ทดลองอ่าน ปภาวินท์ บทที่ 1

ปภาวรินท์แอบปลื้มอาชวินตั้งแต่แรกเห็น ตอนนั้นชายหนุ่มเรียนเทอมสุดท้ายแล้ว ปริยากรพยายามทั้งผลักทั้งดันเพื่อนให้เข้าไปทำความรู้จักอีกฝ่าย ทว่าก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายเลยยอมแพ้ปล่อยให้เพื่อนเป็นแฟนคลับอาชวินอยู่ห่างๆ จนกระทั่งเขาเรียนจบ หลังจากนั้นปริยากรก็ลืมเรื่องนี้ไป จวบจนปภาวรินท์หลุดโป๊ะมากรี๊ดกร๊าดกับเธอว่าอาชวินกลับมาเปิดบริษัทในไทยกับเพื่อนได้พักหนึ่งแล้ว ตอนนั้นเองเธอจึงทราบว่าเพื่อนสนิทยังปลาบปลื้มหนุ่มรุ่นพี่คนนี้มาตลอด แถมยังแอบติดตามข่าวคราวของเขาเงียบๆ ด้วย

อย่างไรก็ตามนั่นเป็นเรื่องเมื่อหลายปีที่แล้ว ตอนนั้นปริยากรลองสืบดู พอรู้ว่าอาชวินมีแฟนแล้วเลยตัดสินใจเงียบ แต่เธอก็เดาว่าปภาวรินท์ก็น่าจะพอทราบเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แล้วหลังจากนั้นสถาปนิกหนุ่มก็หลุดออกจากวงโคจรของพวกเธอไปอีกหน สาวร่างเล็กเองก็มีคนคุยบ้างมีคนคบบ้างตามเรื่องตามราว จนกระทั่งเมื่อปีก่อนปริยากรบังเอิญได้พบอาชวินที่งานอีเวนต์งานหนึ่ง ตอนนั้นบริษัทสถาปนิกของเขาโด่งดังเป็นที่รู้จักในไทยพอสมควรและเขาก็รู้จักกับพ่อของเธอ ดังนั้นเธอเลยได้รับการแนะนำให้รู้จักกับอาชวิน

ปริยากรนึกถึงเพื่อนสนิทขึ้นมาทันที ครั้นสืบเสาะจนรู้แน่ว่าตอนนี้สถาปนิกหนุ่มรูปหล่อโสดสนิท เธอจึงค่อยลองเปรยให้เพื่อนฟัง ปรากฏว่าปภาวรินท์ตาลุกวาวทันใด เป็นอันสรุปได้ว่าเพื่อนยังปลื้มหนุ่มรุ่นพี่คนนี้อยู่ ทว่าพอเธอออกปากบอกว่าจะพาไปแนะนำให้รู้จัก อีกฝ่ายกลับใส่เกียร์ถอยหลังเสียอย่างนั้น จนเธออ่อนใจแล้วก็ปลง

สำหรับวันนี้ปริยากรคิดไว้เหมือนกันว่าอาจได้เจออาชวิน เพราะมันเป็นงานครบรอบวันก่อตั้งบริษัทของภักดิ์โภคินซึ่งเป็นบริษัทใหญ่เครือข่ายกว้างไกล เธอได้ยินว่าช่วงหลังมานี้บริษัท Archwin ของอีกฝ่ายทำงานให้ภักดิ์โภคินหลายโครงการ อาชวินจึงไม่น่าพลาดงานนี้ ส่วนเธอกับเพื่อนก็เป็นตัวแทนครอบครัวเอากระเช้าดอกไม้มาแสดงความยินดี…เดี๋ยวต้องรอดูว่าปภาวรินท์จะเอาอย่างไร

“ฉันไม่ได้งอแงงุงิ แต่ฉันไม่พร้อมเพราะ…เรื่องนั้น แกก็รู้ ตอนนั้นฉันยังไม่พร้อมจะทำความรู้จักกับพี่วินจริงๆ”

ปริยากรเหลือบมองเพื่อน ก่อนจะระบายลมหายใจแล้วถามออกไป

“งั้นคราวนี้ล่ะจะเอาไง นี่ก็ผ่านมาอีกปีแล้ว”

“นั่นสิ มันก็ป่านนี้แล้วอ่ะเนาะ” ปภาวรินท์ถอนหายใจอย่างลังเล

“แกไม่ต้องคิดละ พี่วินมานู่นแล้ว ฉันจะทัก” พอพูดจบปริยากรก็ฉีกยิ้มแล้วส่งเสียงทักคนที่กำลังจะเดินผ่านโต๊ะไปทันที ไม่ใส่ใจเพื่อนที่ตกใจสุดขีด “พี่วิน สวัสดีค่ะ จำปีย่าได้ไหม”

อาชวินชะงักเท้าเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง เขาหันมามองแบบงงๆ พอเห็นหน้าปริยากรก็ปรากฏแววระลึกได้ฉายขึ้นมาในดวงตา

“น้องปีย่า จำได้สิครับ เมื่อวันก่อนพี่เพิ่งเจอคุณบันลือเอง วันนี้น้องปีย่ามาแทนคุณพ่อเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ คุณพ่อติดงาน” ปริยากรตอบแล้วผายมือไปทางเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ “นี่ปิน เพื่อนปีย่าเองค่ะ ปินเป็นลูกสาวคุณลุงประดิษฐ์หรือที่รู้จักกันในนามเจ้าสัวประดิษฐ์นั่นแหละค่ะ ปินก็เป็นรุ่นน้องมหา’ลัยของพี่วินอีกคนนะ เราสองคนเรียนออกแบบผลิตภัณฑ์มาด้วยกัน”

“สวัสดีครับน้องปิน” อาชวินหันไปมองปภาวรินท์แล้วทักทายอย่างเป็นกันเอง