ทดลองอ่าน บอสหน้าตายกะยัยสอางค์ บทที่ 1

1

แม้ว่าจะเลยเวลาเที่ยงมาแล้วก็ตาม แต่พนักงานส่วนใหญ่ในออฟฟิศยังคงนั่งทำงานง่วนอยู่ตามโต๊ะของตนโดยไม่มีทีท่าว่าจะลุกไปไหน ดังนั้นพอมีเสียงใครสักคนเริ่มเรียกหาป้าแม่บ้านให้ออกไปซื้อข้าวกลางวันมาให้ รายการอาหารยาวเหยียดจึงถูกส่งต่อกันมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“ใจเย็นๆ ค่า ป้ามีแค่สองมือนะ ถือมาไม่หมดสามสิบกล่องหรอก”

“โธ่ป้า ถือว่ายกน้ำหนักออกกำลังกายก็แล้วกัน พวกเราลงไปซื้อเองไม่ได้จริงๆ” พนักงานชายสวมแว่นหนาร้องบอกด้วยน้ำเสียงใกล้เดี้ยงเต็มที

“เกิดอะไรขึ้นหรือคะ ทำไมวันนี้ถึงนั่งกันเต็มออฟฟิศได้ ทุกทีไม่ทันเที่ยงก็หายกันไปหมดแล้ว”

“พายุลงในที่ประชุมเมื่อเช้าน่ะสิ บอสใหม่ของป้าอย่างโหดเลย!”

“จริงหรือคะ” ถามอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก “เห็นแกยิ้มทักป้าทุกเช้า ดูไม่น่าจะเป็นคนดุอะไร”

“น้อยซะที่ไหนล่ะ ป้ารีบลงไปซื้อข้าวให้พวกเราก่อนดีกว่า หิวจะแย่อยู่แล้วเนี่ย”

“ค่าๆ คุณเฉื่อย ได้ค่ะ” แม่บ้านวัยกลางคนรับคำแล้วรีบลงลิฟต์ไปตามคำขอ

เฉื่อยหรือนายพีระที่เพิ่งสั่งข้าวเสร็จหันมาทางหญิงสาวซึ่งนั่งก้มหน้างุด ปั่นงานในมือเป็นระวิง ทุกๆ ห้านาทีเธอจะเหลือบตาขึ้นมองนาฬิกาตั้งโต๊ะที่คิดไปเองว่าเดินเร็วยิ่งกว่าวันไหนๆ

ความรู้สึกตอนนี้ไม่ต่างจากตอนทำข้อสอบเข้ามหาวิทยาลัยเลยสักนิด เวลาก็ไม่มี ตีโจทย์ก็ไม่ได้ ถ้าเสนองานลวกๆ ไปตอนนี้มีหวังโดนสวดกลับมาอีกแน่ๆ

“เอิงไม่กินอะไรเหรอ ป้าเขาลงไปแล้วนะ”

“ไม่เอา! ใส่แว่นหนาขนาดนั้นแล้ว ดูด้วยสิว่าเพื่อนยุ่งแค่ไหนไอ้คุณเฉื่อย”

“เอ้า ยายนี่ โดนแก้งานแล้วอย่าพาลเดะ คนเขาอุตส่าห์หวังดี”

“เออๆๆ งานนายเสร็จแล้วก็ไปรอข้าวเงียบๆ ไป๊” มองนาฬิกาแล้วต้องห้ามใจหยุดต่อปากต่อคำ

อีกสิบนาที โอ๊ย…จะทันมั้ยเนี่ย

“ตายๆๆ โดนปีศาจเหยียบอกตายแน่ๆ”

และถึงนายเฉื่อยจะเริ่มเห็นเมฆดำบนหัวเพื่อน ก็ยังไม่วายทิ้งท้ายให้คนนั่งหน้าตูมหงุดหงิดเล่นๆ ว่า

“อีกไม่ถึงสิบนาที ยังไงก็ไม่ทันหรอกเอิง โดนแน่ๆ โดนๆ แน่ๆ โดนแน่ๆ ไม่ล้อเล่นน้า…เฮ้ย!”

คำอุทานตอนท้ายดังขึ้นพร้อมขวดน้ำที่ลอยผ่านหน้าไปอย่างฉิวเฉียด

“ใจเย็นดิวะเอิง!”

“ไม่ยงไม่เย็นละ แซวอีกที แม่จะเอาให้หัวแตกเลย คอยดู!”

“กลัวแล้วจ้ะ กลัวแล้ว”

เห็นท่าไม่ดี พีระรีบยกมือยอมแพ้ แล้วหลบหายเข้าไปหลังฉาก จังหวะเดียวกับที่เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่งใกล้ตัว หญิงสาวมองไปรอบโต๊ะที่รกยิ่งกว่ารังหนู เปิดนู่นรื้อนี่ หาที่มาของเสียงอย่างโมโหโทโส