ทดลองอ่าน ปรารถนา… เพียงแค่คุณ ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทที่ 2

“ขอโทษนะครับ ถ้าคุณจะมาก่อเรื่องที่นี่ผมคงต้องเชิญคุณออก”

“ขอโทษเหมือนกันค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร” กาลเวลาถามเพราะไม่รู้จริงๆ ถ้าหากเขาไม่พูดภาษาไทยชัดเจนขนาดนี้เธออาจเข้าใจว่าเขาเป็นคนต่างชาติ เกาหลีหรือไม่ก็จีน เพราะชั้นตาเรียวรีของเขากับส่วนสูงอันเกินมาตรฐานชายไทย ผิวพรรณขาวจัดจนเห็นเส้นเลือดที่หลังมือ

เขาหล่อมาก แต่กาลเวลาไม่มีอารมณ์จะชื่นชมใครทั้งนั้น

“คุณแดนนี่ เฉิน เจ้าของเรือที่คุณกำลังจะขึ้นครับคุณผู้หญิง”

ชายรูปร่างหนาสูงไล่เลี่ยกับชายที่ชื่อแดนนี่ เฉินบอกแทน กาลเวลาลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย ก่อนเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว

“เป็นเจ้าของเรือ ปฏิบัติกับลูกค้าแบบนี้เหรอคะ ปล่อยฉัน” เธอดึงมือออกจากมือเขาแล้วถอยออกมายืนห่างๆ

เอาล่ะ! เท่าที่ประเมินด้วยสายตาตอนนี้ ฝั่งตรงข้ามเป็นดาราสาวชื่อดังที่มีแบ็กอัพเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สามคน กับมารดาที่ทำท่าจะเขมือบเธอตลอดเวลา ส่วนเธอ…นับดูอย่างถ้วนถี่ก็มีแค่ตัวคนเดียว ฉะนั้นมีสิทธิ์ที่เธอจะหายไปจากโลกใบนี้โดยที่ไม่มีใครรู้ได้ง่ายๆ

แต่ใครจะไปกลัว ถ้ากาลเวลาเป็นคนขี้กลัวก็คงไม่กล้าไปไหนมาไหนคนเดียว หรือไปเที่ยวคนเดียวเป็นงานหลักแบบนี้

“เอาตัวเธอออกไป” แดนนี่ เฉินไม่สนใจสายตาของหญิงสาวแปลกหน้าที่มองมา เขาสนแค่ว่าจะทำอย่างไรให้ทุกอย่างกลับสู่ความเรียบร้อยให้เร็วที่สุด เขาไม่ชอบอธิบายหรือต่อความกับใครให้ยืดยาว

เขาไม่ชอบพูดมาก

“ครับ” หยางจงและปาริธรับคำอย่างพร้อมเพรียง ทว่าพอจะคว้าตัวหญิงสาวเจ้าปัญหา เจ้าหล่อนก็ขยับหนีพร้อมถลึงตาใส่

“พวกคุณคิดจะทำอะไร ฉันไม่ยอมหรอกนะ” กาลเวลาแทบจะกางกรงเล็บถ้าทำได้ แม้อีกฝ่ายจะเหนือกว่าเธอทุกอย่าง แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะกลัว “คุณชื่อว่าอะไรนะ คุณแดนนี่ เฉินใช่มั้ย ฉันจำได้”

เธอมองเขาและเขาก็มองเธอ ทั้งที่บอกว่าไม่คิดกลัวแต่เมื่อเห็นแววตาคมเข้มเปล่งประกายวาวโรจน์ขึ้นมาวูบหนึ่งใจก็สั่นรัว กระนั้นเลือดในกายของเธอก็ยังเข้มข้นมากพอให้เผชิญหน้ากับเขาด้วยความ…

กล้าๆ กลัวๆ

“คุณเป็นถึงเจ้าของกิจการ ลูกค้ามีเหตุวิวาทกันน่าจะสอบถามให้แน่ใจก่อนว่าใครผิดใครถูก เล่นตัดสินทั้งที่เพิ่งเดินเข้ามาไม่กี่นาทีแบบนี้ มันแย่มากเลยนะคะ”

“ผมว่าคุณยอมออกไปง่ายๆ ดีกว่านะครับคุณผู้หญิง อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่เลย” ลูกน้องเจ้าเดิมเข้ามาเจรจา

“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจ่ายเงินซื้อทัวร์ไม่ได้ขอมาฟรี แล้วฉันก็จะอยู่…เอาเรื่องคนที่โยนโทรศัพท์ฉันลงทะเลให้ถึงที่สุดด้วย” นึกแล้วโมโห กาลเวลาปรายตามองพริมาอย่างขุ่นเคือง

“ได้ ถ้าคุณอยากอธิบายมากนักล่ะก็…ผมก็จะให้คุณได้อธิบาย” แดนนี่ เฉินสืบเท้าเข้าไปหาหญิงสาวตรงหน้า ก่อนส่งสัญญาณให้ลูกน้องทั้งสอง “เอาตัวไป”

“ไม่นะ ไม่! ช่วยด้วย”

ปาริธและหยางจงพร้อมใจกันคว้าแขนกาลเวลาคนละข้าง ลากตัวเธอโดยไม่สนใจเสียงเอะอะโวยวายใดๆ ทั้งสิ้น กาลเวลาอยากกัดลิ้นตัวเองแล้วกลับคำพูดที่บอกว่าจะไม่ยอมออกไปจากที่นี่ เปลี่ยนเป็น…ขอกลับบ้านเลยตอนนี้

ทว่าคำพูดของเธอกลับถูกกลืนหายไปเพราะมือของหนึ่งในคนที่กำลังลากตัวเธออยู่ตอนนี้