ทดลองอ่าน ปรารถนา… เพียงแค่คุณ ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทที่ 2

กาลเวลาถูกพาตัวมานั่งในห้องห้องหนึ่งที่มีเพียงแสงเล็กๆ จากม่านบังแสงเล็ดลอดออกมาพอให้เห็นว่าบรรยากาศในห้องน่ากลัวเพียงใด

แดนนี่ เฉิน

ชื่อไม่เหมือนคนไทย แต่พูดไทยคล่องปร๋อ หรือว่าเขาจะเป็นลูกครึ่ง…

…ก็เป็นไปได้

ตอนนี้เขานั่งอยู่ตรงหน้าเธอ แต่ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารสลับกับอ่านข้อความในแท็บเลตอยู่เกือบสิบห้านาทีแล้ว

เธอดูนาฬิกาอยู่ตลอดเวลา…

ชายสองคนที่ทำหน้าที่ลากเธอมาอยู่ตรงนี้ขยับไปยืนหน้าประตู

…เงียบ! เหมือนกัน

“นี่คุณ”

“…”

“คุณ”

“…”

“คุณคะ ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย” กาลเวลาหมดความอดทน คิดว่าตัวเองไม่ได้เสียงเบาและเขาไม่ใช่คนหูหนวก แต่ทำนิ่งเฉยเหมือนเธอไม่มีตัวตน เป็นอากาศธาตุ

“ผมได้ยิน” เขาตอบเสียงเรียบ เลื่อนสายตาขึ้นมองเธอขณะที่ยังอยู่ในอิริยาบถเดิม

“ได้ยิน แล้วทำไมถึงยังเฉย”

“ผมอ่านเอกสารอยู่ ไม่ว่างคุย”

“เอ้า!” กาลเวลาไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีกับคำตอบแบบนี้ของเขา เธอได้แต่ทำหน้าเหวอ “ไม่ว่างคุยแล้วลากฉันมาทำไม”

แดนนี่ทำท่าเหมือนจะปล่อยลมหายใจออกมา ทว่าภาพที่เห็นคือเขายังคงนิ่ง

“ผมแค่ต้องทำให้ทุกอย่างอยู่ในความสงบ”

“นี่หมายความว่าฉันเป็นตัววุ่นวายเหรอคะ ทั้งที่แฟนคุณเป็นคนเริ่มก่อน” กาลเวลาลุกพรวดขึ้นยืน เวลานี้เธออยากโทรให้เกรียงศักดิ์จองตั๋วเครื่องบินกลับไทยให้เดี๋ยวนี้แล้วหนีเรื่องบ้าๆ นี้ไปซะ

ทว่าโทรศัพท์ของเธอถูกโยนลงก้นทะเลไปแล้ว นั่นทำให้กาลเวลาทำได้แค่ยืนสาปแช่งคนตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

“พริมไม่ใช่แฟนผม แล้วผมก็คิดว่าคุณไม่มีสิทธิ์เรียกเธอแบบนั้น”

“อ้อ! ลืมไป พวกชื่อเรียกความสัมพันธ์ของดาราคนดังมันซับซ้อน” เพราะโมโหเธอจึงสวนกลับไปทันควัน ทั้งที่ปกติกาลเวลาไม่ใช่พวกชอบกระแหนะกระแหนใคร

แต่นั่นแหละ บทคนจะซวยจะทำอะไรก็ซวยไปหมด เพราะคำพูดของเธอดันไปกระตุกต่อมโกรธของเขาจนใบหน้าเรียบเฉยนั้นยับขึ้นเล็กน้อย

…ซึ่งมันน่ากลัวมากๆ

“คุณจ่ายเท่าไหร่สำหรับการล่องเรือครั้งนี้ ผมยินดีคืนเงินให้คุณรวมค่าตั๋วเครื่องบินด้วย แลกกับการที่ผมไม่ต้องเห็นหน้าคุณอีก”

“พูดจาให้เกียรติกันบ้างนะคะ คุณคิดว่าตัวเองมีเงินแล้วจะทำอะไรกับใครก็ได้เหรอ” กาลเวลาคิดว่าตัวเองควรหยุดพูดทุกอย่าง รับเงินมาแล้วหันหลังกลับไปจากห้องนี้เสีย แต่ปากเจ้ากรรมก็ดันเถียงออกไป

“คุณจะพูดยังไงก็ช่างเถอะนะ แต่การที่คุณมาที่นี่เพื่อแสวงหาผลประโยชน์จากคนอื่น เรือของผมไม่ต้อนรับ”

“อีกแล้วเหรอ นี่คุณกล่าวหาฉันโดยไม่มีหลักฐานอีกแล้วนะ ฉันจะบอกอะไรให้ ฉัน-ไม่-เคย-คิด” กาลเวลาย้ำทีละคำ ในใจเดือดดาล “ไม่เคยอยากจะสนใจคนอย่างพวกคุณเลย จะเป็นดาราบ้าบออะไรก็ช่างไม่ได้มีความสำคัญกับฉัน ฉันแค่มาเพราะต้องการเที่ยวและทำงานของฉันให้เสร็จ”

“งานอะไร”

“ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณ”

กาลเวลาเม้มปาก มองเขาด้วยแววตาไม่ยอมแพ้ เสี้ยววินาทีเธอได้สังเกตเห็นว่านัยน์ตาของเขาสีดำสนิท จมูกโด่งได้รูป และริมฝีปากหยักลึก

เขาหล่อมากกว่าครั้งแรกที่เธอมอง…