ทดลองอ่าน ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี บทที่ 27-5

เสิ่นจือหลี่พลันหัวเราะเบาๆ ออกมา เม้มปากบอก “สองวันก่อนเดิมข้าให้คนส่งเทียบไปที่จวนสกุลเมิ่งของท่าน เชิญท่านไปชมละครด้วยกันกับพวกเราในค่ำคืนนี้ แต่ท่านกลับไม่ส่งข่าวแม้แต่คำเดียว!”

เมิ่งถิงฮุยหัวคิ้วขยับเข้าหากัน หันหน้าไปมองเด็กรับใช้ “ใต้เท้าเสิ่นเคยส่งเทียบไปที่จวนหรือไม่”

เด็กรับใช้รีบค้อมตัวบอก “มีคนจากจวนสกุลเสิ่นมาจริงขอรับ แต่สองวันนี้ใต้เท้ายุ่งอยู่กับเรื่องบัณฑิตจิ้นซื่อ บ่าวไหนเลยจะกล้าไปรบกวนงานราชการของใต้เท้า…”

เสิ่นจือหลี่โบกๆ มือให้เด็กรับใช้ผู้นั้น “เอาล่ะๆ ไม่มีใครจะลงโทษเจ้าเสียหน่อย” แล้วหันมากล่าวกับเมิ่งถิงฮุย “เวลานี้อยู่ในตำแหน่งขุนนางใหญ่สองฝ่าย แม้จะบอกว่าต้องให้ความสำคัญกับงานราชการของราชสำนัก แต่ก็ไม่อาจไม่ใส่ใจการคบค้าสมาคมกับผู้อื่นอย่างสิ้นเชิง ท่านรู้หรือไม่ว่ามีนายหญิงตราตั้งและบุตรสาวตระกูลสูงศักดิ์ในเมืองหลวงมากน้อยเพียงใดที่มาบอกกับข้าว่าพวกนางอยากเชิญท่านมาร่วมดื่มน้ำชาชมโคมไฟกับพวกนาง…แม้แต่เหล่าจิ้นซื่อสตรีที่เข้าสอบในปีนี้และได้รับการสนับสนุนจากท่าน แต่ละคนก็อยากมาร่วมพบปะกับท่านเป็นการส่วนตัว!” นางหยุดแต่พอเหมาะพอดี มองสังเกตสีหน้าของเมิ่งถิงฮุย ครู่หนึ่งก็ยิ้มแล้วบอก “แต่ข้ากลับบอกพวกนางว่าหน้าตาของใต้เท้าเมิ่งผู้นี้เปรียบกับฟ้าแล้วยังใหญ่กว่า ต้องรบกวนฝ่าบาทออกราชโองการจึงจะเชิญมาได้!”

เมิ่งถิงฮุยถูกนางพูดจนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เพียงบอกว่า “ท่านก็ดีแต่เอาข้ามาหยอกล้อ ท่านจะรู้ได้อย่างไร หลายเดือนมานี้ข้าแม้แต่เวลานอนก็ยังไม่มี!” นางหลุบตาลงครุ่นคิด เหล่าสตรีในคฤหาสน์ของผู้มีอำนาจในเมืองหลวงเหล่านี้ไม่ใช่คนที่นางจะดูเบาได้ จึงกล่าวขึ้นอีก “คราวหน้าถ้ามีเรื่องสนุกอะไรอีก ข้าจะเจียดเวลาไปอย่างแน่นอน!”

เสิ่นจือหลี่ยิ้มกริ่มพลางพยักหน้า “เช่นนั้นผู้น้อยก็ต้องขอบคุณใต้เท้าเมิ่งที่ยอมให้เกียรติผู้น้อยแล้ว…”

เมิ่งถิงฮุยนึกถึงคำพูดเมื่อครู่ของนางที่บอกคืนนี้ออกมาดูละคร จึงบอก “เขตด้านใต้ของเมืองก็มีละครให้ดูด้วยหรือ ข้ากลับไม่เคยรู้…”

