ทดลองอ่าน ปรารถนา… ให้เป็นคุณ ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทที่ 4

บทที่ 4

ไม่คิดเลยว่าการประสานงานร่วมกันกับนิตยสารจะใช้เวลานานขนาดนี้ พารณหมดช่วงบ่ายไปกับการส่งอีเมลกลับไปกลับมาระหว่างเขากับคอลัมนิสต์ที่จะส่งทีมงานมาสัมภาษณ์กัณฑ์อเนกในวันพรุ่งนี้ กว่าพารณจะออกจากสำนักงานได้เวลาก็ล่วงเลยมาจนท้องฟ้าเปลี่ยนสีแล้ว ตอนเช้าเขาเดินทางมาที่บริษัทพร้อมกับรถของกัณฑ์อเนก แต่ตอนนี้กลับโดนทิ้งไว้จึงต้องหาทางกลับบ้านเอาเอง

เมื่อลงลิฟต์มาถึงชั้นล่างของอาคารและเดินผ่านร้านกาแฟ พารณก็เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองดื่มกาแฟแก้วสุดท้ายไปตอนบ่ายสามโมง หลังจากนั้นก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย เขาควรหาอาหารกินสักมื้อก่อนกลับบ้านเพื่อที่จะไม่ต้องยุ่งยากตัวเองหลังจากที่กลับไปถึงอพาร์ตเมนต์แล้ว ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเดินขึ้นบันไดไปยังทางเชื่อมของรถไฟฟ้าเพื่อตรงไปยังห้างสรรพสินค้าในละแวกนี้

สี่แยกราชประสงค์มีห้างสรรพสินค้าและโรงแรมเยอะมาก ฐานะอย่างเขาจะดื่มกินที่ไหนก็ได้ แต่ตอนนี้เขาต้องการความรวดเร็ว

“ไปเซ็นทรัลเวิลด์ก็ได้”

พารณบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วเบนเข็มไปสู่เป้าหมาย ขณะนี้เป็นเวลาทุ่มสิบห้านาทีแล้วแต่ผู้คนบนสกายวอล์กไม่ได้ลดลงเลย ทั้งนักเรียน นักศึกษา คนทำงาน และนักท่องเที่ยวที่ส่วนใหญ่ใช้รถไฟฟ้าเป็นพาหนะก็ยังคงเดินทางกันอยู่ อีกไม่กี่ก้าวเขาจะเดินถึงศาลพระพรหมเอราวัณ ตอนนี้ควันธูปได้จางลงไปมากแล้วแต่เสียงปี่พาทย์ของนางรำยังคงดังเป็นจังหวะเร้าอยู่ ชายหนุ่มหันไปมองเบื้องล่างของทางเดินสกายวอล์ก จู่ๆ ในใจก็นึกขึ้นมาว่าทำไมผู้คนชอบให้เทพเจ้าเป็นผู้กำหนดชะตาชีวิตของตนเองนัก พารณถอนหายใจแล้วชักสายตากลับ จังหวะนั้นเองเขาก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งถือถุงกระดาษใบเขื่อง เธอยืนนิ่งอยู่ตรงกึ่งกลางทางเชื่อมระหว่างสกายวอล์กกับทางเข้าโรงแรม มือข้างหนึ่งโบกให้หญิงสาวอีกคนซึ่งน่าจะเป็นการบอกลา เพื่อนของเธอหมุนตัวแล้วแยกไปอีกทางหนึ่งแล้วส่วนเธอกำลังออกเดินไปยังทางเข้าสถานีรถไฟฟ้าเพลินจิต พารณคงไม่สนใจเธอคนนั้นเลยหากเธอไม่ถือถุงของร้านคริสตัลแถมยังใส่ชุดออกกำลังกาย

“ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอ พิลึกคน”

พารณมองเธอครู่เดียวแล้วเดินต่อไป ทั้งเขาและเธอต่างเดินสวนทางกัน ชายหนุ่มจะไปยังห้างสรรพสินค้าในขณะที่จิรัศยาเพิ่งออกมาจากที่นั่น เธอกำลังจะไปขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อที่จะต่อรถประจำทางกลับบ้านอีกทอดหนึ่ง หญิงสาวดูมีความสุข ในขณะที่พารณหิว…

ตูม!…

ผู้คนต่างหยุดชะงักไปชั่วขณะก่อนที่จะมีเสียงร้องดังมาจากทางด้านล่างของสกายวอล์ก

กรี๊ดดดดดดดด…

“ระเบิด! หน้าพระพรหมมีระเบิด! วิ่งเร็ว…วิ่ง!”

ตูม!!!

