LOVE
ทดลองอ่านเรื่อง ภาพ รัก ลวง บทนำ – บทที่ 5
ดีกว่าใครรัชนีกรไม่อยากนึกถึง เพราะคิดทีไรต้องโมโหลูกชายทุกที แถมพอได้เจอบงกช เธอยิ่งโมโหและไม่เข้าใจว่าลูกตาบอดหรืออย่างไร
รัชนีกรยังยิ้มในหน้าทั้งที่ใจเริ่มเดือดปุดๆ แต่เพียงครู่เดียวก็ส่งยิ้มหวาน
“ชมกันตรงๆ แบบนี้แม่เขินแย่เลยหนูบัว…ว่าแต่แม่ถามตรงๆ บ้างสิว่าหนูบัวสวยน่ารักอย่างนี้มีแฟนหรือยังเอ่ย ถ้าไม่มีแม่ขอจองไว้ได้มั้ย”
จองไว้ให้ใครนั้นไม่ต้องบอกเพราะรัชนีกรมีลูกชายอยู่คนเดียว คนที่แทบไม่ได้พูดอะไรเลยตลอดการสนทนาเลิกคิ้ว ตอนแรกภัทรยศไม่รู้แม่เพื่อนแค่หยอกเล่นหรือตั้งใจ จนมาแน่ใจตอนเห็นดวงตาของอดีตนางงามเป็นประกาย เขากระแอมเมื่อบงกชออกอาการอึกอักหน้าแดง
“เจ้าของวันเกิดอยู่ไหนหรือครับแม่” ภัทรยศเปลี่ยนเรื่องถามถึงคนที่ควรได้เจอตัวตั้งนานแล้ว และคำถามนั้นทำให้รอยยิ้มรัชนีกรหายวับในพริบตา
“รุทธ์ไปรับเพื่อน”
“เพื่อนคนไหนเหรอครับ” ภัทรยศสงสัยเพราะเมื่อวันศุกร์เขาไม่ได้ยินเพื่อนสักคนพูดว่าให้รุทธ์ขับรถไปรับ ทว่านอกจากไม่ตอบ รัชนีกรยังบ่น
“มาเองไม่ได้หรือไงไม่รู้ถึงต้องให้รุทธ์ขับรถไปรับ นี่ก็ไปรับกันตั้งแต่เที่ยงแล้วยังไม่กลับมาเสียที”
เจ้าของบ้านส่งเสียงขุ่น จากนั้นจึงขอตัวและบอกให้ภัทรยศกับบงกชทำตัวตามสบาย
แม้ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่มีใครมาถึงสักที ภัทรยศจึงโทรศัพท์ตามยุทธนากับชโลธร ทั้งสองบอกว่ารถติดอยู่ตรงสามแยกก่อนถึงหน้าปากทางเข้าซอยบ้านรุทธ์ เมื่อเห็นว่าเพื่อนจวนมาถึงชายหนุ่มรุ่นพี่จึงชวนบงกชออกไปคอยคนอื่นตรงริมสระว่ายน้ำ
หลังออกมาด้านนอกคฤหาสน์บงกชค่อยหายใจหายคอโล่งขึ้นที่ไม่ต้องอยู่ตามลำพังกับรุ่นพี่หน้าดุในห้องรับแขก ซึ่งภัทรยศสังเกตเห็นอาการดังกล่าวเหมือนกัน ดังนั้นพอรุ่นน้องนั่งลงตรงเก้าอี้ที่แม่บ้านจัดเตรียมไว้ให้ เขาจึงตั้งใจนั่งลงยังเก้าอี้ตัวข้างๆ แทนที่จะเป็นคนละฝั่งซึ่งมีโต๊ะคั่นกลาง
แล้วพอบงกชทำเหมือนจะเขยิบเก้าอี้ออกห่าง ภัทรยศกลับส่งเสียงเข้ม
“จะหนีไปไหน พี่ไม่กัดเราหรอกน่า”
บงกชหน้าแหย เอ่ยเบาราวหนูกลัวราชสีห์
“ก็พี่จุ้ยตัวใหญ่ บัวกลัวพี่นั่งไม่สบายเลยจะขยับให้พี่มีที่กว้างขึ้น”
“แก้ตัว”
ภัทรยศส่งเสียงเข้มกว่าเดิมสิบเท่า ทั้งยังจ้องดวงตาโตสีน้ำตาลอ่อน ครั้นเห็นดวงหน้าหวานซีดเผือดเหมือนคนจะเป็นลม ริมฝีปากหนาเป็นเส้นตรงจึงแย้มออกจนเห็นไรฟันขาวสะอาด ขณะบงกชมองรอยยิ้มของยักษ์ใหญ่อย่างไม่ไว้ใจนัก
“พี่จุ้ยยิ้มทำไมคะ”
“ยิ้มขำเราน่ะสิ”
“ขำ?” คิ้วเหนือดวงตางามเลิกขึ้น “ทำไมพี่จุ้ยขำบัว หรือมีอะไรติดหน้าบัวอยู่”
จับหน้าจับตาไม่พอ บงกชยังเปิดกระเป๋าสะพายเพื่อหยิบกระจก แต่ต้องชะงักเมื่อเจ้าของเสียงดุเอ่ยเสียก่อน
“มีคำว่าขี้ป๊อดติดอยู่ตรงหน้าผากไง”
บงกชชะงัก เธอทำตาขุ่นเสียงขุ่น
“พี่จุ้ยแกล้งบัว”
“น่าให้แกล้งมั้ยล่ะ ทำอย่างกับพี่เป็นยักษ์มาร ลองตะกี้ถ้าเราไม่ทำหน้าเหมือนคนจะเป็นลม พี่ไม่ยิ้มให้หรอก”
“ขอบคุณค่ะ”
