ทดลองอ่านเรื่อง ภาพ รัก ลวง บทนำ – บทที่ 5

บทที่ 4

อาจเพราะเป็นวันเกิดของคนรักและงานจัดขึ้นยังคฤหาสน์ของรุทธ์ เรื่องของดุสิตาที่บงกชกังวลจึงไม่เกิดขึ้น

เจ้าของดวงหน้าใสละมุนมองหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับตนซึ่งอยู่ในชุดกระโปรงแขนกุดความยาวเท่าเข่า จากการตัดเย็บไม่ว่าใครย่อมดูออกว่าชุดที่ดุสิตาสวมอยู่มีราคาไม่กี่ร้อย ยิ่งหากนำมาเปรียบเทียบกับชุดกระโปรงแบบหวานสีชมพูของบงกชก็จะยิ่งมองเห็นถึงความแตกต่างของราคา หากอย่างไรชุดราคาถูกสีขาวแบบเรียบๆ นั้นกลับทำให้ผู้สวมใส่ดูดีอย่างน่าทึ่ง

บงกชจงใจออกมายืนห่างๆ จากเจ้าของงานวันเกิดและคนรักซึ่งยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของพวกรุ่นพี่ปีสี่ตรงริมสระว่ายน้ำ ทุกครั้งที่สบตาเข้ากับดุสิตาเธอจะได้เห็นรอยยิ้มเยาะซึ่งเป็นรอยยิ้มแบบที่เจ้าตัวมอบแก่เธอโดยเฉพาะ บงกชรู้เพราะพอดุสิตายิ้มให้รุทธ์หรือรุ่นพี่คนอื่นรอยยิ้มจะกลายเป็นอีกแบบ คือยิ้มทั้งปากยิ้มทั้งดวงตา

ขยับตัวอย่างอึดอัดหลังดุสิตายิ้มเย้ยให้อีก บงกชหันไปทางอื่นแล้วต้องแปลกใจเมื่อพบว่ามีบางคนในกลุ่มกำลังจ้องมองตนอยู่

ภัทรยศชูแก้วเครื่องดื่ม บงกชไม่รู้เขาชูทำไม เพื่อชวนดื่ม? เพื่อให้กำลังใจ? หากอย่างไรเธอแค่ตอบรับเขาด้วยรอยยิ้มเนือย จากนั้นตัวเขาหันกลับไปสนทนาต่อในจังหวะเดียวกับคนที่นั่งอยู่กับบงกชตรงใต้ต้นลีลาวดีพูดขึ้นมา

“ไปตรงนั้นกันมั้ยน้องบัว” ตรงนั้นของยุทธนาคือตรงที่เพื่อนๆ คณะเดียวกันและต่างคณะยืนรวมกันอยู่ราวสิบกว่าคน บงกชสั่นศีรษะ

“พี่เต้ยไปคุยกับเพื่อนๆ เถอะค่ะ ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนบัวหรอก บัวอยู่คนเดียวได้”

“โธ่ พี่จะทิ้งน้องบัวได้ไง” ยุทธนารู้สึกผิดกับเรื่องที่เป็นคนวางแผนให้บงกชได้มาร่วมงานวันเกิดรุทธ์เพราะความต้องการอยากใกล้ชิด แต่ไปๆ มาๆ เขากลับทำให้หญิงสาวกลายเป็นส่วนเกินเลยต้องแสดงความรับผิดชอบ “พี่ว่าวันนี้นิ้งไม่กล้าแผลงฤทธิ์แกล้งบัวหรอก ป่ะ ไปกัน”

เอ่ยพร้อมกับดึงข้อมือรุ่นน้องให้ลุกขึ้น แต่อาการตกใจส่งผลให้คนที่ถือวิสาสะจับมือถือแขนต้องรีบปล่อยมือ

“ไม่ดีกว่าค่ะ บัวไม่อยากให้เสียบรรยากาศ” บงกชถอนใจ เอ่ยด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ยุทธนาสงสาร “…บัวไม่น่ามาเลยนะคะ มาแล้วทำให้คนไม่สบายใจ ทั้งนิ้ง ทั้งพี่รุทธ์ แล้วยังพี่เต้ย”

“อย่าน้อยใจสิ น้องบัวไม่เคยทำให้ใครไม่สบายใจสักหน่อย กับพี่ยิ่งไม่เคย…เอางี้ น้องบัวนั่งคอยตรงนี้ก่อน เดี๋ยวพี่ไปเอากุ้งมาเพิ่ม”

ยุทธนาตรงดิ่งไปยังเตาที่แม่บ้านสองคนกำลังปิ้งย่างอาหารทะเล เขาหยิบจานใบใหม่พลางคิดว่าจะกระซิบบอกชโลธรให้มาชวนบงกชไปรวมกลุ่มกับคนอื่น ไม่ใช่ปลีกตัวอยู่คนเดียวด้วยความกลัวดุสิตา และระหว่างคีบกุ้งแม่น้ำตัวโตใส่จานผู้ที่สามารถช่วยยุทธนาได้มากกว่าชโลธรก็ปรากฏตัว

“อิ่มมั้ยเต้ย ถ้าไม่อิ่ม แม่จะได้ให้คนออกไปซื้อของเพิ่ม” รัชนีกรพูด ยุทธนารีบบอก

“อิ่มครับแม่ อิ่มมากและอร่อยมาก”

