ทดลองอ่าน ปรารถนา… ให้เป็นคุณ ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทที่ 3

บทที่ 3

“แฟชั่นใหม่เหรอหนูจิ”

เจ้าของร้านขายข้าวราดแกงภายในศูนย์อาหารของอาคารสำนักงานทักจิรัศยาขึ้นเมื่อเห็นเธอใส่ชุดที่ไม่เข้ากับสถานการณ์เอาเสียเลย และเป็นครั้งแรกที่นางเห็นหญิงสาวใส่ชุดทำนองนี้ มันเป็นกางเกงวอร์มขายาวกับเสื้อยืดสีขาว แถมมีเสื้อสูทคลุมทับอีกชั้น หากคุณป้าเจ้าของร้านเห็นรองเท้าผ้าใบที่เธอสวมอยู่ด้วยคงคิดว่าจิรัศยาพร้อมที่จะไปออกกำลังกายตอนเที่ยงวันนี้แน่

“สวยไหมคะป้า” จิรัศยาถามกลับอย่างอารมณ์ดี “เดี๋ยวเย็นนี้ทำงานเสร็จก็จะได้ไปวิ่งที่สวนลุมเลย”

“อ้อ งั้นเหรอ รีบใส่ตั้งแต่ตอนนี้เลย” พูดแล้วก็หัวเราะร่าด้วยความเอ็นดูหญิงสาวร่างเล็กที่เป็นลูกค้าประจำ “วันนี้จะกินอะไรดี”

“หนูอยากกินไก่ผัดขิง”

“ได้เลย ป้าจะตักไก่ผัดขิงให้ เอาขิงเยอะๆ เลยนะ แล้วเอาอะไรอีก”

“ไข่เจียวค่ะ”

“เฮ้อ กินเหมือนเดิมซ้ำๆ ไม่เบื่อบ้างรึไงหนูจิ”

“ไม่ค่ะ เรายังต้องกินข้าววันละตั้งสามมื้อเลยนี่คะ มีมื้อหนึ่งกินไก่ผัดขิงกับไข่เจียวแสนอร่อยของป้า ก็ยังเหลืออีกตั้งสองมื้อที่ได้กินอย่างอื่น”

“เอ้าๆ ไม่เถียงแล้ว เหมือนเดิมก็เหมือนเดิมจ้ะ”

คนตักอาหารทั้งใจดี ทั้งมีเมตตาต่อพนักงานบริษัทสาวร่างเล็ก ดูเหมือนจะเป็นความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกันได้เพราะอาหารกลางวันที่แสนอร่อยในราคาประหยัดโดยแท้ มันทำให้จิรัศยาฝากท้องไว้กับร้านข้าวแกงแห่งนี้ได้ทุกวัน และบางวันเธอจะสั่งกับข้าวไปเป็นอาหารค่ำของตัวเองอีกด้วย

หญิงสาวถือถาดอาหารแล้วชะเง้อมองหาโต๊ะที่ยังว่างอยู่ ในช่วงกลางวันอย่างนี้ศูนย์อาหารประจำห้างสรรพสินค้าซึ่งอยู่ชั้นล่างของอาคารสำนักงานนั้นจะคลาคล่ำไปด้วยพนักงานของบริษัทต่างๆ ซึ่งทยอยลงมารับประทานอาหารในเวลาเดียวกัน จิรัศยามองเห็นที่นั่งซึ่งว่างอยู่เพียงที่เดียวเธอจึงรีบตรงดิ่งไปทันที มันเป็นเก้าอี้บาร์ที่อยู่ติดกระจก คนนั่งตรงนั้นจะสามารถมองออกไปด้านนอกตัวอาคารได้ ซึ่งทิวทัศน์เบื้องหน้าจะเป็นสถานีรถไฟฟ้าชิดลม

จิรัศยาวางถาดอาหารและเครื่องดื่มของเธอลงบนโต๊ะบาร์แล้วนั่งมองผ่านกระจกนิ่ง เธอชอบมองดูขบวนรถไฟฟ้าจอดเทียบชานชาลาแล้วค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป เธอชอบมุมนี้ของอาคาร เพราะมันได้เห็นผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ ทำให้รู้สึกถึงพลังของการใช้ชีวิตในวันธรรมดาของแต่ละคน หญิงสาวชอบความธรรมดาและเรียบง่ายเพราะมันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย ไม่ต้องมีเรื่องตื่นเต้นอะไรให้ลำบาก เมื่อมองจนพอใจแล้วเธอก็เริ่มลงมือรับประทานอาหาร…

ยังไม่ทันข้าวแกงจะหมดจานโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เมื่อดูหน้าจอแล้วจิรัศยาก็รีบรับ

“ว่าไงตา เป็นไงบ้าง”

“อื้อ ก็สวยนะ เขาทำสีใหม่สวยมากเลยแหละ”

“แล้วตกลงซื้อเลยมั้ย”

“อยากได้แต่ติดปัญหาอีกนิดหน่อย”

“ทำไมเหรอ”

“เดี๋ยวค่อยกลับไปคุย กินข้าวเสร็จรึยัง”

“เกือบแล้ว”

“งั้นไปเจอกันที่ออฟฟิศเลยแล้วกันนะ เราแวะซื้อขนมปังก่อนแล้วจะเข้าไป”

“ได้ เดี๋ยวเจอกัน”

จิรัศยาวางสายด้วยความแปลกใจ การไปดูรถยนต์มือสองสภาพเหมือนใหม่ของกวิตาในวันนี้น่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้เพื่อนร่วมงานของเธอมีความสุข เพราะกวิตาเคยบอกว่าจะตัดสินใจซื้อมันในเร็ววันนี้แล้วแท้ๆ แต่จากน้ำเสียงเมื่อครู่เหมือนกับว่าทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่คิด