ทดลองอ่าน นางสาวอันดับสอง บทที่ 4 – บทที่ 5

“เชนกลับบ้านค่ำอย่างนี้ทุกวันเหรอ” ปลายฟ้าถามขึ้น

“ใช่ ที่บ้านไม่มีอะไรทำ กลับไปก็อยู่คนเดียว เลยอยู่เล่นกับเพื่อนดีกว่า” เขาตอบ สายตายังคงมองไปข้างหน้า ไม่ได้สนใจหันมามองคนถาม

“เหมือนปลายเลย กลับไปก็อยู่คนเดียว” หญิงสาวทำเสียงเศร้า

เชนเงียบไปสักพักก่อนจะหันมามองหญิงสาวข้างกาย เมื่อก่อนเขาก็เคยเหงาแบบนี้ เห็นเธอแล้วเขาก็นึกถึงตัวเองสมัยก่อน การที่ต้องอยู่บ้านหลังใหญ่คนเดียว แม้จะมีทุกอย่างแต่มันกลับรู้สึกว่างเปล่า เบื่อจนไม่รู้จะทำอะไร ได้แต่รีบนอนหลับให้ถึงพรุ่งนี้เช้าไวๆ

“ถ้าไม่เหนื่อย มาเล่นด้วยกันก็ได้” เชนว่า เขาไม่ใช่คนใจดีกับคนอื่นไปทั่ว แต่ก็ไม่ใช่คนใจร้ายขนาดที่จะปล่อยผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้กับความเหงาที่เขาเองก็เคยเผชิญได้

“จริงเหรอ ปลายไม่กล้าขอเพราะกลัวเชนรำคาญ”

“ฉันไม่รำคาญหรอกถ้าไม่พาเพื่อนมาด้วย”

“เชนไม่ชอบคริสซี่เหรอ”

“นี่บ้านของเธอหรือเปล่า” เชนเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากตอบ แค่เขานึกถึงใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นยามที่พูดเองเออเองแล้วก็ขนลุก ยายนั่นเป็นสิ่งมีชีวิตที่พูดไม่รู้เรื่องที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา

“อื้ม ถึงแล้ว ขอบคุณนะเชน” ปลายฟ้าโบกมือลาก่อนจะลงรถ ชายหนุ่มรอจนเธอเดินเข้าบ้านไปแล้วถึงได้ออกรถไป นานมาแล้วที่ปลายฟ้าไม่ได้รู้สึกอบอุ่นใจขนาดนี้ ครั้งสุดท้ายอาจจะเป็นตอนที่มารดาของเธอเซอร์ไพรส์ด้วยการบินกลับจากต่างประเทศมาในวันเกิดของเธอหลังจากที่เธอย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น

เชนมองนมสตรอเบอรี่ในมือของธนดลด้วยความแปลกใจ ทุกคนรู้ว่าเขาชอบกินนมสตรอเบอรี่ก็จริง แต่ก็ไม่เคยมีใครซื้อมาให้โดยที่ไม่ได้บอกแบบนี้ นี่ไม่ใช่นิสัยของเพื่อนทั้งสามคนของเขาเลย แต่เพราะธนดลเป็นคนเอามาให้ เขาเลยดื่มเข้าไป

“นี่นมของใครเนี่ย” ธันวาถาม

“ของไอ้เชน มันดันลงมาก่อนก็เลยไม่เห็น มีคนไปวางอยู่ที่โต๊ะประจำของมันที่ห้องสมุดโน่น เขียนไว้ว่าให้เชน ด้วยรักและห่วงใย มึงว่าปลายป่ะวะ” ธนดลพูดไปหัวเราะไปทั้งที่ก่อนหน้านี้ปิดปากเงียบไม่ยอมพูด ความจริงเขาคิดว่าเรื่องแบบนี้ไม่น่าจะใช่ปลายฟ้าทำ แต่จะมีใครอีกล่ะ หรือว่าเป็นคนที่เคยตามเพื่อนของเขาตอนนั้นกัน

พรวด! นมสตรอเบอรี่ถูกบ้วนออกแทบจะทันที ทั้งธันวา นิกกี้ ธนดลและเพื่อนโต๊ะข้างๆ ในโรงอาหารต่างมองมาเป็นตาเดียวเพราะงงงวยว่าเกิดอะไรขึ้น