ทดลองอ่าน ปรารถนา… คุณอีกสักครั้ง ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทนำ – บทที่ 1

ตอนนี้เธอมีเพียงเสื้อผ้าสวมติดกายชุดเดียวกับกระเป๋าสะพายแบรนด์เนมใบย่อมติดตัว และเงินไม่กี่ร้อยบาท จะพอเอาชีวิตรอดในภูเก็ตรึเปล่าก็ไม่รู้ หลังจากเจ้าหน้าที่สนามบินตรวจสอบอยู่ครู่หนึ่งก็ให้คำตอบว่า

“เท่าที่พบในกล้องวงจรปิด ผู้หญิงคนนั้นลากกระเป๋าขึ้นรถยนต์ส่วนตัวไปแล้วครับ ยังไงหากได้รายละเอียดเพิ่มทางเราจะรีบแจ้งไปตามเบอร์ที่ให้ไว้นะครับ”

ภูริตารับคำอย่างหมดหวัง เสือหลุดจากกรงไปแล้วไฉนเลยจะตามกลับมาได้โดยง่าย เธอเดินคอตกกลับมาที่ท่ารถโดยสาร แต่รถโดยสารสีส้มเมื่อครู่กลับอันตรธานหายไปเสียแล้ว

“รถไปไหนแล้วคะพี่”

“ออกไปแล้ว ทำไมสายล่ะ ก็บอกแล้วว่าออกตรงเวลา” พนักงานหญิงวัยกลางคนต่อว่ากลายๆ ทำให้คนที่เพิ่งถูกขโมยกระเป๋ามาหยกๆ ถึงกับฟิวส์ขาด

“ก็กระเป๋าหาย จะให้ทำยังไงล่ะคะ ใครจะอยากตกรถล่ะ!”

ถ้ามีเงินเหลือเยอะ เธอนั่งแท็กซี่ไปแล้ว ไม่มาต่อคิวขึ้นรถบัสให้เมื่อยหรอก

“แล้วจะมาขึ้นเสียงทำไม ความผิดของพี่ที่ไหน ทำหายเองแล้วจะมาโทษคนอื่นได้ไง”

ภูริตาขบริมฝีปากแน่น ไม่ทันไรก็ประเดิมความซวยด้วยกระเป๋าหายและตกรถแล้ว ไม่อยากจะคิดว่าวันข้างหน้าความซวยจะเล่นงานอะไรเธออีก

หนึ่งชั่วโมงต่อมาภูริตาก็ขึ้นรถแอร์พอร์ตบัสมาลงที่ห้างเซ็นทรัล แต่ด้วยเสียงท้องร้องครวญครางหญิงสาวจึงฝากท้องกับร้านอาหารญี่ปุ่นระดับไฮเอ็นด์ซึ่งมีสาขาอยู่ในกรุงเทพฯ

หลังจากกวาดตามองเมนูอาหารพร้อมกับคำนวณเงินในกระเป๋าแล้ว ภูริตาก็สั่งได้เพียงข้าวหน้าปลาดิบแบบหั่นทรงลูกเต๋าและชาเขียวเย็นเพียงหนึ่งแก้วถ้วน

ภูริตาไม่แน่ใจว่าการมาตายเอาดาบหน้าที่ภูเก็ตคุ้มค่าหรือไม่ แต่…เธอไม่ใช่คนคิดเยอะอยู่แล้ว เธออยากทำอะไรก็ทำ ดีกว่าต้องมาเสียใจภายหลัง และเพราะนิสัยแบบนี้เธอจึงยอมถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อไล่ล่าความฝัน แม้สุดท้ายเธอจะคว้าได้เพียงความว่างเปล่าก็ตามที

“อาหารได้แล้วค่ะ”

ภูริตามองชามข้าวหน้าปลาดิบด้วยความขมขื่น เมื่อก่อนเธอจะสั่งเซ็ตซาชิมิ ไม่ใช่กินกระเบียดกระเสียรแบบนี้ แต่เอาเถอะ ไหนๆ ชีวิตก็ดำเนินมาถึงจุดนี้แล้ว เธอก็ต้องเชิดหน้ายิ้มสู้ต่อไป