เพราะไม่แน่ใจว่าโดนประชดหรือเปล่านัยน์ตาเข้มจึงจ้องไปยังดวงตากลมใส เมื่อไม่เห็นอะไรแอบแฝงในดวงตาแป๋วภัทรยศเลยสรุปว่าบงกชเอ่ยตามประสาซื่อ
“ถ้าไม่ใช่บัว พี่คงนึกว่าโดนขอบคุณประชด”
“เอ๋? บัวไม่ได้ประชดนะคะ บัวขอบคุณพี่จุ้ยจากใจจริงๆ ที่ใจดีไม่แกล้งบัว”
“ทำไมคราวนี้ฟังแล้วรู้สึกทะแม่งเหมือนบัวประชดชมพี่” ภัทรยศติดใจสงสัย แต่เพราะเป็นครั้งแรกที่ได้คุยกับรุ่นน้องตามลำพังยาวๆ แบบนี้ เขาจึงไม่ล่วงรู้ความรู้สึกแท้จริง “ช่างเถอะ ไหนๆ บัวอุตส่าห์ชมว่าพี่ใจดี งั้นช่วยยิ้มเสียทีเถอะ คนอื่นเค้าจะได้ไม่หาว่าพี่เป็นยักษ์ใหญ่แกล้งน้องเล็ก บัวยิ่งเป็นขวัญใจมหาชนอยู่ ขืนยังไม่ยอมยิ้มมีหวังพี่โดนรุมแหง”
ยักษ์ใหญ่นึกถึงยุทธนาที่คงจัดการเขาเป็นคนแรกตามด้วยชโลธรที่ต้องจิกกัดเขาด้วยคำพูดโทษฐานแกล้งรุ่นน้องคนโปรด บงกชทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ไม่ยิ้มหรอกค่ะ เพราะพี่จุ้ยแกล้งบัวก่อนจริงๆ”
“นั่นไง มีเอาคืนด้วย เจ้าคิดเจ้าแค้นไม่ใช่เล่นเหมือนกันแฮะ”
ภัทรยศพูดติดตลก แต่ดูเหมือนบงกชไม่ขบขันด้วย ทั้งแวบหนึ่งเขายังเห็นดวงตาของเธอฉายแสงวาบออกมาคล้ายไม่พอใจ ชายหนุ่มจึงจะขยับลุกไปนั่งเก้าอี้คนละฝั่งเพราะคิดว่าเจ้าตัวไม่ชอบให้มีผู้ชายนั่งใกล้ๆ แถมพูดจาหยอกแกล้งทั้งที่ไม่เคยสนิทสนม และในจังหวะที่ลุกยืนประตูคฤหาสน์ก็เปิดออกพอดี จากนั้นรถยนต์หรูสีเงินได้แล่นเข้ามาช้าๆ และไปจอดตรงบันไดหน้าคฤหาสน์
“…ไปรับนิ้งจริงๆ ด้วย”
หรี่ตามองร่างสูงเพรียวในชุดกระโปรงสีขาวที่ก้าวออกจากประตูฝั่งข้างคนขับ ภัทรยศพึมพำถึงสิ่งที่คาดเดาออกมาตรงเผง จากนั้นเขาโบกมือให้รุทธ์ที่หันมาพร้อมทำมือชี้ให้เขารู้ว่าจะเข้าไปด้านในบ้านก่อน กระทั่งรุทธ์และดุสิตาหายไปภายในคฤหาสน์ ภัทรยศจึงหันมาทางบงกชซึ่งเวลานี้ไม่ใช่เพียงไม่ยิ้มแย้ม เธอยังทำหน้าเคร่งเครียด
“เป็นอะไรไปบัว”
เป็นเพราะน้ำเสียงเป็นห่วง บงกชอึกอักไม่นานจึงยอมเปิดเผยความในใจ
“บัวกลัวนิ้งค่ะ”
“กลัวทำไม นิ้งไม่ใช่เจ้าของบ้านเสียหน่อย” โดยไม่ต้องอธิบายเพราะภัทรยศเข้าใจว่าเหตุใดบงกชถึงคิดเช่นนั้น เนื่องจากเรื่องดุสิตาไม่ชอบหน้าบงกชเป็นเรื่องที่คนในคณะต่างรู้ดี “อีกอย่างเจ้าภาพเป็นฝ่ายเชิญบัว นิ้งไม่กล้าว่าอะไรหรอก”
ภัทรยศปลอบคนที่ถ้าหากเทียบกับดุสิตาแล้วไม่ต่างจากกระต่ายกับงูพิษ ทว่าบงกชกลับยิ่งแสดงความอึดอัดมากกว่าเดิม เธอลังเลก่อนตัดสินใจพูดด้วยความวิตกกังวล
“พี่จุ้ยอย่าบอกใครนะคะ…ความจริงพี่รุทธ์ไม่ได้ตั้งใจเชิญบัวหรอกค่ะ แต่เพราะพี่เต้ยอยากให้บัวมางานวันเกิดด้วย พี่เค้าเลยทำทีชวนบัวต่อหน้าพี่รุทธ์ พี่รุทธ์เลยต้องเชิญบัวตามมารยาท…บัวเลยไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ทั้งที่บัวรู้ว่าถ้าหากมาบัวต้องเจอนิ้งแน่ๆ และนิ้งคงไม่ชอบใจจนยิ่งเกลียดที่เห็นบัวมางานวันเกิดแฟนเค้า”
เผยความในใจแล้ว บงกชค่อยถอนใจยาวพลางภาวนาว่าตนจะสามารถเอาตัวรอดจากงานวันเกิดของรุทธ์ไปได้ด้วยดี
Comments
