ทดลองอ่าน ปรารถนา… คุณอีกสักครั้ง ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทนำ – บทที่ 1

“พี่เว…พี่แพมใช่ไหมคะ”

ภูริตาย่นคิ้วมองหญิงสาวด้วยสีหน้าฉงน “แกรู้จักไหมเว”

กาลเวลายังไม่ทันให้คำตอบ หญิงสาวก็ตอบเองเสร็จสรรพ

“จิไงคะ…น้องจิ”

ภูริตาและกาลเวลาออกจากบันไดเลื่อนพลางหันไปมองหญิงสาวหน้าใสที่ตะโกนต่อว่า

“อย่าเพิ่งไปนะคะ อยู่ตรงนั้นนะ จิจะลงไปหาเองค่ะ”

สองสาวทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ครู่เดียวหญิงสาวหน้าใสก็ลงบันไดเลื่อนมาหาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

ทั้งสามคนทักทายกันอยู่ครู่หนึ่ง ภูริตาก็ชักชวนจิรัศยาให้ไปทานอาหารเย็นด้วยกันที่ร้านไวน์ซึ่งตนเคยมาใช้บริการบ่อยสมัยที่ยังมีเงินจับจ่ายไม่ขาดมือ แถมโซนร้านอาหารยังอยู่ใกล้กับทางเชื่อมสถานีรถไฟฟ้า สะดวกแก่การเดินทางกลับยิ่งนัก

“วันนี้พี่เลี้ยงเองน้องจิ”

“ไม่ได้หรอกค่ะพี่แพม จิกับพี่เวทำงานกันแล้ว จิเกรงใจค่ะ”

“พี่ไม่รีดเลือดกับปูจนๆ หรอกนะ โดยเฉพาะยายจิ ให้พี่เลี้ยงน่ะดีแล้ว”

“แต่ว่า…”

“เถอะน่า อย่าเถียงผู้ใหญ่ อยากกินอะไรสั่งเลย เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”

กาลเวลากับจิรัศยามองหน้ากันคล้ายจดจำข่าวในหนังสือพิมพ์ซึ่งระบุว่าบิดาของภูริตาเสียชีวิต บริษัทมีหนี้สินรุงรัง คนงานถูกลอยแพ และภูริตาก็กำลังเข้าตาจน แต่จะให้สองสาวถามออกไปก็ทำไม่ได้เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเสียน้ำใจและเป็นการเสียมารยาทจึงแกล้งเลยตามเลยไปก่อน

เวลาเคลื่อนคล้อยจากชั่วโมงสู่หลายชั่วโมง แต่ละคนขุดเรื่องราวของตนออกมาเม้าท์และเผากันอย่างสนุกปาก จากลูกค้าเต็มร้านเหลือเพียงโต๊ะของสามสาวซึ่งยังนั่งดื่มกันไม่หยุด ดวงหน้าของแต่ละคนแดงก่ำ คำพูดคำจาก็อ้อแอ้เต็มที

“แล้วตอนนั้นพี่แพมได้กลับไปคืนดีกับแฟนเก่ารึเปล่าคะ”

ภูริตาส่ายหน้าเศร้าๆ “ไม่ได้กลับหรอกยายจิ พี่ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน แต่ตอนนี้พี่รู้แล้ว และก็จะไม่ปล่อยให้เขาหนีหายไปอีกแน่นอน พูดถึงแต่พี่ แล้วเราล่ะเมื่อไรจะมีแฟนกับเขาสักที”

“พี่แพมก็ชอบล้อจิอยู่เรื่อย จิไม่ได้สวยเหมือนพี่แพมกับพี่เวสักหน่อย”

“ใครว่าไม่สวย ทั้งน่ารักทั้งอ่อนหวานแบบนี้ ใครไม่ชอบล่ะตาต่ำที่สุด จริงไหมเว”

กาลเวลาพยักหน้าหงึกหงัก “เห็นด้วยที่สุด”

“พี่ว่านะ ไหนๆ ก็อยู่เซ็นทรัลเวิลด์แล้ว เราไปขอพรพระตรีมูรติกัน เมื่อก่อนนัดกันเสียดิบดีว่าจะมาขอพรก็ไม่ได้ไปสักที วันนี้จัดสักหน่อย เผื่อสมหวังบ้าง” ภูริตาเสนอ

อีกสองสาวมองหน้ากันแล้วพยักหน้าคล้อยตาม

ภูริตาจึงเรียกพนักงานเช็กบิล แต่ทันทีที่เห็นตัวเลขบนกระดาษหญิงสาวกลับขบริมฝีปาก อยากย้อนเวลากลับไปช่วงก่อนเข้ามานั่งที่ร้านอาหารนัก เพราะค่าอาหารปาเข้าไปเกือบห้าพันบาท ทั้งเนื้อทั้งตัวเธอเหลือเงินแค่หนึ่งหมื่นบาทเอง

กาลเวลาเห็นใบหน้าเผือดสีของภูริตาก็แย่งบิลไปมุงดูกับจิรัศยา ภูริตาเห็นเข้าก็รู้สึกเสียหน้า จึงยื่นมือออกไปหมายจะคว้าบิลกลับมา แต่กาลเวลากลับตีเพียะเข้าที่หลังมือเพื่อนเสียก่อน

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะเลี้ยง”

“แล้วพวกฉันบอกตอนไหนว่าโอเค”

“แต่มันเสียศักดิ์ศรีคุณหนูสายเปย์อย่างฉัน”

“ถูกแค่นี้หยามหน้าคุณหนูภูริตาเปล่าๆ ไว้ฉันกับน้องจิค่อยให้แกเลี้ยงมื้อหน้าแล้วกัน”

กาลเวลาควักบัตรเครดิตที่ร่วมรายการกับร้านอาหารแห่งนี้ขึ้นมาส่งให้พนักงาน แล้วโบกมือให้รีบไปชำระเงิน

“แกแย่งฉันจ่ายแบบนี้ ฉันเสียหน้านะเว”

ภูริตาแหวเสียงแผ่ว จะโกรธก็โกรธไม่ลงเพราะเธอก็เสียดายเงินจริงๆ นั่นแหละ

“เดี๋ยวแกกับน้องจิค่อยคืนเงินสดฉันไง ฉันกำลังอยากได้แต้มบัตรเครดิตเอาไปแลกตั๋วเครื่องบิน”

“ใช่ค่ะ พี่แพมอย่าคิดมากสิ” จิรัศยาปลอบเสียงอ่อนโยน

“มื้อหน้าฉันเลี้ยงนะ”

“ฉันจะล้างท้องรอเลยย่ะ”

หลังจากรับสลิปบัตรเครดิตคืนแล้ว ภูริตาก็ส่งเงินสดครึ่งหนึ่งของค่าอาหารคืนให้กาลเวลา

“ฉันกับแกหารคนละครึ่ง เลี้ยงน้องจิ”

“ดีล!”