ทดลองอ่าน ปภาวินท์ บทที่ 4

“อ้าว พี่วิน คุณปิน สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่มานะ”

“ต้องมาสิ” อาชวินพยักหน้าทักทายรุ่นน้อง ก่อนจะคุกเข่าลงข้างรถเข็นเด็ก “สวัสดีค่ะกีกี้ ไม่ได้เจอกันแป๊บเดียวโตขึ้นเยอะเลย”

“กีกี้จำคุณลุงวินได้ไหมลูก ธุจ้าหน่อยเร็ว” กานต์วางถ้วยเจลาโต้แล้วทำท่ายกมือไหว้ ซึ่งลูกสาวตัวน้อยก็ทำตาม แม้มันจะดูเหมือนเธอตบมือเล่นมากกว่าก็ตาม

“จ้า” เด็กน้อยร้อง

“เก่งจริง” ชายหนุ่มชม จากนั้นก็ยื่นหน้าเข้าไปหาเด็กหญิงเพราะเห็นเธอยื่นมือมาทำท่าเหมือนอยากแตะ

“อินเนอร์ชอบคนหล่อออกอีกแล้ว” ผู้เป็นแม่หัวเราะขัน ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้ปภาวรินท์ และเลยไปถึงสามีที่เพิ่งเดินออกมาจากด้านในร้าน

ธีรดนย์ทักทายสองหนุ่มสาวผู้มาใหม่ จากนั้นก็นำทั้งสองเข้าไปในร้านด้วยตัวเอง ทั้งคู่ใช้เวลาเลือกเจลาโต้อยู่พักหนึ่ง อาชวินปล่อยให้เธอเลี้ยงตามที่ขอไว้ ครั้นจ่ายเงินแล้วหันไปเจอที่ว่างตรงโต๊ะบาร์ซึ่งเอาไว้ยืนกิน ทั้งสองเลยไปอยู่ตรงนั้น รอจังหวะให้บุษบาผู้เป็นเจ้าของร้านตัวจริงคุยกับเพื่อนเสร็จแล้วค่อยเข้าไปทักทาย

ปภาวรินท์กำลังวิจารณ์รสชาติของเจลาโต้ตอนที่มีหญิงสาวอีกคนก้าวเข้ามา

“พี่วิน โอ๊ย ไม่คิดว่าจะได้เจอพี่วินที่นี่ ดีใจจัง”

“อ้าว นาว” อาชวินเลิกคิ้วแปลกใจเมื่อหันไปเจอนิภารัตน์ “ไปไงมาไงน่ะเรา มาไกลบ้านเชียว”

“แหม พี่วินก็…นาวเป็นอินฟลูเอนเซอร์ไงคะ งานคือรีวิวนู่นนี่ พอมีร้านเปิดใหม่ก็ต้องรีบมา” หญิงสาวชี้ให้เห็นความจริง ก่อนจะหันไปหาสาวร่างเล็ก

“อ้อ นี่น้องปิน เป็นเพื่อนของพี่เอง…น้องปิน นี่นาวครับ เรียกได้ว่าเป็นน้องสาวของพี่เลย” ชายหนุ่มแนะนำสองสาวให้รู้จักกัน เขาหันมองทั้งสองสลับกันไปมา “อืม จะว่าไปทั้งน้องปินทั้งนาวน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันล่ะมั้ง”

“สวัสดีค่ะ” ปภาวรินท์ส่งยิ้มไปทักทายอีกฝ่าย เธอได้รับรอยยิ้มตอบกลับมา ทว่าดูเหมือนนิภารัตน์จะไม่สนใจอยากทำความรู้จักเธอไปมากกว่านั้นและหันกลับไปหาอาชวินอย่างรวดเร็ว

“แล้ววันนี้พี่วินกลับบ้านไหม ไปกินมื้อเย็นกับคุณลุงจรัญหรือเปล่า”

“เปล่า อาทิตย์นี้พี่ไม่ได้นัดกับคุณพ่อ” อาชวินปฏิเสธเสียงเรียบเรื่อย

“อีกแล้วเหรอ พี่วินน่ะกลับบ้านให้บ่อยกว่านี้หน่อยสิ พอพี่วินไม่กลับบ้านเราเลยพลอยเจอกันน้อยไปด้วยเลย” นิภารัตน์กระเง้ากระงอด

“เวลาเราออกมาทำคอนเทนต์ก็แวะหาพี่ออกบ่อย”

“แหม มันเหมือนกันที่ไหนล่ะคะ แถมบางทีไปหาก็ไม่เจอพี่วินอีก”

“ก็งานพี่เป็นแบบนี้ เหมือนงานของนาวแหละ ต้องไปนู่นมานี่ไม่หยุด” สถาปนิกหนุ่มยังยิ้มเหมือนเดิม ก่อนที่เขาจะเหลือบไปมองปภาวรินท์ที่ขยับเคลื่อนไหวเงียบๆ ตรงหางตา พอเห็นว่าเธอน่าจะตรงไปหาบุษบาที่เพิ่งลุกจากโต๊ะของเพื่อน เขาเลยเห็นควรว่าต้องตามไปด้วย “นาวไปทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวพี่ทักทายเจ้าของร้านแล้วก็จะไปทำธุระต่อแล้วล่ะ”

พอพูดจบอาชวินก็ก้าวตามปภาวรินท์ไปโดยไม่รอฟังแม้แต่คำล่ำลาของอีกฝ่าย จากนั้นเขาก็เข้าไปร่วมวงทักทายบุษบา และแม้จะตระหนักดีว่านิภารัตน์ยังคงมองมา ทว่าเขาก็ไม่คิดจะสนใจเธออีก