เจ้าของบ้านยิ้มใจดี ก่อนริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีสดจะเปลี่ยนกลายเป็นเส้นตรงเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังของดุสิตาที่อยู่ห่างออกไปราวห้าเมตร รัชนีกรมองหญิงสาวที่ติดแจอยู่กับลูกชายตั้งแต่มาถึงคฤหาสน์ เห็นกิริยาแนบชิดสนิทสนมยิ่งไม่ถูกใจมากกว่าเดิม ทั้งยังพาลโกรธลูกชายที่ตาไม่มีแววเอาเสียเลย

พลันนั้นรัชนีกรหันไปทางต้นลีลาวดีเห็นหญิงสาวสวยกิริยามารยาทเรียบร้อยอ่อนหวานนั่งอยู่ตามลำพังก็ถาม

“ทำไมเต้ยกับบัวถึงต้องแยกไปนั่งตรงนั้น” รัชนีกรเอ่ยถึงสิ่งที่ตนสังเกตเห็นมากว่าสิบนาทีจากด้านบนคฤหาสน์ ยุทธนาอึกอักคิดหาคำตอบ

“น้องบัวเขินพวกรุ่นพี่น่ะครับ ไม่สนิทกันเท่าไหร่ด้วยเลยไปนั่งตรงนั้น ผมเห็นน้องบัวอยู่คนเดียวเลยไปนั่งเป็นเพื่อน”

“อ้อ” รัชนีกรพยักหน้า ดูออกว่ายุทธนาสนใจรุ่นน้อง แต่จากการแอบสังเกตเห็นตอนบงกชทำท่าหวงเนื้อหวงตัวตอนโดนจับข้อมือก็ดูออกเช่นกันว่าเจ้าตัวไม่มีความสนใจรุ่นพี่ แต่สิ่งที่บงกชแสดงออกนั้นทำให้รัชนีกรถูกใจ ไม่ขวางหูขวางตาเหมือนอย่างดุสิตาที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ลูกชายเธอจับหน้าจับตัวได้ตามสบายและยังเป็นฝ่ายเกาะแขนแน่นไม่ปล่อยอีกต่างหาก

“เขินไม่เข้าท่า แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะสนิทกัน” ทำทีเป็นตำหนิเพราะไม่อยากให้เพื่อนลูกล่วงรู้ความคิด จากนั้นรัชนีกรสั่งแม่บ้านคนหนึ่งให้ไปตามลูกชาย จนรุทธ์มาถึงเธอจึงพูดต่อหน้ายุทธนา

“ทำไมปล่อยแขกนั่งคนเดียวล่ะรุทธ์” แม่หันไปทางบงกช รุทธ์มองตามแล้วตอบทื่อๆ

“ไม่ได้ปล่อยครับแม่ น้องเค้าอยากไปนั่งตรงนั้นเอง” รุทธ์นึกถึงตอนกลับถึงบ้านแล้วเพื่อนๆ เริ่มทยอยเดินทางมาถึงซึ่งตอนแรกบงกชยังรวมกลุ่มอยู่กับคนอื่น แต่แล้วสักพักเธอกลับหายไป หายไปตั้งแต่เมื่อไรเขาเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำ

“เต้ยบอกแม่ว่าบัวเขิน ไม่กล้าคุยกับรุ่นพี่”

เจ้าของวันเกิดขมวดคิ้ว มองเพื่อนที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้และยังเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการบีบบังคับทางอ้อมให้เขาชวนบงกชมางานวันเกิดทั้งที่รู้อยู่ว่าดุสิตาต้องไม่ชอบใจ แต่เพราะไม่อยากประจานว่ายุทธนาโกหกเรื่องเขิน รวมถึงไม่อยากให้แม่รู้ถึงสาเหตุแท้จริงที่เกี่ยวข้องกับคนรักตน รุทธ์เลยเฉยเสีย

“งั้นนายช่วยบอกให้น้องบัวมานั่งด้วยกันสิ”

“บอกแล้ว แต่น้องไม่กล้า” ยุทธนาพูด

“ถ้าไม่กล้า งั้นนายอยู่เป็นเพื่อนน้องแล้วกัน และเดี๋ยวเราจะให้แม่บ้านคอยเอาของไปเสิร์ฟให้” รุทธ์สรุปเสียงเรียบ แต่โดนแม่คัดค้าน

“พูดแบบนี้กับแขกได้ยังไงรุทธ์ น้องเขามาวันเกิดเรา เราก็ต้องต้อนรับสิ ไม่รู้ล่ะ รุทธ์ต้องเป็นคนไปชวนบัว ทำตัวเป็นเจ้าภาพที่ดี”

รัชนีกรสั่ง ฝ่ายลูกชายไม่อยากทำตาม แต่ลงท้ายต้องยอมเพราะไม่อยากเกิดปัญหากับแม่ รุทธ์หันไปมองดุสิตาแวบหนึ่งซึ่งเธอมองเขาอยู่พอดี ก่อนเดินไปหาบงกชพร้อมกับยุทธนาที่ยิ้มหน้าบาน

ครั้นรุทธ์ทำตามคำสั่งแม่ บงกชจึงค่อยคลายความกังวล ลุกเดินตามเจ้าของวันเกิดอย่างว่าง่าย กระทั่งจวนถึงสระว่ายน้ำเธอถึงเพิ่งนึกบางอย่างออกเลยหันมาส่งยิ้มหวานสดใสให้ผู้ชายอีกคนที่เดินถือจานกุ้งตามอยู่ด้านหลัง

“ขอบคุณนะคะพี่เต้ย ถ้าไม่มีพี่ บัวต้องแย่แน่ๆ พี่น่ารักที่สุดเลยค่ะ”

แล้วคำพูดเพียงเท่านั้นก็ทำเอายุทธนาตัวลอยราวกับกำลังเดินอยู่บนปุยเมฆ