Business Proposal นัดบอดวุ่น ลุ้นรักท่านประธาน
ทดลองอ่าน Business Proposal นัดบอดวุ่น ลุ้นรักท่านประธาน บทที่ 3
“มินอู นายมาทำอะไรถึงที่นี่เหรอ”
ฮารีพยายามควบคุมสีหน้าตัวเองและเดินไปยืนตรงหน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน
“เลิกงานแล้วเหรอ”
“มาทำอะไรที่นี่เร็วขนาดนี้ แล้วงานที่บริษัทล่ะ”
“วันนี้ฉันลาพักร้อนน่ะ”
“ถ้าลาก็น่าจะพักอยู่ที่บ้านสิ มาทำงานที่นี่ทำไม”
“ฉันไม่สบายใจเรื่องที่เมื่อคราวก่อนที่เราแยกกันแบบนั้นก็เลยอยากมาเจอเธอ แล้วฉันก็ยังไม่ได้มาแสดงความยินดีที่เปิดร้านใหม่เลยนี่นา”
มินอูชี้ไปที่กระถางต้นไม้ที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนชั้น ทั้งที่รู้ดีว่าคำพูดของเขาไม่ได้มีความหมายอะไรเป็นพิเศษ แต่เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ใบหน้าของฮารีก็รู้สึกวูบวาบ เธอสังเกตท่าทีของฮามินก่อนจะพูดโพล่งออกมา
“นั่นสินะ ถ้านายไม่ได้เห็นหน้าฉันก็คงลงแดงตาย ตายแน่ๆ ฮ่าๆ ขอบคุณสำหรับของขวัญนะ”
ฮามินขมวดคิ้วและพูดกับมินอู
“ทำไมพี่มินอูถึงได้มาคบกับผู้หญิงหลงตัวเองที่ไม่มีอะไรดีเลยทั้งรูปร่างหน้าตาและนิสัยแบบนี้ล่ะ”
“อะไร ทำไมฉันจะไม่มีอะไรดีเลยยะ”
ฮารีหยิบซองออกมาจากกระเป๋า
“พูดแบบนี้กับคนที่มีดีแค่ตรงที่มีค่าเช่าร้านน่ะเหรอ”
“โอ้ คุณพี่สาว!”
เมื่อฮามินทำท่าจะจับซอง ฮารีก็ยิ้มออกมา
“เมื่อกี้พูดว่าไงนะ”
“ผมพูดว่าพี่มีดีทั้งรูปร่างหน้าตาและนิสัยครับ”
“ใช่ไหมล่ะ ต่อไปก็พูดจาให้มันดีๆ หน่อย”
ฮารียื่นซองให้ฮามิน พอเปิดซอง ฮามินก็ถามขึ้นมา
“เบิกเงินเดือนล่วงหน้ามาเหรอ หรือใช้บัตรเครดิตปลอมกู้นอกระบบมา”
“มีวิธีก็แล้วกันน่า”
มหากาพย์การนัดบอดที่แลกมาด้วยเลือด หยาดเหงื่อ และน้ำตา
“ไม่ได้ไปขโมยมาใช่ไหม”
นั่นคือเงินที่ได้มาอย่างสง่าผ่าเผยจากยองซอด้วยการไปนัดบอดกับแทมู ก่อนจะปฏิเสธคำขอแต่งงานของเขาและไม่ยอมรับข้อเสนอในการพบกันครั้งต่อๆ ไป
ไอ้น้องชายคนนี้
เมื่อเห็นฮารีหรี่ตามอง ฮามินก็หัวเราะราวกับหยอกล้อ
“อ้อ แต่คงจะปีนรั้วไม่ไหวใช่มั้ยล่ะ เพราะอืดอาดยืดยาด”
“เดี๋ยวจะโดน!”
