยองซอ ฮารีก็ส่งข้อความตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
ชินฮารี : อื้ม จัดการได้ดีสุดๆ เลยล่ะ
* รามยอน คือบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของเกาหลี
** คิมบับสามเหลี่ยม คือข้าวปั้นห่อสาหร่ายรูปสามเหลี่ยม
*** ฮอตบาร์ คือลูกชิ้นปลาแผ่นทอด
ติดตามตอนต่อไปวันที่ 16 พ.ย. 65 เวลา 12.00 น.
Comments
