ทดลองอ่าน ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี บทที่ 27-2

แม้แต่เมิ่งถิงฮุยก่อนจะปิดสนามก็คิดไม่ถึงว่าสวีถิงจะให้ความร่วมมือเช่นนี้ เรื่องตัดสินความเรียงต่างๆ ทำตามกฎเกณฑ์ทุกอย่าง ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่เคยแสดงความไม่พอใจอะไรนาง แต่ตอนนางอยู่ที่สนามสอบก็ได้ลองคิดดูอีกที แล้วก็เข้าใจถึงมูลเหตุขึ้นมาทันที…

ในใจของสวีถิงไม่ใช่ไม่อยากฉวยโอกาสนี้ช่วยเหล่าขุนนางอาวุโสดึงตัวผู้มีความสามารถมาอยู่ฝ่ายตน เพียงแต่เขามองออกอย่างชัดเจน นั่นก็คือเรื่องที่เมิ่งถิงฮุยได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้ให้ควบคุมดูแลการคัดเลือกประเมินของกรมปกครองไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ หากเขาจงใจเลือกผู้เข้าสอบบางคนเป็นก้งเซิง เมิ่งถิงฮุยย่อมรู้ว่าหลายคนนั้นต้องเข้ามาใกล้ชิดพึ่งพาพวกขุนนางอาวุโส ถึงวันหน้าคนเหล่านี้จะได้รับการคัดเลือกเป็นบัณฑิตจิ้นซื่อเข้าสู่ราชสำนัก แต่จะสามารถผ่านการตรวจสอบประเมินที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเมิ่งถิงฮุยขึ้นเป็นขุนนางอย่างราบรื่นได้อย่างไร ด้วยเหตุนี้ภายนอกสวีถิงจึงยอม ‘อ่อนข้อ’ ให้กับการสอบของกรมพิธีการในครั้งนี้อย่างไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ รอวันหน้าค่อยดึงตัวคนที่เขาชื่นชอบมาเป็นพวก

เมิ่งถิงฮุยทางด้านนี้อ่านความคิดของสวีถิงออก แต่ก็รู้ว่าสวีถิงเองก็มองออกว่านางไม่มีทางแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตนเช่นเดียวกัน นางกับสวีถิงแม้จะร่วมกันเป็นขุนนางผู้ควบคุมการสอบ แต่จะอย่างไรสวีถิงก็เป็นผู้ควบคุมหลัก นางเป็นผู้ช่วย ขณะที่สวีถิงทำทุกอย่างตามกฎเกณฑ์ หากนางทำอะไรที่ออกนอกลู่นอกทาง ย่อมถูกสวีถิงและเหล่าขุนนางในกรมพิธีการซักถามข้อสงสัย ถึงตอนนั้นอาจถูกเหล่าขุนนางอาวุโสก่นด่าประณามหยามเหยียดอีกก็เป็นได้ แม้เวลานี้นางจะได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้อย่างมาก แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ก็ยิ่งไม่อาจปล่อยให้คนจับจุดอ่อนได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสอบจิ้นซื่อเคอจวี่ครั้งนี้มีความสำคัญอย่างมาก ต่อให้นางไม่ใส่ใจชื่อเสียงในราชสำนักเพียงใดก็ไม่อยากให้เหล่าบัณฑิตในใต้หล้าเห็นนางเป็นขุนนางผู้มีอำนาจที่กระทั่งวิชาความรู้ของปรัชญาเมธีก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา

ด้วยเหตุนี้ก่อนและหลังการสอบของกรมพิธีการ สิ่งที่นางและสวีถิงทำทั้งหมดล้วนเป็นไปตามกฎระเบียบของราชสำนัก และเรื่องการจัดลำดับชื่อของก้งเซิงก็ได้พิจารณาตัดสินจากความเรียงที่คัดลอกมาโดยผ่านการปรึกษาหารือแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับขุนนางในสังกัดกรมปกครองและเหล่าราชบัณฑิตกองอาลักษณ์

