ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 131-132 – หน้า 8 – Jamsai
Connect with us

Jamsai

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 131-132

ในสายตาของจวิ้นอ๋อง การที่โม่เซี่ยวเหนียงดูไม่สดชื่นล้วนเป็นเพราะพลัดตกน้ำ จึงรู้สึกไม่สบาย ดังนั้นเมื่อกลับถึงจวน กลิ่นอายสังหารทั่วร่างเขาจึงไม่อาจปกปิดได้อีกต่อไป ฮั่วสุยเฟิงโบกมือเรียกเมิ่งขุยเข้ามาแล้วส่งรายชื่อผู้ต้องสงสัยที่อยู่รอบกายโม่เซี่ยวเหนียงตอนที่ตกน้ำให้อีกฝ่าย

ในเรื่องความปลอดภัยของโม่เซี่ยวเหนียง ฮั่วสุยเฟิงยึดถือหลักการที่ว่าแม้กล่าวโทษหรือปรักปรำผิดคนก็จะไม่ยอมประนีประนอมปล่อยไปอย่างเด็ดขาด ดังนั้นบรรดาสาวใช้ทั้งหมดจึงถูกขายออกไป ส่วนองครักษ์ก็ถูกปลดออกจากตำแหน่งและให้ออกจากจวนไป

ทว่าแม้คนเหล่านี้จะออกจากจวนไปแล้วก็มีคนคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวอยู่ตลอด เพื่อดูว่าใครในหมู่คนที่ไม่น่าไว้ใจเหล่านี้จะแสดงพิรุธออกมา

ส่วนสถานการณ์ในกลุ่มองครักษ์เรือนนอกจะเป็นอย่างไรนั้นยังไม่กล่าวถึง แต่สำหรับบรรดาสาวใช้ในเรือนโม่เซี่ยวเหนียง เมื่อได้ยินว่าตนเองจะถูกขายออกไปอย่างไร้สาเหตุต่างก็ร่ำไห้กันระงมทันที

ในแผ่นดินโม่เป่ยจะหาจวนตระกูลขุนนางที่มีระเบียบและงดงามเช่นจวนโม่เป่ยอ๋องแห่งนี้ได้สักกี่แห่งกัน การที่พวกนางถูกขายออกไปเช่นนี้ทำให้อาชีพสาวใช้ของพวกนางต้องแปดเปื้อนมีมลทิน เมื่อเป็นเช่นนี้ยังจะมีครอบครัวดีๆ สักกี่ครอบครัวที่กล้ารับพวกนาง

เมื่อคิดว่าอนาคตจะไม่มีโอกาสได้สวมใส่เสื้อผ้าไหมชั้นดีและได้ดื่มสุรากับกินอาหารรสเลิศอีก สาวใช้ที่ใช้ชีวิตสุขสบายมาระยะหนึ่งแล้วจะไม่ร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดได้หรือ ต่างพากันคุกเข่าขอความเมตตาต่อหญิงรับใช้ที่มัดตัวพวกนาง ให้พวกนางได้พบเซี่ยนจู่สักครู่ ขอร้องให้เซี่ยนจู่ให้อภัย ส่วนเชี่ยวจือก็หมอบอยู่ท่ามกลางกลุ่มสาวใช้ที่คุกเข่าอยู่เช่นกัน ทว่านางมิได้ร่ำไห้ แต่ก็กัดริมฝีปากด้วยความหงุดหงิดใจ

โม่เซี่ยวเหนียงรู้สึกอึดอัดใจ จึงเดินไปมาในเรือนเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ บังเอิญได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญของเหล่าสาวใช้ พอเอ่ยถามหานเยียนที่อยู่ด้านข้างจึงได้รู้ที่มาที่ไป

แต่โม่เซี่ยวเหนียงมิได้ออกหน้าห้ามปราม นางพอจะเดาได้รางๆ ว่าสาเหตุที่ฮั่วสุยเฟิงทำเช่นนี้คงเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ตนลื่นไถลอย่างน่าประหลาดที่ริมทะเลสาบ และในยามนี้นางตั้งครรภ์อยู่ ย่อมไม่อาจเอาบุตรของตนมาล้อเล่นได้

หากจวนอ๋องแห่งนี้มีคนทรยศซ่อนตัวอยู่จริงก็เปรียบดั่งงูพิษที่หลบซ่อนอยู่ในมุมมืด ไม่รู้ว่าเมื่อใดจะถูกแว้งกัดเข้า

 

