ทดลองอ่าน ปรารถนา… ให้เป็นคุณ ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทที่ 2

สมองของพารณคิดเร็วจี๋ว่าเจ้านายหมายถึงเรื่องไหนกันแน่ที่เขาต้องจัดการ แล้วใบหน้าของพนักงานออฟฟิศสาวที่มีเนื้อตัวเปรอะเปื้อนก็เด้งขึ้นมาในความทรงจำ

“อ้อ เรื่องนั้น…ผมให้นามบัตรของร้านคริสตัลไปครับ”

กัณฑ์อเนกพยักหน้าเห็นด้วย “ดีแล้ว แล้วเขาเลือกชุดไหน”

คราวนี้พารณอ้าปากหวอ ใครจะไปคิดว่าเจ้านายของเขาจะสนใจในรายละเอียดมากขนาดนั้น แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้จักกันเพราะอุบัติเหตุที่ไม่น่าประทับใจเอาซะเลย แล้วทำไมกัณฑ์อเนกต้องอยากรู้ว่าเธอจะเลือกเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดไหน

“มะ…ไม่ทราบครับ ผมยังไม่ได้ตามเรื่องนี้”

“ทำไมล่ะ ผิดวิสัยนายนะ”

“เอ่อ เพิ่งออกจากห้องประชุม ผมยังไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้”

“งั้นก็ตามเรื่องให้ด้วย ฉันไม่ชอบให้ใครคิดว่าฉันเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ แล้วนายว่าผู้หญิงคนนั้นจะรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

พารณพยายามนึกถึงสีหน้าและท่าทางของจิรัศยาในช่วงที่เขามีโอกาสสนทนากับเธอ ว่ามีตรงไหนหรืออะไรที่พอจะบอกได้ไหมว่าเธอคนนั้นรู้จักกัณฑ์อเนก แล้วเขาก็ส่ายหน้า…

“ไม่น่าจะรู้จักนะครับ แต่เขาอาจจะทราบแล้วหลังจากที่เราสั่งให้โรงแรมจัดอาหารเช้าไปชดใช้ข้าวของที่เสียหายของเขา”

“เจ๋ง นายนี่ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลย” แล้วจู่ๆ เขาก็ลุกขึ้น “เสร็จเรื่องแล้ว ฉันกลับล่ะ”

“จะไปไหนครับ บ่ายนี้ไม่มีนัดหมายอะไร ผมนึกว่าคุณหนูจะอยู่ที่นี่ทั้งวัน”

“อยู่กันสองคนเรียกชื่อเถอะ ฟังนายเรียกฉันว่าท่าน เรียกว่าคุณหนูแล้วฉันขนลุก”

“ครับ…ผมนึกว่าคุณกัณฑ์จะอยู่ที่นี่ทั้งวัน”

กัณฑ์อเนกส่ายหน้า “จะไปพัทยา”

พารณตกใจแวบเดียวจากนั้นก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้านายของเขาเอาแต่ใจตัวเองและทำในสิ่งที่ไม่ได้มีในหมายกำหนดการ

“ครับ เดี๋ยวผมบอกให้คนขับรถ…”

“นายไม่ต้องตามไปนะ แค่บอกให้คนรถไปส่งฉันที่คอนโดฯ แล้วฉันจะขับรถไปเอง”

“ทำไมล่ะครับ”

กัณฑ์อเนกยังไม่ตอบ เขาเดินออกจากโต๊ะทำงานแล้วมุ่งหน้าไปที่ประตูห้องทันที ทำให้พารณต้องก้าวยาวๆ ตามไปด้วย

“นายมีเรื่องที่จะต้องจัดการ…จำไม่ได้เหรอ” เขาหยุดเดินแล้วหันมามองเลขาฯ ด้วยสายตากวนๆ “ให้เรียบร้อย อย่าให้มีการเรียกร้องค่าเสียหายภายหลัง แล้วมีอะไรก็ส่งข้อความมาไว้ในโทรศัพท์ของฉันก็แล้วกัน ว่างๆ จะเปิดดูเอง”

“ตะ…แต่พรุ่งนี้มีสื่อขอสัมภาษณ์ที่โรงแรมแกรนด์ ไฮแอทตอนบ่ายสองโมงนะครับ”

“ฉันจำได้น่า ตั้งบ่ายสอง เกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง…ทำอะไรได้ตั้งเยอะ ไปล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน”

พารณอ้าปากค้างทำได้แค่เพียงมองดูกัณฑ์อเนกเปิดประตูแล้วปิดใส่หน้าเขาเท่านั้น ชายหนุ่มมีเวลานิ่งอึ้งไม่ถึงนาทีก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าคนที่เพิ่งเดินหนีเขาไปได้ทิ้งงานไว้ให้ทำ คนตาเล็กหยีรีบล้วงมือถือขึ้นมาจากเสื้อสูทแล้วค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ที่บันทึกไว้ เขากดเรียกแล้วรอสายชั่วอึดใจคนปลายสายก็รับด้วยความกระตือรือร้น

“สวัสดีค่าคุณพารณ ยังไม่มีใครมาหาพี่เลยนะคะ”

“อ้าว…” พารณอุทานเบาๆ แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นยังไม่ได้ไปที่ร้านคริสตัล “ขอโทษนะครับ ทั้งที่รบกวนให้คุณคริสต้องมาเปิดร้านก่อนเวลาแท้ๆ”

“โอ๊ย เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหาเลยค่ะ ว่าแต่คนที่จะถือนามบัตรของคุณพารณมานี่คือ…เอ่อ คือใครคะ พี่ถามได้มั้ย”

ปลายประโยคนั้นถูกลดน้ำเสียงลงเป็นกระซิบกระซาบ