การร่วมกันเป็นขุนนางผู้ควบคุมการสอบของเมิ่งถิงฮุยกับสวีถิงในครั้งนี้เป็นไปด้วยดีอย่างเหนือความคาดหมายของทุกคน กระทั่งใกล้จะติดประกาศรายชื่อจึงมีคนค่อย ๆ ตระหนักถึงความซับซ้อนที่อยู่ภายใน พากันแอบบอกว่าครั้งนี้วิธีการของฮ่องเต้ดียิ่ง ให้ใต้เท้าสวีใต้เท้าเมิ่งสองคนที่ดูไม่ปรองดองกันมาเป็นขุนนางผู้ควบคุมการสอบร่วมกัน กลับทำให้การสอบจิ้นซื่อเคอจวี่ของกรมพิธีการที่ได้รับความสนใจจากผู้คนเป็นพิเศษในครั้งนี้เสร็จสิ้นลงอย่างเที่ยงธรรม จึงยิ่งเลื่อมใสศรัทธาฮ่องเต้มากขึ้น ในแวดวงบัณฑิตก็เล่าลือว่าบ้านเมืองมีกษัตริย์ที่ปรีชา ราษฎรไม่จำเป็นต้องกังวล

ทว่าในคืนก่อนกรมพิธีการจะติดประกาศรายชื่อ เมิ่งถิงฮุยอยู่ที่สนามสอบ เมื่อเห็นชื่อที่อยู่ด้านบนสุดของแผ่นประกาศที่เจ้าหน้าที่กรมพิธีการกำลังคัดลอกอยู่ก็อดตะลึงงันไปไม่ได้

อิ่นชิง…

นางจึงได้นึกถึงเทียบขอเข้าเยี่ยมคำนับที่ถูกตนวางทิ้งไว้ในบ้านมาหลายวันโดยไม่ได้หยิบมาอ่านฉบับนั้น ส่งผลให้เมื่อได้มาเห็นชื่อนี้ในตอนนี้จึงอดตกตะลึงไม่ได้

คิดว่าอิ่นชิงผู้นี้มีความรู้ความสามารถอย่างแท้จริง หาไม่สวีถิงคงไม่ยินยอมให้เขาเป็นฮุ่ยหยวนในการสอบของกรมพิธีการ และในเมื่อสวีถิงยอมรับความรู้ความสามารถของคนผู้นี้ ต่อไปก็ย่อมคิดที่จะดึงเขาไปอยู่ข้างเหล่าขุนนางอาวุโส เมื่อคิดได้ดังนี้ในใจของนางพลันนึกเสียใจภายหลังขึ้นมา หากคนผู้นี้เป็นบุคคลมีความสามารถที่หาได้ยากจริงๆ นางก็ควรลงมือดึงตัวมาแต่เนิ่นๆ ทั้งนี้จะได้ไม่ถูกขุนนางอาวุโสเหล่านั้นคว้าตัวไปก่อน

นางค้นหาความเรียงของอิ่นชิงออกมาอ่านอีกครั้ง พออ่านแล้วก็รู้สึกว่าเป็นความเรียงที่ดีมาก คืนนั้นพอกลับไปที่บ้านนางก็ไปรื้อเทียบขอเข้าเยี่ยมคำนับที่เต็มไปด้วยฝุ่นฉบับนั้นออกมา เห็นตัวอักษรบทกวีในนั้นถึงกับไม่แพ้ให้กับราชบัณฑิตในราชสำนักก็อดปรบมือชมเปาะไม่ได้ มิน่าก่อนการสอบของกรมพิธีการเฉาจิงถึงได้ยอมมายื่นเทียบที่จวนสกุลเมิ่งให้เขาด้วยตนเอง ผู้มีความสามารถเช่นนี้ ไม่ว่าใครเมื่อได้พบเขาแล้วเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่สะทกสะท้านหวั่นไหว

นางแม้จะเกิดความคิดที่จะดึงผู้มีความสามารถมาเป็นพวก แต่สิ่งที่คิดอยู่เต็มสมองก็คือจะแนะนำคนผู้นี้ให้กับฮ่องเต้ แม้จะมีเรื่องการสอบหน้าพระที่นั่งอยู่ตรงหน้านางก็ไม่ใส่ใจ