ทดลองอ่าน นิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน! เล่ม 3 บทที่ 1-2

เมื่อครู่เหลียงเฟิงอวี่แนะนำฉุนอวี๋ฉีให้นางรู้จัก บอกว่าอีกฝ่ายคือหย่งฮวนโหวซื่อจื่อ แม้จะมีบรรดาศักดิ์โหวเหมือนกัน แต่ในราชสำนักก่วงผิงโหวไม่มีอำนาจที่แท้จริงอะไร ทว่าหย่งฮวนโหวกลับไม่เหมือนกัน มีที่ดินศักดินาเท่าไรไม่พูดถึง ในวัยเด็กหย่งฮวนโหวยังเคยเป็นสหายร่วมเรียนของฮ่องเต้ ฮ่องเต้ทรงให้ความสำคัญกับเขาเป็นอย่างยิ่ง เพียงแต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดภายหลังหย่งฮวนโหวจึงออกจากเมืองหลวงไปยังต่างถิ่นห่างไกล ได้ยินว่าเพิ่งจะกลับมาเมื่อไม่นานมานี้ แต่เพิ่งจะกลับมาถึงฮ่องเต้ก็พระราชทานตำแหน่งสำคัญให้แล้ว

อีกทั้งฉุนอวี๋ฉีก็เป็นบุรุษที่โดดเด่นขนาดนี้ รูปโฉมหล่อเหลามีกลิ่นอายอบอุ่น ทั่วทั้งร่างเปี่ยมด้วยความสง่างาม เป็นอะไรที่เหลียงเฟิงอวี่เทียบเคียงไม่ได้โดยสิ้นเชิง ดังนั้นเมื่อหลี่หลิงเยี่ยนเห็นฉุนอวี๋ฉีแล้ว นางก็สลัดเหลียงเฟิงอวี่ทิ้งไปทันที และหันมายิ้มแย้มสนทนากับฉุนอวี๋ฉีแทน

เพียงแต่นางไม่รู้ว่าหลี่หลิงหว่านรู้จักกับฉุนอวี๋ฉีมาก่อนนานแล้ว ฟังจากน้ำเสียงที่ฉุนอวี๋ฉีเอ่ยกับหลี่หลิงหว่านก็มีความสนิทสนมเป็นอย่างยิ่ง

ทว่าหลี่หลิงหว่านกลับรู้สึกแค่ว่าปวดหัว นางกลัวมากว่าหลี่เหวยหยวนจะรู้เรื่องที่เมื่อครู่นางพบกับฉุนอวี๋ฉี ดังนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับการซักถามของหลี่หลิงเยี่ยน นางจึงยกมือขึ้นลูบจมูกแล้วเอ่ยตอบอย่างกระอักกระอ่วน “ใช่แล้วเจ้าค่ะ ข้าเคยพบกับคุณชายฉุนอวี๋มาก่อน”

ฉุนอวี๋ฉีฟังน้ำเสียงที่ตอบอย่างขอไปทีและหมดอาลัยตายอยากในคำพูดของหลี่หลิงหว่านออก เขานึกอยากหยอกเย้านางจึงล้วงไพ่ใบไม้ใบนั้นที่ก่อนหน้านี้เก็บอยู่ในแขนเสื้อออกมาแล้วยื่นมือออกไป มุมปากหยักยิ้มบางๆ “คุณหนูหลี่ เมื่อครู่ท่านเร่งรีบจากไป ไม่ทันระวังจนทำไพ่ใบไม้นี่ตกเอาไว้ ยามนี้ขอส่งคืนเจ้าของแล้ว”

ช่างเป็นอย่างที่กล่าวกันว่ากลัวอะไรมักได้อย่างนั้นจริงๆ หลี่หลิงหว่านถอนหายใจอย่างเศร้าโศกในใจ จากนั้นนางก็เม้มปากเงยหน้าขึ้น แอบมองไปทางหลี่เหวยหยวน พอดีกับที่หลี่เหวยหยวนกำลังก้มหน้ามองนางด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก นัยน์ตาดำมืดลึกล้ำจนไม่เห็นก้นบึ้ง ราวกับน้ำที่มีก้นบ่อลึกอย่างไรอย่างนั้น

หลี่หลิงหว่านใจสั่น ด้วยไม่กล้ามองเขาอีกต่อไป นางจึงรีบหันหน้าหนีอย่างรวดเร็ว สายตากวาดมองไปทั่ว ทว่ามือของนางที่จับแขนเสื้อหลี่เหวยหยวนยิ่งบีบแน่นขึ้น ในวันที่อากาศหนาวเช่นนี้ฝ่ามือนางกลับปรากฏหยาดเหงื่อออกมา

หลี่เหวยหยวนเก็บสายตาที่ใช้มองนางกลับไป เขาเงยหน้ามองสบสายตาแฝงรอยยิ้มของฉุนอวี๋ฉีอย่างสงบ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปเพื่อรอรับไพ่ใบไม้ในมือฉุนอวี๋ฉีพร้อมกับเปิดปากเอ่ยขอบคุณ “ข้าขอขอบคุณคุณชายฉุนอวี๋แทนน้องสาวด้วยที่นำของกลับมาคืน”

คิ้วยาวของฉุนอวี๋ฉีเลิกขึ้นน้อยๆ แต่สุดท้ายก็ยอมส่งไพ่ใบไม้ในมือให้หลี่เหวยหยวน “สหายหลี่เกรงใจแล้ว”

หลี่เหวยหยวนรับไพ่ใบไม้มา แต่กลับไม่ได้ส่งต่อไปให้หลี่หลิงหว่าน หากยัดเก็บเข้าไปในแขนเสื้อตนเองแทน

ยามนี้เหลียงเฟิงอวี่ที่อยู่ด้านข้างกำลังขมุบขมิบปากส่งเสียงเรียก “น้องหว่าน…น้องหว่าน ข้า…” หลังเห็นสายตาเย็นชาของหลี่เหวยหยวนกวาดมองคราหนึ่ง เขาก็เอ่ยแก้ทันที “คือว่า…คุณ…คุณหนูหลี่ ข้า…”

ที่ผ่านมาหลี่เหวยหยวนไม่เคยอนุญาตให้เหลียงเฟิงอวี่เรียกหลี่หลิงหว่านว่าน้องหว่านมาก่อน ทั้งยังเอ่ยปากตักเตือนอยู่หลายครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า ‘ขอให้เหลียงซื่อจื่อเรียกน้องสาวข้าว่าคุณหนูหลี่ด้วย’ ดังนั้นขอเพียงมีหลี่เหวยหยวนอยู่ด้วย เหลียงเฟิงอวี่ล้วนเรียกหลี่หลิงหว่านอย่างมีมารยาทว่า ‘คุณหนูหลี่’ เสมอ