ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 94-95

บทที่ 95

เซิ่งเซวียนไม่ได้วิ่งตาม เพียงแต่จ้องมองไปทางที่เกี้ยวจากไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

โม่เซี่ยวเหนียงนั่งอยู่ในเกี้ยว ถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ ความรู้สึกของนางไม่ได้สงบนิ่งอย่างที่แสดงออก เพียงแต่ไม่อยากสิ้นเปลืองเรี่ยวแรงไปกับเรื่องไร้สาระ ดังนั้นหลังลงจากเกี้ยวแล้วนางก็เร่งให้คนหาภาพแบบร่างและจัดทำงบค่าใช้จ่าย เมื่อสมองเต็มไปด้วยงานก็จะไม่มีเวลามานึกถึงเรื่องราวในอดีตอีก

ชีวิตในชนบทโดยรวมแล้วผ่อนคลายกว่าในเมืองหลวงมาก

โดยเฉพาะสำหรับเด็กๆ อย่างเซิ่งเกอและน้องสาวคนเล็ก ทั้งสองต่างเล่นสนุกจนลืมตัว ชอบไปวิ่งไล่จับเป็ดที่ริมสระน้ำเป็นพิเศษ

ไม่กี่วันก่อนเซิ่งเกออุ้มลูกสุนัขตัวน้อยจากผู้เช่าที่ดินในคฤหาสน์กลับมา ส่วนน้องสาวคนเล็กก็พร่ำบ่นว่าอยากอุ้มลูกแมวกลับมาบ้าง

เมื่อโม่เซี่ยวเหนียงจัดการเรื่องงบค่าใช้จ่ายเสร็จแล้ว เรื่องที่เหลือก็มีผู้ดูแลทั้งเล็กใหญ่คอยรับผิดชอบ หากมีปัญหาก็แค่รายงานนาง นางจึงมีเวลาว่างพาน้องชายและน้องสาวพร้อมกับบ่าวไพร่ไปเล่นนับเป็ดและวิ่งไล่จับลูกสุนัขที่ริมทะเลสาบใกล้คฤหาสน์

แต่เหมือนสวรรค์จะทนให้โม่เซี่ยวเหนียงอยู่ว่างไม่ได้ จึงส่งคนมาให้นางรู้สึกขยะแขยงเสียอย่างนั้น

วันนั้นฉู่เฉียวอีอยู่ดูแลครรภ์อยู่ในคฤหาสน์ ส่วนโม่เซี่ยวเหนียงออกมาพักผ่อนหย่อนใจริมทะเลสาบพร้อมกับสหายร่วมเรียนหญิงสองสามคน นั่งคุยเล่นกันในศาลาริมทะเลสาบพลางมองเด็กๆ ที่พวกนางพามาด้วยเล่นกับเซิ่งเกอและน้องสาวคนเล็ก

ในตอนนี้เองจู่ๆ ก็มีสตรีที่แต่งกายเหมือนหญิงออกเรือนแล้วเดินมาทางศาลาพร้อมกับสาวใช้หนึ่งคน เมื่อถูกองครักษ์ขวางไม่ให้เข้าใกล้ หญิงคนนั้นก็ทรุดลงคุกเข่ากับพื้นและกล่าวด้วยความโศกเศร้า

“คุณหนูใหญ่ฉู่ ข้ารู้ตัวว่าทำผิดต่อท่าน ทำลายความสัมพันธ์อันดีของท่านกับคุณชายเซิ่งในตอนนั้น แต่ตอนนี้เขาเป็นสามีของข้าแล้ว ขอท่านโปรดเมตตา อย่าได้แย่งชิงกับหญิงต่ำต้อยอย่างข้าเลย!”

