ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 90-91

บทที่ 91

จะว่าไปแล้วบรรดาบุตรในบ้านมีเพียงชื่อของฉู่เฉียวอีคนเดียวที่ตั้งใจตั้งให้ ฉู่เฉียวอีเป็นบุตรสาวคนโตและเป็นบุตรสาวแท้ๆ ของฉู่เซิ่น ตอนนั้นขอให้อาจารย์ในหมู่บ้านตั้งชื่อให้ ถึงได้ชื่อที่ไพเราะเช่นนี้มา

แล้วโม่เซี่ยวเหนียงกับน้องสาวคนเล็กก็ใช้ตัว ‘เฉียว’ จากชื่อของฉู่เฉียวอีมิใช่หรือ ดังนั้นพอได้ยินว่าฉู่เฉียวอีไม่พอใจชื่อของตน ฉู่เซิ่นก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้วเช่นกัน

ตอนนี้ที่บ้านก็นับว่าเป็นครอบครัวที่มีหน้ามีตาในเมืองหลวง มีทุกอย่างไม่ขาดแคลนอะไร แต่บุตรสาวของตนคนนี้มักจะหาเรื่องมาแข่งขันแย่งชิงตลอด ราวกับเขาเป็นหนี้นางอย่างไรอย่างนั้น

ฉู่เฉียวอีอธิบายด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจอย่างยิ่ง “ข้าไม่กล้าเปลี่ยนชื่อของตนเองส่งเดช ท่านพ่อก็ช่างปรักปรำข้าจริงๆ! ข้าแค่เห็นว่าบ้านเรามีเซี่ยนจู่ พวกสหายสนิทของข้าก็เอาแต่ถามว่าเหตุใดข้าถึงไม่ได้รับบรรดาศักดิ์บ้าง…ตอนนี้เด็กๆ ที่บ้านเปลี่ยนชื่อกันหมด แต่ข้าไม่ได้เปลี่ยนด้วย ไม่รู้ว่าพวกนางจะหัวเราะเยาะข้าลับหลังอย่างไรบ้าง…”

ซั่นเหวินจวี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ รู้สึกอับอายจนแทบอยากจะมุดลงไปใต้โต๊ะ เขาไม่กล้ายื่นมือไปปิดปากฉู่เฉียวอีตรงๆ จึงได้แต่ดึงแขนเสื้อของนางอยู่ใต้โต๊ะ

เมื่อฉู่เฉียวอีอยู่กับครอบครัวของตนเองก็ไม่ได้คิดจะรักษาภาพลักษณ์ นางเพียงสะบัดมือแล้วกล่าวว่า “ท่านทำอะไร จะดึงแขนเสื้อข้าขาดอยู่แล้ว!”

ฉู่เซิ่นไม่รู้จริงๆ ว่าฉู่เฉียวอียังฝังใจเรื่องบรรดาศักดิ์เซี่ยนจู่ ตอนนี้พอได้ยินนางพูดออกมาตรงๆ จากที่ตอนแรกโกรธเคืองบุตรสาวกลับกลายเป็นขบขันแทน

เขาวางตะเกียบลงแล้วพูดกับฉู่เฉียวอีว่า “ตำแหน่งที่ฮ่องเต้พระราชทานนั้นไม่ใช่เพราะเซี่ยวเหนียงเป็นบุตรสาวข้าเพียงอย่างเดียว แต่เพราะนางเป็นคู่หมั้นของฉงเจิ้งจวิ้นอ๋องด้วย การแต่งตั้งนางเป็นเซี่ยนจู่เป็นการให้เกียรติฉงเจิ้งจวิ้นอ๋องที่มีความดีความชอบในการปราบปรามกบฏ หากเจ้าอิจฉาก็จงปรนนิบัติดูแลสามีให้ดี ให้เขาไม่ต้องกังวลเรื่องภายในเรือน จะได้ทุ่มเททำงานรับใช้ราชสำนัก หากเขาได้รับการปูนบำเหน็จเลื่อนขั้น เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าจะเป็นนายหญิงตราตั้งหรือเซี่ยนจู่ก็ย่อมได้”

ซั่นเหวินจวี่เองก็รีบกล่าวขึ้น “เป็นเพราะบุตรเขยอย่างข้าไม่ได้ความ ตอนนี้เป็นเพียงอาลักษณ์ลำดับรองขั้นห้าเท่านั้น ไม่อาจช่วงชิงเกียรติยศมาให้ท่านพ่อได้”

