ทดลองอ่าน ปรารถนา… ให้เป็นคุณ ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทที่ 4

“คุณบุ๊ง…ไม่ครับ ผมออกมาก่อน คุณหนูไม่อยู่ที่ออฟฟิศตั้งแต่บ่าย เอ่อ เธอไปพัทยา ครับ เดี๋ยวผมเช็กที่อยู่ที่แน่นอนของเธออีกทีแล้วจะส่งข่าวไปบอก เรียนท่านด้วยว่าพนักงานของเราปลอดภัยดีทุกคน ขอบคุณครับ”

ในระหว่างที่เขาคุยโทรศัพท์นั้นคนตัวเล็กกว่าก็หันมาจ้องใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่มตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ และเมื่อเหยื่อรู้ตัวเขาก็ถึงกับสะดุ้ง

“มีอะไรครับ จ้องตาแป๋วเลย”

“คุณเป็นพ่อบ้านเหรอคะ แบบบัตเลอร์ของคนชั้นสูงอะไรแบบนั้นน่ะ”

พารณทำท่านึกตามแล้วพยักหน้า “คงประมาณนั้นแหละ ขออีกสายนะ”

ไม่รอคำอนุญาตเขาก็กดหาหมายเลขที่ติดต่อบ่อยที่สุด ทางนั้นปล่อยให้เขารอสายไม่นานอย่างที่เคยเป็น

“ว่าไง” กัณฑ์อเนกทัก

“อยู่ไหนครับ”

“พัทยาสิ ก็บอกนายแล้ว”

“ครับ ผมแค่ลองเช็กดู คุณกัณฑ์โอเคนะครับ…เสียงไม่ค่อยดีเลย”

“หืม ไม่ดียังไง…คงเหนื่อยมั้ง นายมีอะไรอีกรึเปล่า”

“เอ่อ พอดีมีเหตุการณ์ไม่ค่อยดีเกิดขึ้นแถวบริษัทของเรา เดี๋ยวคุณกัณฑ์คงเห็นข่าว งั้นผมจะรายงานท่านประธานก่อนนะครับว่าคุณกัณฑ์ปลอดภัยดีและอยู่ที่พัทยา”

“เฮ้ย ไม่ต้องบอกเรื่องพัทยา บอกว่าฉันอยู่กับนาย”

“แต่…”

“แล้วอะไรที่ว่าเหตุการณ์ไม่ดี บอกมาซิ ขี้เกียจตามข่าว”

“มีระเบิดหน้าศาลพระพรหมครับ”

“หา? ระเบิดกลางเมือง? ตอนนี้เนี่ยนะ”

“ครับ สถานการณ์ยังกรุ่นๆ อยู่เลย”

“พรุ่งนี้เรามีงานแถวนั้นอีกนี่”

“ใช่ครับ ผมก็เลยจะถามคุณกัณฑ์ด้วยว่าจะยกเลิกไหม”

“ขอตามข่าวก่อนแล้วจะโทรกลับ”

“ได้ครับ แล้วเรื่องพะ…”

ยังไม่ทันจบคำถามกัณฑ์อเนกก็วางสายไปเสียแล้ว พารณยังสงสัยว่าทำไมเจ้านายของเขาจึงไม่อยากให้มารดารู้ว่าตัวเองอยู่พัทยาทั้งที่ก็ไปออกจะบ่อย และถึงคุณกมลพัชรรู้ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร

“แล้วทำไมคุณๆ ท่านๆ ของคุณเขาไม่คุยกันเองคะ ทำไมต้องคุยผ่านคนอื่นด้วย”

พารณหันไปมองคนช่างซักด้วยใบหน้าเฉยชา จากนั้นเขาก็โจมตีเธอคืนบ้าง “ติดต่อเพื่อนได้แล้วเหรอ”

“โอ๊ะ จริงด้วย ยังเลยค่ะ โทรไปก็ไม่รับสาย ส่งข้อความไปก็ไม่อ่าน อย่างนี้น่าเป็นห่วงนะคะ”

“เขาอาจจะถึงบ้านแล้วไม่สนใจโทรศัพท์อีกเลยก็ได้”

“แต่เราเพิ่งแยกกันเองนะ…หวังว่าจะปลอดภัยดี”

จิรัศยาพึมพำกับตัวเองจากนั้นก็เงียบไป พารณจึงมีเวลาจัดการงานของเขาต่อ โดยเริ่มจากส่งข้อความไปหาเลขาฯ ของกมลพัชร กำชับว่ากัณฑ์อเนกปลอดภัยดี เขาได้คุยสายด้วยแล้วเพียงแต่นายน้อยไม่อยากเปิดเผยที่อยู่ให้แม่ทราบ ซึ่งเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับสองแม่ลูกคู่นี้เลย พารณกุมความลับของทั้งสองฝ่ายไว้มากมายจนบางครั้งชายหนุ่มก็คิดว่าสมองของเขาอาจจะบวมเข้าสักวัน

จากนั้นพารณก็พยายามติดตามข่าวสารจากในโทรศัพท์ ส่วนจิรัศยานั้นได้ล้มเลิกความพยายามที่จะติดต่อกวิตาแล้ว เธอจึงได้แต่หันไปมองนอกหน้าต่างกระจก ภาพไฟที่กำลังลุกไหม้ เสียงหวีดร้องของผู้คน และความโกลาหลเมื่อครู่กำลังหลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำคล้ายเทปที่ถูกบันทึกภาพและเสียงไว้ มันช่างชัดเจนและรุนแรงจนหัวใจของเธอสั่น ไม่ใช่ประสบการณ์ชีวิตที่ดีเลยกับการที่ต้องเจอระเบิดกลางเมืองอย่างนี้

“ใกล้ถึงแล้วครับ”

เสียงคนขับแท็กซี่ปลุกหนุ่มสาวทั้งสองจากภวังค์ของตน พารณหันไปถามเธอ

“ให้ไปส่งตรงไหน”

“เลี้ยวเข้าไปในซอยรัชดาฯ สามสิบสองเลยค่ะ แล้วขับตรงไป เลี้ยวซ้ายแรกแล้วจะเห็นหอพักอยู่ฝั่งซ้ายมือค่ะ ตรงนั้นจะมีร้านสะดวกซื้อร้านใหญ่อยู่ข้างหน้า”

“อ้อ รู้แล้ว ผมเคยไปส่งผู้โดยสารที่นั่น”

เมื่อเข้าใจกันแล้วจิรัศยาก็กลับมาสนใจคนที่นั่งเคียงข้างบ้าง

“แล้วบ้านของคุณอยู่ที่ไหนคะ”

“ถนนสีลม”

“หา…นี่คุณนั่งรถมาส่งฉันที่นี่แล้วต้องกลับไปสีลมอีกรอบเหรอคะ”

เพราะถนนที่พารณว่านั้นมันอยู่ใกล้กับจุดระเบิดเมื่อครู่มากกว่าหอพักของเธอ มันเป็นการเดินทางข้ามเขตกันเลยทีเดียว ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเขาไม่ต้องนั่งแท็กซี่มากับเธอก็ได้

“ใช่”