ฮามินมองที่มินอูและประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกัน
“พี่มินอู ช่วยพาพี่สาวผมไปหน่อยนะครับ ก่อนที่ผมจะถูกตีซะก่อน”
“ไปได้เหรอ ยุ่งกันอยู่นี่นา”
“จัดการงานเร่งเสร็จหมดแล้วครับ ฟุตบอลก็จะจบแล้วด้วย แค่พี่มาช่วยก่อนที่พี่ฮารีจะมาก็ขอบคุณมากแล้วครับ”
“เหรอ งั้นเราไปกันเลยไหม”
มินอูดึงแขนฮารี
“เด็กๆ จะไปไหนกันน่ะ กินไก่ทอดก่อนแล้วค่อยไปสิ”
“ไว้คราวหน้านะครับ ขอบคุณมากครับคุณแม่”
เมื่อมินอูกล่าวลาอย่างอ่อนน้อม มีจูแม่ของฮารีก็ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
“ทำไมมินอูของแม่ถึงได้อ่อนโยนขนาดนี้นะ”
มีจูหันขวับไปมองฮารี
“ชินฮารี แกก็พยายามเข้าหน่อยสิ จะมีผู้ชายแบบมินอูที่ไหนอีก รีบคว้าไว้ให้ได้สิ”
“พะ…พูดอะไรของแม่น่ะ มินอูกับหนูเป็นเพื่อนกันนะ”
“เป็นเพื่อนก็กลายมาเป็นครอบครัวเดียวกันได้”
“แม่! มินอูมีแฟนแล้วนะ หนูก็มีแล้วด้วย”
ฮารีหลุดปากพูดออกมา ทั้งสี่คนจึงมองเธอเป็นตาเดียวกันพร้อมตั้งคำถามผ่านทางสายตาว่าจริงเหรอ
“ทำไมเหรอ คิดว่าหนูไม่มีหรือไง หนูก็มีผู้ชายที่เจอกันปุ๊บแล้วบอกว่าปิ๊งหนูปั๊บเหมือนกันนะ”
ทันใดนั้นใบหน้าของท่านประธานคังแทมูก็ลอยขึ้นมา เขาเป็นคนที่เธอตั้งใจไว้ว่าจะไม่ไปเจออีก หรือต่อให้เจอกันอีก เขาก็เป็นผู้ชายที่ไม่มีวันกลายมาเป็นผู้ชายของเธอได้
อย่างไรก็ตามนั่นคือเรื่องจริง ฮารีตั้งใจไม่พูดแก้ให้ถูกต้อง เพราะไม่อยากให้ตัวเองดูด้อยค่าต่อหน้ามินอู
“ผู้ชายที่ไหน”
“ใช่ๆ เขาเป็นใคร คนที่บริษัทเหรอ”
“เรื่องนั้นไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะ ไปกันเถอะ มินอู”
ฮารีลากมินอูออกมาข้างนอก
“ให้ตายสิ คนที่บ้านฉันเห็นนายไม่ได้เลย โทษทีนะ”
ฮารีแสร้งพูดแบบไม่ได้คิดอะไรมากและตบไหล่มินอูเบาๆ มินอูจึงคว้าข้อมือของเธอเอาไว้
“ชินฮารี”
“หืม?”
“มีเรื่องอะไรจะบอกหรือเปล่า”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“เรื่องแฟนไง มีแฟนตั้งแต่เมื่อไร”
“อ๊ะ? เรื่องนั้น…เพิ่งไม่นานนี้เอง”
แม้เรื่องราวจะจบลงทันทีที่เจอกันก็ตาม
แต่จะให้พูดตามความจริงก็รู้สึกเสียศักดิ์ศรี ฮารีจึงไม่กล้าพูดออกไปว่าไม่เป็นความจริง
“คุณฮเยจีสบายดีไหม ฉันยังรู้สึกผิดอยู่เลยที่วันนั้นออกไปโดยไม่ล่ำลาให้เป็นกิจจะลักษณะ”
ฮารีพยายามรีบเปลี่ยนเรื่อง แต่ดันไปเอาเรื่องแฟนของมินอูขึ้นมาพูด
“สบายดี ฮเยจีน้อยใจมากเลยนะที่วันนั้นเธอออกไปแบบนั้น เอาไว้ค่อยเจอกันใหม่ก็แล้วกัน”
“หืม? อ้อ ได้สิ…”
“ตอนนั้นเธอพาแฟนมาด้วยสิ”
“ฮะ? อื้ม…”
แฟนของฉันน่ะ ตอนนี้เขาทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ
ยองซอยืนมองด้วยสายตาหวาดระแวง ทันทีที่เธอเดินออกมาจากบริษัทก็มีผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ดูดีในชุดสูทมายืนขวางหน้าเธอเอาไว้
