ทดลองอ่าน นางสาวอันดับสอง บทที่ 2 – บทที่ 3

“ผู้ชนะตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัยในปีนี้คือ…นางสาวปลายฟ้า วงศ์มณีสกุล”

สิ้นเสียงประกาศกฤษราก็หันควับไปที่ผู้หญิงใส่ชุดสีรุ้ง ยอมรับนิดหน่อยก็ได้ว่าปลายฟ้าใส่ชุดนี้แล้วไม่ได้น่าเกลียดอย่างที่คิด แต่อีแค่ทำขนมไทยมันน่าพิสมัยตรงไหนกัน

“ว่าแล้วว่าคุณหนูปลายต้องชนะ” ธันวาพูดขึ้น ชายหนุ่มอีกสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กอดอกท่าเดียวกันก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียง ส่วนคนที่นั่งริมสุดอย่างเชนก็มองชัยชนะของปลายฟ้าอย่างครุ่นคิด ยิ่งมองหญิงสาวที่ได้อันดับสองที่มีสีหน้าเหมือนกลืนดินเข้าไปก็รู้สึกว่าขัดหูขัดตาแปลกๆ

แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขานี่นา คิดไปก็เปล่าประโยชน์

ตอนนั้นอาจจะจริงที่เชนคิดอย่างนั้น แต่หลังจากนั้นไม่นานเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเขาเรื่องนี้ก็วกกลับมาวุ่นวายกับเขาจนได้ เพราะเรื่องกิจกรรมดาวเดือนของมหาวิทยาลัยทำให้เขากับปลายฟ้าต้องมาเจอกันบ่อยๆ ทั้งถ่ายรูปทำกิจกรรม แล้วข่าวลือเดิมก็กลับมาอีกครั้ง

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาต้องโดดซ้อมบาสเกตบอลกับเพื่อนแล้วมาถ่ายรูปรอบมหาวิทยาลัยเพื่อเป็นการโปรโมต ซึ่งโปรโมตอะไรเขาก็ไม่รู้ ได้แต่ทำให้มันเสร็จๆ ไปเพราะปฏิเสธไม่ได้

ก็มารดาของเขาเล่นพาเขามาด้วยตัวเอง หลังจากคุยกับทุกคนเสร็จท่านอธิการบดีก็คุยโทรศัพท์ต่อเรื่องงานไม่หยุด ขณะที่ปลายฟ้ากับเชนนั่งรอถ่ายรูปอยู่ หญิงสาวมองมารดาของเชนที่ดูเหมือนจะไม่มีเวลาคุยกับลูกชายด้วยซ้ำ นั่นทำให้เธอนึกถึงตัวเอง

มีพร้อมทุกอย่าง ยกเว้นเวลาจากคนในครอบครัว

“เหมือนที่บ้านปลายเลย” ปลายฟ้าพูดขึ้น

“ว่าอะไรนะ” เชนถามกลับ ที่ผ่านมาเขาไม่ค่อยได้คุยกับปลายฟ้าเท่าไหร่เพราะคิดว่าจะวุ่นวายหากมีคนเอาไปลือผิดๆ อีก ถึงเขาจะไม่ได้คิดอะไร แต่สำหรับผู้หญิงคงไม่ค่อยดีนัก

“แม่เชนน่ะยุ่งเหมือนแม่ปลายเลย ปีนี้ปลายคุยกับแม่แค่สามสิบประโยคเองนะ”

“ยังดีกว่าแม่ฉัน เขาชอบพูดคนเดียว” ทันทีที่เชนพูดจบปลายฟ้าก็หัวเราะเสียงดัง การที่เขาทำหน้านิ่งแล้วพูดแบบนี้ทำให้เธอยิ่งรู้สึกว่าน่าขำ

“เอ่อ เชน แม่ต้องไปก่อนนะ” มารดาของเชนว่าก่อนจะหันมายิ้มให้ปลายฟ้าแล้วเดินออกไป ความรู้สึกอันแสนจะคุ้นเคยนี้ทำให้ปลายฟ้ารู้สึกประหลาด เธอไม่ได้เป็นคนเดียวที่อยู่ในครอบครัวที่พ่อแม่ทำงานจนไม่มีเวลาให้ลูก ที่ผ่านมาเธอเห็นแค่ครอบครัวอันอบอุ่นของกฤษรา แต่ข้างนอกนั่นจะต้องมีคนที่เป็นแบบเธอสักคนซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือคนตรงหน้า

“แต่แม่เชนก็ยังอุตส่าห์มาดูนะ” หญิงสาวว่า

“ก็เขาเป็นอธิการบดี ต่อให้เป็นคนอื่นก็ต้องแวะมาดูอยู่แล้ว” ชายหนุ่มยักไหล่ หากเป็นเมื่อก่อนเขาก็อาจจะรู้สึกเหงาบ้าง แต่เพราะมีเพื่อนก็เลยไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้ว บิดาและมารดาของเขาก็งานยุ่งกันอยู่ตลอด ในหนึ่งปีอาจจะมีบางวันที่ได้ทานข้าวด้วยกัน แต่จะวันไหนเขาก็เลิกรอแล้ว

ปลายฟ้ายิ้มแห้งๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“เธอน่ะ มีเพื่อนคนอื่นอีกไหม” อยู่ดีๆ เขาก็ถามขึ้น

“เอ่อ หมายความว่ายังไง”

“คนนั้นที่ได้ที่สองน่ะ เพื่อนกันใช่ไหม”

“คริสซี่เหรอ ใช่ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่จำความได้ แม่เราก็เป็นเพื่อนกัน” ปลายฟ้าเล่าด้วยรอยยิ้ม นอกจากกฤษราเธอก็ไม่มีเพื่อนสนิทที่ไหนอีก

“อ่อ” เขาตอบสั้นๆ

“ใช่ ปลายว่าจะถามเชนนานแล้ว ไปเจอใบคำร้องย้ายสาขาของปลายที่ไหนเหรอ”

“ที่พื้น มันขาดอยู่ก็เลยเอามาต่อ แต่ตอนนี้ไม่ได้ย้ายแล้วนี่” เชนว่า การที่เธอเป็นตัวแทนของสาขามาประกวดก็แสดงว่าอีกฝ่ายคงไม่อยากจะย้ายสาขาแล้ว

“ความจริงที่ปลายอยากย้ายก็เพราะว่าคริสซี่น่ะ แต่พอมาคิดดีๆ เราก็ต้องเลือกสิ่งที่เราอยากเรียนมากกว่าตามเพื่อนสิเนอะ”