ทดลองอ่าน ปภาวินท์ บทที่ 1

บทที่ 1 รุ่นพี่คนนั้นที่เคยแอบปลื้ม

“ปินๆ เก้านาฬิกาๆ”

ปภาวรินท์กำลังส่งเค้กป็อปเข้าปากตอนที่เพื่อนสาวซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ส่งเสียงร้องแล้วตีแขนเธอเป็นชุด เธอเลยชะงักแล้วหันซ้ายหันขวาไปมาด้วยความงุนงง

“หา? ไหนๆ อะไร”

“ไอ้เบ๊อะ เก้านาฬิกามันทางนู้น” ปริยากรทำหน้าเหม็นเบื่อก่อนจะพยักพเยิดชี้ทางให้เพื่อนสนิท

ปภาวรินท์หันมองตามถูกทิศทางในที่สุด แต่กระนั้นในชั้นแรกเธอก็ยังงุนงงอยู่ดี ไม่เข้าใจว่าเพื่อนเรียกให้มองอะไร

“อะไรอ่ะแก ฉันไม่เห็นมี…อะไร” คำสุดท้ายที่หลุดออกมาจากปากเบาลงจนแทบไม่ได้ยิน ด้วยดวงตาคู่สวยสังเกตเห็นแล้วว่าเพื่อนต้องการให้มองอะไร…หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือมอง ‘ใคร’

“ตกลงนี่เห็นแล้วหรือยังไม่เห็น” ปริยากรชะโงกไปสังเกตสีหน้าของเพื่อน

“แก นั่นพี่วินเหรอ…นั่นพี่วินจริงๆ ใช่ไหม” ปภาวรินท์ถามด้วยสุ้มเสียงไม่เชื่อ ดวงตายังจับจ้องเขม็งอยู่ที่ร่างสูงในชุดสูท เขากำลังทักทายเพื่อนที่โต๊ะหนึ่งซึ่งอยู่ห่างไปในระยะหนึ่งโต๊ะคั่น

“แหม นึกว่ายังไม่เห็นอีก เพราะถ้าแกไม่เห็นฉันก็จะถือว่าแกไม่มีวาสนากับหนุ่มหล่อ ฉันจะได้เก็บไว้เอง”

“ปีย่า แกอย่าเพิ่งล้อเล่นสิ” สาวร่างเล็กตีเพื่อนเป็นพัลวันแม้จะไม่ได้หันกลับไปมอง “งื้อ พี่วินจริงๆ ด้วย…โอ๊ย ทำไมหล่อเหมือนเดิมเลยล่ะ ไม่สิ หล่อกว่าเดิมตั้งเยอะ”

“แกจะหวีดผู้ชายก็หวีดไป ทำไมต้องตีฉันด้วย เจ็บนะเว้ย” ปริยากรบ่นพร้อมกับเอนตัวหลบไปมา “แล้วพี่เขาหล่อขึ้นก็ถูกแล้วป่ะ ตอนที่แกเจอเขานั่นก็ตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัย โตขึ้นแล้วหน้าตาดีขึ้นก็ถูกแล้วไหม”

“แหม แต่รุ่นพี่บางคนที่เราเจอก็โทรมกว่าเดิมนะแก เอาแค่ในงานนี้ก็หลายคนแล้ว” ปภาวรินท์ชี้ให้เห็นความจริง

“ก็จริง ถือว่าพี่วินของแกดูแลตัวเองดีอยู่”

“ปีย่า พี่วินของฉันอะไรเล่า เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าจะทำไง” ปภาวรินท์หันไปดุเพื่อนซี้จนได้

“ถ้าแกไม่รีบเคลมแล้วโดนคาบไปล่ะจะทำไง พี่วินทั้งหล่อทั้งเก่ง บริษัทสถาปนิกของเขารุ่งมากเลยนะ ไม่งั้นฉันจะได้เจอเขาเมื่อปีก่อนเหรอ บุญแค่ไหนแล้วที่เขายังโสดมาถึงป่านนี้”

“ปีก่อนเขายังโสด แต่ปีนี้เขาอาจไม่โสดแล้วก็ได้นะ” สาวร่างเล็กไม่คล้อยตาม

“ถ้าเขาไม่โสดแล้วก็เป็นความผิดแกเองน่ะแหละ ฉันอุตส่าห์จะหาทางพาไปรู้จักตั้งแต่ตอนนั้น แกก็เอาแต่งอแงงุงิอะไรไม่รู้” ปริยากรบ่น

อาชวินเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของพวกเธอสมัยเรียน แม้จะอยู่กันคนละคณะแต่ชื่อเสียงของเขาก็โด่งดังจนเป็นที่รู้จักในฐานะ ‘เด็กถาปัตย์’ ที่ได้ทุนไปแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศ ได้ฝึกงานในบริษัทสถาปนิกระดับโลกจนมีชื่อติดในทำเนียบหนึ่งในทีมสถาปนิกที่ออกแบบตึกซึ่งมีชื่อเสียงโด่งดัง เรียกว่าเป็นบุคคลที่สร้างชื่อให้มหาวิทยาลัยจนอาจารย์นำมากล่าวชื่นชมให้เด็กปีหนึ่งอย่างพวกเธอสองคนฟัง