“คุณจิน…ยองซอใช่ไหมครับ”
“ค่ะ…ฉันจินยองซอค่ะ”
ซองฮุนมองเธออย่างไม่ละสายตา ถ้าลบเครื่องสำอางออกแล้ว หน้าตาเป็นแบบนี้เองเหรอ ซองฮุนไม่เข้าใจเลยว่าถ้าสวยขนาดนี้ ทำไมถึงต้องแต่งหน้าแบบนั้นด้วย ไม่ใช่ว่าใบหน้าที่แต่งด้วยเครื่องสำอางของจินยองซอไม่สวย เพียงแต่เขาคิดว่าความรู้สึกช่างดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง หรือแต่งหน้าหนาขนาดนั้นเพื่อปกปิดความอิดโรย หรือเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ชายทุกคนตกหลุมรักเธอ ซึ่งความคิดนั้นกำลังสร้างเงื่อนไขว่าเขาก็อาจจะตกหลุมรักเธอได้เหมือนกัน
ซองฮุนขมวดคิ้ว
ตกหลุมรักงั้นเหรอ นายตกหลุมรักผู้หญิงของใครอยู่น่ะ
“หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรือเปล่าคะ”
ยองซอถามซองฮุนที่กำลังเพ่งมองเธออยู่ เขาเป็นผู้ชายที่มีดวงตาคมกริบ ถ้าถูกดวงตาคู่นั้นทิ่มแทงคงต้องเจ็บมากแน่ๆ แม้จะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่การยืนสบตากันนาทีกว่าโดยไม่แนะนำตัวให้รู้จักแบบนี้ มองได้อย่างเดียวเลยว่าเป็นผู้ชายที่เสียมารยาท ทว่าหัวใจของยองซอกลับเต้นรัวตั้งแต่ตอนที่เขามายืนขวางทางและเรียกชื่อเธอ
แปลบ ขณะที่กระแสไฟกำลังไหลเวียนอยู่นั้น ซองฮุนก็ได้สติ
“ใบหน้าคุณดูไม่เหมือนกับตอนนั้นเลย ทั้งที่เจ้าหน้าที่บอกมาแล้ว แต่ผมก็หาคุณไม่เจออยู่พักใหญ่เลยครับ”
“ตอนนั้นที่คุณพูดถึง…”
“ครับ สวัสดีครับ คังแทมูประธานบริษัทซองอุนที่นัดบอดกับคุณเมื่อไม่นานมานี้เป็น…”
“อ๋อ!”
ยังไม่ทันที่ซองฮุนจะเริ่มแนะนำตัวเอง ยองซอก็ยิ้มอย่างยินดีเหมือนรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร
“ค่ะ คุณคังแทมู ฉันต้องรู้จักสิคะ ที่นัดบอดกับฉันไง”
ยองซอพยายามฝืนยิ้มออกมา ฮารีบอกว่าคุยจบไปแล้วนี่นา เห็นว่าจบอย่างสมบูรณ์แบบด้วย เพราะอย่างนี้เธอถึงให้ค่าพาร์ตไทม์ไปจนครบ แต่ผู้ชายคนนี้กลับมาหาเธอถึงที่บริษัทงั้นเหรอ
ชินฮารี นี่มันเรื่องอะไรกัน!
ฮารีไม่มีทางโกหกอยู่แล้ว แถมเรื่องที่ฮารีพูดถึงรูปร่างหน้าตาก็เป็นความจริงเสียด้วย แม้คำพูดที่บอกไว้ว่าสามารถแต่งงานได้โดยที่ไม่ต้องเห็นหน้ากันนั้นจะฟังดูโอเวอร์ไปหน่อย แต่อย่างน้อยรูปโฉมของผู้ชายคนนี้ก็ถือว่าน่าดูชมทีเดียว
ฮารีไปนัดบอดกับผู้ชายแบบนี้และทำงานที่บริษัทเดียวกันกับผู้ชายแบบนี้นี่เอง
ทำไมตอนนี้เธอถึงรู้สึกอิจฉาฮารีขึ้นมานะ พรหมลิขิตมักเฉียดเธอไปเสมอ
ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะจำหน้าเธอไม่ได้เพราะฮารีแต่งหน้าจัดมาก จู่ๆ ยองซอก็รู้สึกไม่ยุติธรรมที่เธอไม่ได้เป็นคนไปนัดบอดเอง ปกติเธอไปนัดบอดอยู่เป็นประจำแท้ๆ แต่ตอนที่มีผู้ชายแบบนี้ เธอกลับส่งตัวแทนไป และยังทำลายโอกาสอันยิ่งใหญ่ไปเสียนี่
แถมชินฮารียังพูดว่าอะไรอีกนะ บอกว่าฉันบ้าเซ็กซ์ใช่ไหม
Comments
