ทดลองอ่าน ปรารถนา… คุณอีกสักครั้ง ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทนำ – บทที่ 1

บทที่ 1 โลกต้องเห็น

ภูเก็ตหรือนรกกันเนี่ย ร้อนจนอยากควักตับไตไส้พุงออกมาผึ่งแอร์!

ภูริตายกมือเรียวบางขึ้นปาดเหงื่อเม็ดโตบนหน้าผากกลมมน พลางลากกระเป๋าเดินทางชนิดมีล้อลากออกจากอาคารผู้โดยสารขาเข้าด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน หญิงสาวหยุดยืนแถวประตูทางออกพลางปลดเสื้อแจ็กเก็ตยีนลงพาดด้ามจับกระเป๋า เหลือเพียงเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนสีเข้มเข้ารูปและรองเท้าส้นสูงสีครีมมีหมุดเหล็กประดับอยู่รอบหน้าเท้า

ผิวขาวใสเนียนละเอียดดึงดูดสายตาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่บริเวณทางออกสนามบินได้ไม่น้อย ยิ่งรู้ว่ามีคนมอง ภูริตาก็ยิ่งชอบอกชอบใจ จึงไม่คิดจะปิดบังอำพรางทรวดทรงอ้อนแอ้นอรชรที่จงใจเติมแต่งให้มีความเซ็กซี่เล็กๆ แม้แต่น้อย

ชายหนุ่มสี่ห้าคนรุมเข้ามาล้อมเสนอบริการแท็กซี่และรถเช่า ภูริตาเพียงโปรยรอยยิ้มอ่อนหวาน ก่อนยกแว่นกันแดดทรงสี่เหลี่ยมกรอบโตขึ้นสวมด้วยมาดเก๋ราวกับนางแบบ

“ไปฟาร์มมุกดาเท่าไรคะ”

ทันทีที่ได้ยินราคาหลักพันจากปากของโชเฟอร์ ภูริตาถึงกับใจแป้ว เธอเหลือเงินติดตัวเพียงนิดเดียวหลังหมดเงินหลายพันบาทไปกับเสื้อผ้าชุดใหม่และค่าตั๋วเครื่องบินเที่ยวเดียว ขนาดดำเกิงยังวีนว่าเธอใช้เงินเกินตัว

‘ตั๋วถูกแบบนั้น ไม่รู้ว่าเครื่องยนต์ซ่อมครั้งล่าสุดเมื่อไร แพมยังสาวจะให้รีบตายไปไหนเจ๊’

‘โลว์คอสต์ดีๆ ก็มีย่ะ แล้วที่แกจะไปหาพี่เขมอะไรของแกเนี่ย เขารู้ไหมว่าแกยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้’

หญิงสาวขบริมฝีปากลังเล แต่ก็ฝืนตอบไปด้วยเสียงที่ไม่มั่นคงนัก

‘รู้สิ เขาลืมแพมไม่ลงหรอก’

ก่อนจากกันเมื่อสิบปีก่อนเธอสร้างความทรงจำแสบสันทิ้งไว้ในหัวใจเขา แต่…ภูริตามั่นใจว่าความรักความผูกพันที่ทั้งคู่เคยมีให้กันจะหลอมละลายความขุ่นข้องหมองใจระหว่างเขาและเธอได้ในที่สุด

“ตกลงไปไหมน้อง” ชายคนขับรถเร่ง

“ท่ารถแอร์พอร์ตบัสไปทางไหนคะพี่”

ภูริตาขบริมฝีปากเมื่อชายหนุ่มชี้มือส่งๆ ให้จบๆ ไป อย่าให้มีเงินขึ้นมาล่ะ จะเอาเงินฟาดให้ปากเบี้ยวเชียว เธอทิ้งความหงุดหงิดไว้ตรงนั้นแล้วสะบัดหน้าเดินต่อไปอีกไม่ไกลก็พบรถบัสสีส้มคันใหญ่จอดอยู่ที่ท่ารถ

พนักงานหญิงวัยกลางคนเห็นท่าทางเก้กังของหญิงสาวจึงถามขึ้น

“จะขึ้นแอร์พอร์ตบัสรึเปล่าคะน้อง”

“เอ่อค่ะ คือหนูจะไปฟาร์มมุกดาค่ะ”

“ฟาร์มนายหัวเขมน่ะเหรอ”

“ค่ะๆ ฟาร์มนั้นแหละค่ะ หนูต้องลงแถวไหนถึงจะใกล้สุดคะ”

“ลงเซ็นทรัลก็ได้ แล้วค่อยต่อสองแถวไปนิดนึงก็ถึง”

หลังจากชำระเงินแล้วเธอยังพอเหลือแบงก์สีแดงในกระเป๋าสามใบ กับแบงก์สีเขียวอีกสามใบ การมีเงินเพียงแค่หยิบมือในจังหวัดที่ขึ้นชื่อว่าค่าครองชีพแพงเป็นอันดับต้นๆ ของประเทศ เรียกว่ามาตายเอาดาบหน้าล้วนๆ แต่เพื่อความรักแล้วภูริตาพร้อมเทหมดหน้าตัก

“อีกนานไหมคะป้ากว่ารถจะออก”

“อีกครึ่งชั่วโมง จะขึ้นไปรอบนรถก่อนก็ได้ แต่ถ้าจะไปเดินเล่นก็กลับมาให้ทันล่ะ รถออกตรงเวลา”

ภูริตาใช้เวลาระหว่างนั้นไปเข้าห้องน้ำและซื้อน้ำดื่มด้านในอาคารผู้โดยสาร ก่อนกลับมายืนต่อคิวขึ้นรถบัสหลังนักท่องเที่ยวผมสีทอง แต่แล้วจู่ๆ ภูริตาก็หน้าถอดสี เดินออกจากคิวไปหาพนักงานหญิงคนเดิม

“พี่คะ หนูลืมกระเป๋าลากไว้ในห้องน้ำ รอแป๊บนะคะ”

ไม่รอคำตอบรับจากสาวใหญ่ ภูริตาก็รีบวิ่งตื๋อกลับไปที่ห้องน้ำ แต่ไม่พบแม้แต่เงาของกระเป๋าเดินทางซึ่งบรรจุเสื้อผ้าราคาแพงและเครื่องสำอางแบรนด์ดังระดับโลก