ทดลองอ่าน นิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน! บทที่ 8-9

บทที่เก้า

เสี่ยวซานมาถึงเรือนซื่ออันแล้วก็ขอเข้าพบฮูหยินผู้เฒ่า เอ่ยเรื่องที่หลี่หลิงหว่านไม่สบายด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นและใบหน้าที่กระวนกระวาย

พอฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินแล้วย่อมเป็นห่วงหลานสาวอย่างที่สุด ทั้งยังต่อว่าเสี่ยวซาน “ตั้งแต่เมื่อคืนวานก็ไม่ยอมมาบอก รอเวลาผ่านมาจนถึงวันนี้กลับค่อยมา หากคุณหนูของพวกเจ้าเป็นอะไรไป พวกเจ้าเป็นได้ถูกถลกหนังแน่”

ซวงหงเอ่ยเกลี้ยกล่อมอยู่ด้านข้าง “คงเป็นเพราะเมื่อวานคุณหนูสามเห็นว่าท้องฟ้ามืดแล้ว คาดว่าท่านคงหลับไปแล้วจึงไม่อยากมารบกวนท่านด้วยเรื่องของตนเอง วันนี้สาวใช้คนนี้ถึงเพิ่งมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านน่ะเจ้าค่ะ”

เสี่ยวซานกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น นางไม่กล้าพูดออกมาแม้แต่คำเดียวว่าคุณหนูไม่ยอมให้นำเรื่องนี้มาแจ้งฮูหยินผู้เฒ่าเสียด้วยซ้ำ เมื่อครู่เพราะคุณชายใหญ่ตวาดให้มา นางถึงได้มารายงาน

ทว่าแม้แต่นางที่เป็นสาวใช้ก็ยังรู้ว่าคุณชายใหญ่ไม่ได้รับความโปรดปรานจากฮูหยินผู้เฒ่า หากพูดความจริงออกมา ดีไม่ดีก็จะถูกฮูหยินผู้เฒ่าตำหนิอีกรอบหนึ่ง ดังนั้นนางจึงก้มศีรษะไม่พูดไม่จา ถือเป็นการยอมรับคำพูดที่ซวงหงกล่าวเงียบๆ

ฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินที่ซวงหงพูดแล้วก็ถอนหายใจเอ่ย “หว่านเจี่ยเอ๋อร์ยามนี้รู้ความขึ้นแล้วจริงๆ รู้จักเกรงอกเกรงใจข้าเช่นนี้ด้วย ทำให้ข้าอดเอ็นดูนางมากขึ้นไม่ได้จริงๆ ทว่าเด็กคนนี้ก็ช่างโง่เง่านัก ตนเองป่วยหนักถึงเพียงนั้น ต่อให้ข้านอนหลับอยู่ก็ต้องปลุกข้าขึ้นมาให้ได้ แต่นางกลับพยายามฝืนทนด้วยตนเองเสียอย่างนั้น”

ก่อนจะสั่งให้ซวงหรงไปบอกบ่าวรับใช้ที่ประตูชั้นใน “บอกว่าข้าสั่งให้ไปเชิญท่านหมอที่ดีที่สุดมา รีบไปรีบกลับ”

ซวงหรงรีบรับคำก่อนออกไป ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็อยากจะลุกขึ้นไปเยี่ยมหลี่หลิงหว่านที่เรือนอี๋เหอ แต่ซวงหงเอ่ยเกลี้ยกล่อมเสียก่อน

“แม้วันนี้หิมะจะหยุดตกแล้ว แต่หิมะที่ละลายหนาวกว่าหิมะที่กำลังตกนะเจ้าคะ เรือนที่คุณหนูสามอาศัยอยู่ก็ห่างจากเรือนของท่าน หากท่านไปกลับโดนลมเย็นจนไม่สบายขึ้นมา ในใจคุณหนูสามจะรู้สึกอย่างไรเล่าเจ้าคะ บ่าวคิดว่าให้บ่าวเป็นคนไปก็พอแล้วเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าคิดแล้วก็อนุญาต “ยามนี้ข้าเองก็ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าคอยดูแล เจ้าไปหาหว่านเจี่ยเอ๋อร์ตอนนี้เลยเถอะ รอจนท่านหมอมาแล้ว เจ้าก็ซักถามอาการป่วยของหว่านเจี่ยเอ๋อร์จากท่านหมอมาให้ละเอียด รอให้จ่ายยา ต้มยาเรียบร้อย มองดูนางดื่มยากับตาเจ้าเองแล้วค่อยกลับมา เด็กคนนั้นเป็นคนกลัวขม เกรงว่าจะไม่ยอมดื่มยาง่ายๆ”

ซวงหงตอบรับทุกคำ ขณะที่กำลังจะจากไปพร้อมเสี่ยวซาน ฮูหยินผู้เฒ่าก็เรียกนางไว้อีกครั้ง

“ข้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้มีคนให้ผลไม้เชื่อมดีๆ มาสองกระปุก เจ้าหยิบไปให้หว่านเจี่ยเอ๋อร์ด้วย หลังดื่มยาแล้วให้อมเม็ดหนึ่งไว้ในปาก จะได้ไม่เหลือรสขมทิ้งเอาไว้”

ซวงหงรับคำ ก่อนไปหยิบผลไม้เชื่อมสองกระปุกนั้นมาแล้วเดินออกไปพร้อมกับเสี่ยวซาน มุ่งหน้าไปยังเรือนอี๋เหอ