ตอนนี้ฉู่เซิ่นถึงได้รู้ตัวว่าตนเผลอเอยพาดพิงบุตรเขยคนรองเข้า จึงรีบรินสุราให้บุตรเขยคนรองด้วยตนเองแล้วกล่าวขึ้น

“ตอนที่บิดาเจ้ายอมให้เจ้าแต่งบุตรสาวที่ไม่ได้ความของข้าเป็นภรรยา ข้าก็รู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณแล้ว จนถึงตอนนี้บ้านเจ้าก็ดูแลนางเป็นอย่างดี ข้าเองก็ซาบซึ้งใจ ทั้งบ้านเรามีเจ้าเป็นขุนนางบุ๋นเพียงคนเดียว ต่อไปอนาคตเจ้ายังอีกยาวไกล จะมีอะไรไม่ได้ความกันเล่า พวกเจ้าสองสามีภรรยากลมเกลียว ครอบครัวสงบสุข นั่นคือสิ่งที่ข้าหวังมากที่สุดในฐานะบิดาแล้ว…”

สุดท้ายเมื่อได้ยินบิดากล่าวเช่นนี้ ฉู่เฉียวอีก็หยุดตัดพ้อ หลังจากที่ทั้งครอบครัวกินเกี๊ยวหมูป่ากันอย่างชื่นมื่นเสร็จแล้ว ซั่นเหวินจวี่จึงขอลาพ่อตาและแม่ยาย ปล่อยให้ฉู่เฉียวอีพักอยู่กับครอบครัวสักสองสามวัน ส่วนตนก็กลับไปก่อน

ความจริงแล้วสาเหตุที่ฉู่เฉียวอีอยู่ต่อเป็นเพราะหมอผู้เชี่ยวชาญด้านโรคสตรีที่เคยเสาะหามานานได้เดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้ว ฉู่เฉียวอีอยู่ที่บ้านจะได้ตรวจอาการสักหน่อย ให้หมอช่วยปรับสภาพร่างกายเพื่อเตรียมตัวมีบุตรสืบสกุลให้สกุลซั่น

ฉู่เฉียวอีไม่มีวี่แววว่าจะตั้งครรภ์อีก ก่อนหน้านี้ฮูหยินสกุลซั่นก็ซื้อสาวใช้มาแล้ว อีกสองวันเตรียมจะให้นางแต่งเข้าห้องบุตรชาย แต่นึกไม่ถึงว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงในวังหลวงขึ้นเสียก่อน

เมื่อเห็นว่าบิดาของฉู่เฉียวอีมีตำแหน่งสูงขึ้นเรื่อยๆ และกลายเป็นขุนนางใหญ่ขั้นหนึ่ง อีกทั้งเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ อารมณ์ฉู่เฉียวอีก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน จึงด่าว่าตบตีสาวใช้ที่ยังไม่เข้าพิธีคนนั้นจนแทบดูไม่ได้

นอกจากนี้ยังมีการไว้ทุกข์ให้รัชทายาท หากบุตรชายรับอนุก็เท่ากับแสดงให้เห็นว่าไม่สนใจการไว้ทุกข์และคำนึงถึงแต่ความสุขสำราญของตน ดังนั้นพอฮูหยินสกุลซั่นจึงชั่งน้ำหนักดูแล้วจึงขายสาวใช้คนนั้นไปเมื่อหลายวันก่อน

สกุลซั่นให้เกียรติ แต่คนสกุลฉู่ก็ไม่ควรเห็นเป็นเรื่องธรรมดา จึงต้องรักษาโรคของบุตรสาวให้หายโดยไว เพื่อสืบสกุลให้สกุลซั่นในเร็ววัน

แม้ฉู่เฉียวอีจะอิจฉาโม่เซี่ยวเหนียงทุกเรื่อง แต่ความจริงแล้วโม่เซี่ยวเหนียงคิดว่าตนควรจะอิจฉาฉู่เฉียวอีมากกว่า ฉู่เฉียวอีมีครอบครัวและบิดามารดาสามีที่มีคุณธรรมซื่อตรงเช่นนั้น แม้แต่เรื่องที่จะรับนางบำเรอให้บุตรชายก็ยังทำไม่ลง ช่างหาได้ยากยิ่งนักในสมัยโบราณ

หากทำได้นางก็อยากจะสลับตัวกับฉู่เฉียวอีจริงๆ ตำแหน่งเซี่ยนจู่ที่ไร้ประโยชน์นี่นางไม่ได้ต้องการแม้แต่น้อย