LOVE
ทดลองอ่าน บอสคะ หนูจะไม่ทน! บทที่ 5
บทที่ 5 สาวไซส์เอ็ม ค่อนไปทางแอล
“แค่เขามาส่งแล้วพูดดีด้วยไม่กี่คำก็เพ้อขนาดนี้เลยเหรอยะ”
กัลยาโยนตุ๊กตาหมีตัวนุ่มใส่หน้าเพื่อนเพื่อเรียกสติ แต่มาลินีกลับรับมากอด ซุกใบหน้าเขินอายกับตุ๊กตาตัวน้อยพลางส่งเสียงพึมพำอู้อี้ออกมา
“ก็ปกติเขาไม่เคยทำ แล้วไม่เคยไปส่งพนักงานเป็นการส่วนตัวมาก่อนนี่”
“เขาไม่เคยไปส่งพนักงานสาวๆ แต่ไม่ได้แปลว่าเขาไม่เคยส่งผู้หญิงสวยๆ เสียหน่อย”
“แกนี่มันขยันดับฝันเพื่อนจริงๆ” มาลินีโยนตุ๊กตากลับไป หวังจะให้โดนหน้าเพื่อนบ้าง แต่กัลยากลับรับไว้ทันพลางเท้าเอวบ่นต่อ
“อย่างแกต้องกระแทกแรงๆ ถึงจะตื่น แกทำงานมาสี่ปีแล้วนะมะลิ ถ้าไม่นับตอนฝึกงาน แกมาออฟฟิศทุกวัน ไม่เคยลาป่วยลากิจ วันหยุดยังแจ๋นมาทำงานเพื่อให้ได้เห็นหน้าบอส วิ่งโร่ตั้งแต่ซื้อกาแฟยันเป็นผู้ช่วยเลขาฯ ถ้าเป็นฉันไม่ใช่แค่ขับรถมาส่งหรอก จะทำโล่แปะฝาบ้านให้ด้วย”
“แรงส์!”
“เพราะแกเป็นเพื่อนไงฉันถึงต้องพูด ทั้งขุดทั้งลากยังไม่ยอมปีนขึ้นมาจากหลุมรักสักที”
มาลินีทำหน้าง้ำ แต่พอเห็นกัลยาหยิบชุดเดรสออกมาก็ย่นคิ้ว
“แกจะไปไหน นี่มันวันเสาร์นะ”
“เพราะเป็นวันเสาร์ไง ฉันก็ต้องไปเดตกับแฟนฉันสิ”
“แล้วฉันล่ะ ไหนแกบอกจะไปกินข้าวหมูกรอบด้วยกัน”
“แฟนฉันเพิ่งไลน์มาบอกว่าไม่ติดงานแล้ว”
“เห็นแฟนดีกว่าเพื่อน”
“แกก็ชวนบอสแกไปสิ”
“จะบ้าเหรอ เขาเป็นเจ้านายจะไปชวนได้ยังไง แล้วขืนเขารู้ว่าฉันแอบชอบ คงรีบไล่ฉันออกแทบไม่ทัน”
“รู้เหมือนกันนี่ยะ ขืนวอแวเขามากๆ จะโดนไล่ออกไม่รู้ตัว เผลอๆ ก่อนถูกไล่ออกจะเจอเอฟซีบอสเจตต์แหกอกเสียก่อน”
คำขู่ของเพื่อนสนิททำให้มาลินีห่อไหล่ ยิ้มแหย เพราะถึงเขาจะเชยแต่ก็หล่อเหลา แถมยังเก่งหาตัวจับยาก ทำให้มีแฟนคลับทั้งในและนอกบริษัทจนขึ้นแท่นหนุ่มโสดในฝันของสาวๆ ถึงสามปีซ้อนมาแล้ว
“ยังไงเขาก็ไม่ไล่ฉันออกเร็วนักหรอก ฉันเป็นพนักงานดีเด่นสองปีซ้อนเชียวนะ”
“แกรู้ใช่ไหมว่าเขาคิดกับแกแค่พนักงาน”
“แค่แอบฟินเจ้านายไปวันๆ ผิดตรงไหนด้วยเล่า”
“อย่ามาแอ๊บใส ฉันรู้ว่าแกคิดลึกกว่านั้น ที่หายไปเมื่อคืนเนี่ย ฉันว่าแกต้องไม่ได้ปลุกเขาจากโซฟาธรรมดาแน่ๆ แกปล้ำเขาด้วยรึเปล่า”
“บ้า! ไม่มั้ง”
มาลินีตอบเสียงเบาหวิว เพราะอันที่จริงเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนทำอะไรลงไปบ้าง
“ฉันว่าเมื่อคืนแกต้องทำอะไรไว้แน่ๆ ปกติบอสลมเพลมพัด ถนัดกินหัวชาวบ้าน แต่วันนี้มาแปลกถึงขั้นมาส่งถึงอพาร์ตเมนต์ มันแปลกๆ อยู่นะ หรือว่าแกไปทำมิดีมิร้ายเขา!”