พอถึงยามค่ำนางจึงไถ่ถามเรื่องขายสาวใช้กับฮั่วสุยเฟิงเล็กน้อย

ช่วงนี้ครรภ์ของโม่เซี่ยวเหนียงเริ่มชัดเจนมากขึ้นแล้ว เท้าของนางก็เริ่มบวมโดยไม่ทราบสาเหตุ รองเท้าจึงต้องตัดใหม่ให้หลวมกว่าเดิม

ก่อนเข้านอนฮั่วสุยเฟิงนั่งนวดฝ่าเท้าให้นาง เพราะนางกำลังตั้งครรภ์ เขาจึงไม่กล้ากระตุ้นให้เลือดไหลเวียนมากเกินไป เพียงนวดข้อเท้าเบาๆ เพื่อไม่ให้นางปวดเมื่อย

โม่เซี่ยวเหนียงอมองุ่นที่ปอกเปลือกแล้วไว้ในปาก นอนเอนกายอย่างสบายบนเตียง มองบุรุษรูปงามที่ก้มหน้าก้มตานวดให้ตน ก่อนเอ่ยถามขึ้น

“เจ้าขายคนออกไปหมดแล้ว หานเยียนกับเตี๋ยสี่สองคนนั้นต่างยุ่งจนทำงานกันไม่ทันแล้ว”

ฮั่วสุยเฟิงตอบ “ข้าคัดเลือกหญิงรับใช้ที่ไว้ใจได้จากครอบครัวทหารในกองทัพมาแล้วหลายคน เพียงแต่พวกนางยังไม่คล่องแคล่ว ไม่ถนัดงานละเอียดนัก คงต้องให้หานเยียนอบรมสั่งสอนพวกนางอีกสักหน่อย”

โม่เซี่ยวเหนียงรู้สึกสงสัยว่าใครกันที่กล้าลอบทำร้ายตน จึงเอ่ยถามว่า “ในบรรดาคนที่ถูกขายออกไปมีใครผิดสังเกตบ้างหรือไม่”

ฮั่วสุยเฟิงตอบ “องครักษ์ยังไม่มีปัญหา มีบางคนเปลี่ยนอาชีพไปขายเนื้อหมูและแป้งนึ่ง แต่ในกลุ่มสาวใช้มีอยู่คนหนึ่งชื่อเชี่ยวจือ ตอนที่นางถูกนายหน้าค้าทาสพาไปที่ท่าเรือเพื่อเตรียมลงเรือกลับหายตัวไป ข้าส่งคนไปตรวจสอบเบื้องหลังของเชี่ยวจือแล้วพบว่าครอบครัวของนางมีภูมิหลังดี แต่ตอนที่นางถูกนายหน้าค้าทาสพาเข้ามาในจวน มีช่วงเวลาที่นางหายตัวไปจากโรงเตี๊ยมครึ่งชั่วยาม ตอนนั้นพอพบตัวอีกทีนางดูผ่ายผอมลงไปมาก นางบอกว่าหลงทางอยู่ในป่าข้างโรงเตี๊ยม…”

Comments

comments

No tags for this post.
Continue Reading

More in ทดลองอ่าน

บทความยอดนิยม

everY

ทดลองอ่าน เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 Chapter 2.1-2.2 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 ผู้เขียน : MINTRAN แปลโดย : ทันบี ผลงานเรื่อง : 배타적 연애 금지구역 ถือเป็นลิขสิทธิ์...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 131-132

บทที่ 131 จะว่าไปแล้วการที่นางเข้ามาในจวนโม่เป่ยอ๋องได้นั้นช่างเป็นความบังเอิญนัก ครั้งหนึ่งในระหว่างปฏิบัติการลับ นางบั...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 17.2

บทที่ 17.2 ตกปลาตามลำพังท่ามกลางสายลมและหิมะ ที่ประตูหลักกำลังผลัดเปลี่ยนเวร ขอบฟ้าเปลี่ยนเป็นสีขาว ดวงอาทิตย์ยามเช้าค่อ...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 17.1

บทที่ 17.1 ตกปลาตามลำพังท่ามกลางสายลมและหิมะ ‘เส้นแบ่ง’ คำนี้ราวกับจี้เข้าไปตรงใจกลางกะโหลกศีรษะของหยางหลุน เขารีบกล่าวก...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 17.3

บทที่ 17.3 ตกปลาตามลำพังท่ามกลางสายลมและหิมะ ราชสำนักฝ่ายในเลี้ยงอาหาร เหล่าขุนนางออกจากตำหนักแล้วก็เข้าไปที่ห้องทำงานตร...

community.jamsai.com