ริมทะเลสาบเงียบสงบ เด็กๆ กำลังแบ่งขนมเกาลัดกันกินพอดี จากนั้นเสียงจึงเงียบลง มีเพียงเสียงแหลมสูงที่แฝงแววหดหู่ของสตรีผู้นั้นที่สะท้อนกลับมา

โม่เซี่ยวเหนียงเหลือบตามอง ลักษณะท่าทางน่าสงสารเช่นนั้น ไม่มีทางจำผิดแน่ นางคือปี้หวนผู้มีชะตาชีวิตที่น่าเวทนา

ดูจากการแต่งกายที่สวมใส่เสื้อผ้าธรรมดาและปักปิ่นไม้ของปี้หวน อีกฝ่ายใช้ชีวิตอยู่ในสกุลเซิ่งไม่ราบรื่นนัก แต่ไม่รู้เช่นกันว่าเหตุใดถึงต้องออกมาตากแดดร้องไห้คร่ำครวญริมทะเลสาบเช่นนี้

โม่เซี่ยวเหนียงยังไม่ทันได้พูดอะไร หานเยียนสาวใช้คนสนิทของนางก็พูดขึ้นว่า “หญิงชาวบ้านหยาบคายผู้นี้มาจากที่ใดกัน เซี่ยนจู่ของเราเคยรู้จักเจ้าด้วยหรือ เหตุใดถึงเอาแต่เรียกว่าคุณหนูใหญ่ ยังไม่รีบลากนางออกไปอีก อย่าให้มารบกวนความเพลิดเพลินของแขกทั้งหลาย”

แต่วันนี้ปี้หวนดูเหมือนตั้งใจจะพูดกับโม่เซี่ยวเหนียงให้ได้ แม้จะถูกองครักษ์ดึงรั้งไว้ นางก็ยังยื่นคอพูดต่อไป

“แม้ว่าตอนนี้คุณหนูใหญ่ฉู่จะเป็นเซี่ยนจู่ แต่ก็ไม่มีเหตุให้ใช้อำนาจกดขี่ผู้คนเช่นนี้! อย่างน้อยก็ควรให้ข้าได้พูดจนจบ!”

โม่เซี่ยวเหนียงเคยคิดว่าปี้หวนเป็นคนที่ไม่ธรรมดา นางเป็นสาวใช้ที่มาจากชนชั้นล่าง แต่รู้จักประเมินสถานการณ์ มองหาเป้าหมายจนพบเซิ่งเซวียนผู้ที่ทั้งใจดีและหลอกง่าย สุดท้ายก็วางแผนแต่งงานกับเขาสำเร็จ แม้จะไม่ได้เป็นภรรยาเอก แต่ก็ยังได้เป็นอนุ จึงไม่น่าจะโง่งม

แต่วันนี้ไม่รู้ว่าปี้หวนกินยาอะไรผิดมาจึงกล้าวางแผนเล่นนาง ปี้หวนดูเหมือนจะตั้งใจเลือกช่วงเวลาที่เหล่าคุณหนูทั้งหลายมารวมตัวกันเพื่อร้องตะโกนกล่าวหานางให้เสียชื่อเสียง

เมื่อเป็นเช่นนี้หากนางไล่ปี้หวนไปก็คงตกหลุมพรางอีกฝ่าย ตอนนี้คนที่นั่งอยู่ตรงนี้ล้วนเป็นคุณหนูและฮูหยินที่มีหน้ามีตาในท้องถิ่น ข้อกล่าวหาที่ไม่มีต้นสายปลายเหตุนี้ไม่รู้จะกลายเป็นเรื่องเล่าต่อไปอย่างไร

เมื่อคิดได้เช่นนี้โม่เซี่ยวเหนียงจึงสั่งให้องครักษ์หยุดดึงรั้งปี้หวน อีกทั้งกระซิบกับสาวใช้อีกคนที่อยู่ข้างๆ หลังกำชับสองสามประโยคแล้ว สาวใช้คนนั้นก็หันกายเดินออกไปทันที จากนั้นโม่เซี่ยวเหนียงจึงอนุญาตให้ปี้หวนเข้ามาพูดคุย

ปี้หวนเดินเข้ามาด้วยน้ำตานองหน้า ทันทีที่คุกเข่าลงต่อหน้าโม่เซี่ยวเหนียง นางก็เริ่มร่ำไห้พร่ำพูดคำเดิมซ้ำไปมา

โม่เซี่ยวเหนียงนั่งเงียบๆ ไม่พูดอะไร ปล่อยให้ปี้หวนพูดไปเกือบครึ่งชั่วยาม ส่วนคุณหนูคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ต่างมองหน้ากันด้วยความงุนงง ใจอยากจะหาข้ออ้างกลับก่อน แต่ถูกโม่เซี่ยวเหนียงรั้งตัวไว้