ทดลองอ่าน ม่านฝันคืนวสันต์รัญจวน บทที่ 9-11

เมื่อหันไปมองด้านข้างก็เห็นแสงไฟส่องมาจากด้านหลังฉากกั้นของห้องอาบน้ำ บนนั้นสะท้อนเงาบอบบางเลือนราง

ภาพของคนที่อยู่บนกำแพงชัดเจนขึ้นมาในสมองทันที แววตาของกู้ซิ่งจือเคร่งเครียด เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำด้วยสีหน้าน่ากลัว

บนพื้นเปียกแฉะ มีแต่น้ำเต็มไปหมด

เขายืนลังเลอยู่นอกฉากกั้นครู่หนึ่ง จากนั้นจึงงอนิ้วเคาะลงไป

มีเสียงก้องดังขึ้นในห้องที่เงียบสงบ ให้ความรู้สึกน่ากลัวเล็กน้อย

เขารออยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าข้างในไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ จึงนึกขึ้นได้ว่าเหยาเหย่าไม่ได้ยิน เขารู้สึกอึดอัดใจอยู่ชั่วขณะ

แต่หลังจากครุ่นคิดแล้วในที่สุดความสงสัยก็มีมากกว่า กู้ซิ่งจือใจสั่น กลั้นใจแล้วเดินเข้าไป

แสงไฟสลัวราง เพียงแค่เหลือบมองเขาก็ตกใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้า

ดูเหมือนสาวน้อยจะดื่มสุราไปเล็กน้อย แก้มของนางแดงก่ำ ดวงตาคู่งามหยาดเยิ้ม หน้าตามึนเมา เทียบได้กับเสน่ห์ของเดือนสี่ในโลกมนุษย์

ภายใต้แสงไฟริบหรี่ ผิวที่ขาวผ่องและละเอียดอ่อนเปล่งประกายรำไร เพียงพริบตาเดียวก็ทำให้คนใจเต้นโครมคราม

ดูเหมือนนางจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังก้าวออกจากอ่างอาบน้ำขณะที่ตัวยังเปียกแล้วโน้มตัวไปหยิบเสื้อคลุมนอนบนชั้นวาง

ผมดำที่ยังไม่ได้รวบมัดแลคล้ายน้ำตกที่ไหลลงมากระจายอยู่ด้านหลัง เส้นผมที่ปกคลุมหน้าอกสยายออก เผยให้เห็นก้อนเนื้อกลมเกลี้ยงคู่หนึ่งที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง

อาจเป็นเพราะกลางคืนอากาศเย็น ดอกตูมสีชมพูอ่อนจึงหดตัวกลายเป็นไข่มุกงามสองเม็ด หยดน้ำใสมีทั้งเกาะอยู่และกลิ้งลงมา เป็นประกายคดเคี้ยวภายใต้แสงไฟ…

ดูเหมือนนางจะสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวด้านหลังฉากกั้นแล้ว ขณะที่ยกมือขึ้นดึงเสื้อคลุมนอนจึงได้เบี่ยงตัวมองไปทางกู้ซิ่งจือ

ลมหายใจของกู้ซิ่งจือติดขัด เขารีบถอยออกไปก่อนที่นางจะหันมาเต็มตัว คล้ายการวิ่งหนีเอาชีวิตรอดเล็กน้อย

“เป็นอะไรไป” ฉินซู่มองกู้ซิ่งจือที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ยื่นศีรษะไปสำรวจด้านหลังเขา แต่กลับถูกเขาดึงกลับมา

“ไม่เป็นอะไร…” กู้ซิ่งจือดึงปกเสื้อ ลำคอที่แห้งผากฝืนพูดออกมาประโยคหนึ่งอย่างยากเย็น

บนหน้าของฉินซู่เต็มไปด้วยความสงสัย เขากลอกตา ยังต้องการที่จะยื่นศีรษะไปสำรวจหลังฉากกั้น แต่ถูกกู้ซิ่งจือดึงแขนพาไปตรงทางเดิน

“เจ้ามาทำอะไร” กู้ซิ่งจือถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ ท่าทางเหมือนรู้สึกผิดเล็กน้อย

แม้ฉินซู่จะไม่เข้าใจ แต่ยังคงเบะปากพูดว่า “จะมาบอกเจ้าให้รู้ว่าร่องรอยของนักฆ่าผู้นั้นเมื่อครู่คนของกรมอาญาหาพบแล้ว ว่ากันว่าเขาไปทางแม่น้ำฉินไหว ข้าได้ส่งคนตามไปแล้ว”

“จริงหรือ”

การตอบสนองอย่างกะทันหันของคนตรงหน้าทำให้ฉินซู่ตกใจ เขาถอยหลังไปสองก้าว จ้องหน้ากู้ซิ่งจือที่ไม่ค่อยปกติแล้วพยักหน้า

ความสงสัยในใจถูกขจัดออกไปจนหมดสิ้นแล้ว กู้ซิ่งจือคลายความกังวลลง มือจับหน้าผาก ถอนหายใจเบาๆ อยู่ที่ริมทางเดิน

เมื่อครู่เขาไม่รู้สึกตัว เพราะถูกความคิดอย่างหนึ่งทำให้ทำอะไรไม่รอบคอบ

เขาก็ไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไรกันแน่ เหตุใดจึงเหลวไหลจนสงสัยในตัวของเหยาเหย่าได้

นางเป็นเพียงสตรีน่าสงสารที่เพิ่งสูญเสียพี่ชายไปและไม่มีที่พึ่งพา หากถูกนางจับได้ว่าตนเองสงสัยในตัวนาง เกรงว่า…

ในสมองมีภาพดวงตาที่มีแววน้อยเนื้อต่ำใจคู่นั้นของสาวน้อยปรากฏขึ้นตรงหน้า มือที่สั่นเทาของนาง ดวงตาที่มีน้ำเอ่อคลอ และ…เรือนร่างของสตรีที่งดงามขาวผ่องนั้น…

กู้ซิ่งจือรู้สึกเหมือนถูกพลังอันมหาศาลทุบลงมาทำให้วิงเวียนศีรษะ แต่จู่ๆ หัวใจกลับเหมือนจะถูกจุดด้วยฟืนไฟ ค่อยๆ รม ค่อยๆ เผา ทำให้แผ่นหลังของเขามีเหงื่อไหลออกมาเป็นชั้นบางๆ

กู้ซิ่งจือผู้ที่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองและสง่างามเสมอมาเวลานี้รู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง

“แล้วยังมัวทำอะไรอยู่ตรงนี้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงน่าเกรงขาม ทำท่าทางจริงจัง “ยังไม่ไปรอข่าวที่กรมอาญากับข้าอีก”

เขาเหลือบมองห้องอาบน้ำที่แสงไฟยังคงสว่างอยู่แล้วก็พลันหน้าแดง ทิ้งฉินซู่ไว้ด้านหลัง

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน ตุลาคม 2567)