เสิ่นจือหลี่พลันนิ่งเงียบ เม้มปากอยู่ครู่หนึ่งจึงบอก “ไม่ได้ดูที่เขตด้านใต้ของเมืองหรอก เมื่อครู่ตอนช่วงเวลาจุดโคมข้าดูจบก็กลับมาจากด้านตะวันออก ส่งคุณหนูสกุลกู่กลับไปก่อน ข้าจึงเดินทางกลับ เพิ่งผ่านมาไม่กี่ตรอกก็เจอท่านเข้าพอดี”

เมิ่งถิงฮุยส่วนลึกในใจตื่นตระหนกเล็กน้อย ทว่าใบหน้ากลับยังคงสงบนิ่ง ยิ้มบางๆ บอก “คิดว่าปีนี้คุณหนูสกุลกู่ผู้นั้นน่าจะอายุสิบสามแล้ว เหตุใดยังต้องให้รถม้าของท่านส่งกลับจวนอีก”

แก้มของเสิ่นจือหลี่ซับสีแดงระเรื่อขึ้นมาทันที ช้อนตาขึ้นมองนางแล้วเอ็ดเบาๆ “ท่านรู้แล้วยังจะแกล้งถาม?!” จากนั้นก็ถอนหายใจ กล่าวเสียงต่ำ “ข้าก็แค่อยากหาโอกาสได้เจอเขามากสักหน่อย…”

เมิ่งถิงฮุยในใจรู้สึกเศร้ารันทดใจ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

ในฐานะคนนอก นางจะมองไม่ออกได้อย่างไร กู่ชินหาได้มีความรู้สึกเช่นชายหญิงต่อเสิ่นจือหลี่ไม่ อีกทั้งด้วยนิสัยแข็งกร้าวถือทิฐิของกู่ชิน ในใจจะมีความคิดอื่นต่อเสิ่นจือหลี่ที่เขาเห็นนางเติบโตมาตั้งแต่เล็กได้อย่างไร ถึงเสิ่นจือหลี่จะแสดงความอ่อนโยนในทุกวิถีทาง เกรงว่าก็ไม่อาจทำให้เขาหวั่นไหวแม้แต่น้อย

นางอดนึกไปถึงตอนอยู่ที่ชิงโจวไม่ได้ ตอนนั้นตี๋เนี่ยนสอดแผ่นไม้ท้อไว้ในอกเสื้ออย่างระมัดระวัง นางพลันรู้สึกเศร้าใจแทนคนทั้งสอง ปรารถนาจะได้มา…กลับไม่ได้ ในโลกนี้เกรงว่าคงไม่มีเรื่องใดทำให้คนปวดใจไปยิ่งกว่านี้แล้ว

เสิ่นจือหลี่พลันเปลี่ยนความสนใจ เอ่ยถาม “ย่างเข้าราตรีนานแล้ว ท่านมาทำอะไรที่นี่หรือ”

เมิ่งถิงฮุยอดนิ่งอึ้งไปชั่วขณะไม่ได้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเสิ่นจือหลี่ผู้ซึ่งปฏิบัติต่อนางด้วยน้ำใสใจจริง ทว่านางกลับไม่อาจเปิดเผยอย่างตรงไปตรงมาเช่นเดียวกันได้ ความคิดต่างๆ ที่นางใคร่ครวญอยู่ในใจมาโดยตลอดเมื่อครู่ เมื่อเปรียบกับความซื่อตรงจริงใจของเสิ่นจือหลี่แล้วช่างสกปรกโสมมและทำให้คนรังเกียจมากเพียงใด นางจะบอกกับเสิ่นจือหลี่ได้อย่างไร

เมิ่งถิงฮุยยกมือขึ้นลูบๆ ผม ยิ้มบอก “เรื่องร่างโองการของราชสำนักฝ่ายนอก ข้ามาพบใต้เท้าสวี” คำโกหกนี้พูดได้แนบเนียนไม่ทิ้งร่องรอย แม้แต่สีหน้าของนางก็ไม่แปรเปลี่ยน แทบจะพูดโพล่งออกมาโดยไม่ต้องคิด

เสิ่นจือหลี่ฟังแล้วมีท่าทีรู้สึกผิดขึ้นมา รีบบอก “ที่แท้มีเรื่องสำคัญเพียงนี้ กลับถูกเรื่องไม่เป็นเรื่องเหล่านี้ของข้าทำให้เสียเวลาอยู่เป็นนาน! ข้าจะกลับจวนแล้ว ท่านรีบไปเถิด”