เสียงระเบิดดังขึ้นสองครั้ง ระดับความดังของเสียงไม่เท่ากัน แสดงว่าระยะห่างจากที่พารณอยู่กับจุดระเบิดนั้นไม่เท่ากัน เสียงระเบิดครั้งที่สองทำให้หูของเขาอื้อ ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งโดยอัตโนมัติ แต่รอบตัวนั้นผู้คนกลับวิ่งกันสับสนอลหม่าน ขณะนี้มีทั้งเสียงร้องคร่ำครวญของผู้คน เสียงตะโกนไม่ได้ศัพท์ และเสียงแตรรถยนต์ พารณใช้มือปิดหูไว้ แทบจะไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจากเสียงวี้ๆ รอบตัวของชายหนุ่มยังวุ่นวายอยู่ แต่สิ่งหนึ่งที่ฉุกคิดขึ้นมาได้ หากเกิดระเบิดขึ้นทางด้านหลังก็แสดงว่าคนที่เพิ่งสัญจรสวนทางกับเขานั้นอาจจะได้รับอันตรายก็เป็นได้

แล้วร่างกายของเขาก็เคลื่อนไหวอีกครั้ง ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งกลับไปยังเส้นทางที่ตนเพิ่งเดินผ่านมา เขากำลังคิดถึงคนที่ถือถุงกระดาษของร้านคริสตัลซึ่งเพิ่งเดินผ่านไปเมื่อครู่ ตอนนี้พารณกำลังเพ่งมองหาเธอคนนั้น แต่มันไม่ง่ายเลยเมื่อมีคนวิ่งชนเขาตลอดเวลา

ผู้คนกำลังเสียขวัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคนกระจายข่าวว่าเสียงที่เพิ่งได้ยินนั้นเป็นระเบิด พารณชะโงกหน้าข้ามกรงเหล็กของทางเดินเพื่อมองไปยังฟุตปาธด้านล่างบริเวณด้านหน้าศาลพระพรหม มันมีร่องรอยความเสียหายของสถานที่และทรัพย์สินเกิดขึ้นจริง เขาเห็นคนเจ็บนั่งอยู่ที่พื้นด้วย แต่มีโรงพยาบาลตำรวจอยู่ติดกับสี่แยกนี้ ดังนั้นความช่วยเหลือคงมาถึงในไม่ช้า ชายหนุ่มจำเป็นต้องไปต่อในขณะที่หูของเขาเริ่มได้ยินเสียงผู้คนบ้างแล้ว พารณสะบัดศีรษะแรงๆ อีกครั้ง และตอนนั้นเองที่เขาเห็นตัวหนังสือซึ่งสะท้อนแสงไฟ…Crystal

หญิงสาวนั่งกอดเข่าตัวเองไว้แน่น ศีรษะมุดลงไปที่หัวเข่าคล้ายกับนกกระจอกเทศที่ต้องการหลบภัย พารณเห็นผู้ชายตัวโตคนหนึ่งวิ่งชนเธอเข้าอย่างจังจนร่างบางนั้นล้มพับลงกับพื้น จิรัศยาตัวสั่นราวลูกนกเปียกฝน ชายหนุ่มพุ่งเข้าไปหาแล้วพยายามจะฉุดแขนของเธอขึ้น แต่ด้วยสถานการณ์ที่เธอยังไม่ทันตั้งตัวและรู้สึกไม่ปลอดภัยจิรัศยาจึงสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมอย่างรวดเร็ว พารณก็ตกใจเช่นกัน เขาต้องนั่งคุกเข่าลงเพื่อพูดกับเธอใกล้ๆ ท่ามกลางผู้คนที่กรีดร้องและวิ่งไปมา

“คุณ! ออกไปจากตรงนี้! ถ้าไม่อยากโดนเหยียบตายซะก่อน”

ไม่น่าเชื่อว่าในเสี้ยววินาทีนั้นเธอจำน้ำเสียงของเขาได้ จิรัศยาเงยหน้าขึ้นสบตากับพารณตรงๆ ใบหน้าของหญิงสาวดูซีดเซียวและตื่นกลัว แต่ในที่สุดเธอก็ยอมยื่นมือออกไปวางบนมือใหญ่เพื่อให้เขาฉุดขึ้นยืน

“ไปฝั่งตรงข้ามพระพรหม”

พารณตัดสินใจในจังหวะที่จิรัศยายืนขึ้นเต็มตัวว่าจะต้องไปในทิศทางใด เนื่องจากเบื้องหน้าซึ่งเป็นทางเข้าสถานีรถไฟฟ้านั้นเจ้าหน้าที่ได้ปิดประตูเหล็กลงแล้ว แสดงว่ามีความพยายามเคลียร์คนจากสถานีให้ลงไปทางอื่นเพื่อให้ห่างไกลจากสถานที่เกิดเหตุ และเพื่อความปลอดภัยของระบบรถไฟฟ้าเองด้วย

พารณประคองจิรัศยาซึ่งค่อยๆ กะเผลกเดินตามเขาไป ดูเหมือนข้อเท้าข้างหนึ่งของเธอจะเจ็บ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมือข้างหนึ่งก็กำถุงกระดาษแน่น ชายหนุ่มพาเธอไหลไปตามฝูงชนเพื่อเดินลงบันไดไปทางฝั่งห้างเกษรพลาซ่าแต่จู่ๆ จิรัศยาก็หยุดกะทันหันคล้ายกับเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้

“ตา…”

“อย่าหยุดเดิน เดี๋ยวโดนเหยียบ เดินต่อ”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด หญิงสาวต้องเดินเพราะเขาเริ่มกึ่งลากกึ่งประคอง

“ตาค่ะ”

“ตาเป็นอะไร”

เขาหันมาจ้องดวงตาของเธอ แต่หญิงสาวส่ายหน้าเร็วๆ

“ไม่ใช่ตาฉัน ฉันหมายถึงเพื่อนของฉัน กวิตา…เธอเพิ่งแยกกับฉันเมื่อกี้”

“อ้อ”