“แหม ถ้าทำก็ดีสิ ได้สักครั้งฉันจะตั้งใจทำงาน”
กัลยาเหลือบตาขึ้นมองบนอย่างเอือมระอาคนปากดี ลองให้อยู่ต่อหน้าเจ้านายจอมเฮี้ยบสิ มาลินีเป็นหดคอในกระดอง ไม่ปากกล้าแบบนี้หรอก
“แกเมาเลยไม่รู้ตัวรึเปล่าว่าทำอะไรเขา”
“ทั้งเนื้อทั้งตัวฉันก็ปกติ ไม่สึกหรอเลยนะ”
“งั้นเป็นไปได้ว่าแกอาจจะทำ แต่เขาไม่เล่นด้วย เช้านี้เลยปลอบโยนแกนิดๆ หน่อยๆ ด้วยการมาส่งที่อพาร์ตเมนต์”
มาลินีย่นจมูกใส่ถ้อยคำตัดกำลังใจของเพื่อน แล้ววันนั้นทั้งวันเธอก็ถูกทิ้งอยู่ในห้องเช่ากับโอป้าเกาหลีอย่างเหงาหงอย
ชีวิตสาวโสดวัยยี่สิบห้าปีช่างอับเฉาเสียนี่กระไร วันเสาร์อาทิตย์ไม่ต่างจากวันทำงาน กลับมาถึงห้องพักถ้าไม่เล่นเน็ต ไถไอจี อ่านนิยาย ก็ดูซีรี่ส์เกาหลี เรื่องมีหนุ่มๆ แวะมาชวนออกเดตน่ะเหรอ…ลืมไปได้เลย
เธอเตรียมเก็บเงินต่อเติมคานแล้ว ถ้ายังไม่มีคนสอยลงมาเห็นจะต้องเสริมคานให้หนาแน่นกว่านี้ เพราะขนาดยังสาวๆ น้ำหนักเธอยังเหวี่ยงขนาดนี้ ไม่ต้องนึกเลยว่าตอนแก่จะขนาดไหน
ตกเย็นมาลินีออกไปซื้อของกินหน้าปากซอย อพาร์ตเมนต์ที่เธออาศัยตั้งอยู่ในซอยเล็กๆ ริมถนนพระรามสี่ ในซอยมีอพาร์ตเมนต์เรียงกันเป็นตับ ผู้เช่าส่วนใหญ่เป็นคนทำงานหรือไม่ก็นักศึกษาเพราะเป็นทำเลที่สะดวก
ด้วยความที่มีผู้พักอาศัยอยู่เยอะทำให้ตั้งแต่หน้าซอยยันท้ายซอยเต็มไปด้วยร้านค้าและร้านอาหารกระจายอยู่เต็มสองฟากฝั่ง แต่ร้านอาหารที่เธอฝากท้องบ่อยที่สุดคือร้านยำมาม่าใส่หอยดอง
‘กินแล้วขี้แตก จะได้ผอมๆ’
‘ตรรกะไหนของแกวะ หอยดองมีอยู่ไม่กี่ตัว ที่เหลือแป้งทั้งนั้น จะว่าไปแกผอมลงเยอะแล้วนะมะลิ’
‘จากสาวน้อยร้อยโลสู่สาวไซส์เอ็มค่อนไปทางแอลไม่เรียกว่าผอมย่ะ เป้าหมายฉันคือเอ็กซ์เอส’
‘นั่นหุ่นคนเหรอ จะว่าไปเสื้อผ้าสมัยนี้ก็ไม่รู้จะตัวเล็กไปไหน คนนะไม่ใช่หมากระเป๋า ผอมๆ อย่างฉันยังใส่ไซส์เอ็มเลย ถ้าแกลดชานมไข่มุกกับลูกชิ้นแป้งทอดได้ ฉันว่าไซส์เอ็มก็มีลุ้น’
‘ลดง่ายอย่างนั้นฉันคงผอมไปแล้วดิ ถ้าฉันผอมฉันสวยไปแล้วนะ แต่นี่ใจดี เปิดทางให้คนผอมๆ ได้ลืมตาอ้าปาก’
กัลยาเบ้ปาก มองบนด้วยความเอือมระอา ‘เรื่องความมั่นหน้าไม่มีใครเกินแกจริงๆ’
มาลินีถอนหายใจยามนึกถึงตัวเลขบนตาชั่งเมื่อเช้าพลางไล่สายตามองเมนูสุขภาพแต่สุดท้ายก็จบลงที่ยำมาม่าใส่หอยดองเส้นน้อยผักเยอะตามเดิม
“พี่มะลิรึเปล่าครับ”
มาลินีเลิกคิ้วหันขวับมองหนุ่มขาวตี๋สูงเพรียวที่ชื่อดนุชา รุ่นน้องในแผนกเซลส์กับหญิงสาวร่างเล็ก
“อ้าว แดนมาทำอะไรแถวนี้”
“ผมกับแฟนเช่าห้องอยู่แถวนี้ครับพี่”
“พี่กับเพื่อนก็เช่าห้องอยู่แถวนี้เหมือนกัน”
ดนุชาแนะนำแฟนสาวร่างเล็กให้มาลินีรู้จัก คุยกันไม่กี่คำมาลินีก็ได้อาหารที่สั่งไว้จึงขอแยกตัวไปก่อน แต่ในหัวยังไม่วายนึกถึงดนุชา
มาลินีไม่ได้ปลื้มหนุ่มน้อยแนวเกาหลีหรอก อย่างเธอต้องหนุ่มใหญ่สุดเฉิ่มแบบบอสเท่านั้น แต่ที่ดนุชาวนเวียนอยู่ในหัวเธอเพราะเขาให้ความหวังสาวน้อยสาวใหญ่ในออฟฟิศเหมือนตนเองเป็นคนโสด โดยเฉพาะกับฤทัย ม่ายสาวป้ายแดงที่ออกตัวแรงว่ากำลังจีบดนุชาอยู่
เรื่องรักหลายเส้าในออฟฟิศมีให้ได้ยินกันเป็นระยะ เดี๋ยวคนนั้นกิ๊กคนนี้แล้วยังแอบไปมีอะไรลับหลังกับคนโน้นเป็นที่น่าปวดหัว แต่เธอคงไม่ต้องผจญเรื่องแบบนี้เหมือนคนอื่นเพราะบอสไม่คิดจะแลพนักงานในบริษัทของตนเองอยู่แล้ว
ติดตามตอนต่อในเล่ม
Comments
