ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง ภาค 2 บทที่ 5-บทที่ 6

“ออกเรือ” ท่านตาออกคำสั่ง เรือก็ออกตัว

โม่อีเหรินจับจูงไป่หลี่จิงหงหมุนตัวทำท่าจะเดินเข้าประทุนเรือ

“หงเอ๋อร์ มารดาเจ้าได้รับบาดเจ็บ เจ้าจะไม่สนใจจริงหรือ” ชายฉกรรจ์เอ่ยถามขึ้น

ไป่หลี่จิงหงหยุดฝีเท้า พลิกมือโยนขวดยาขวดหนึ่งไปทางด้านหลัง

ชายฉกรรจ์รับไว้

“นี่คือยาแก้ อีกอย่าง อย่ามาหวังอะไรจากข้า”

พูดจบไป่หลี่จิงหงกับโม่อีเหรินก็เดินเข้าประทุนเรือ ลำเรือแล่นออกไปเร็วยิ่ง

ชายฉกรรจ์เปิดขวดยาออกทันที หลังดมดูจนแน่ใจว่าไม่มีอันตรายก็ป้อนให้ไป่หลี่เยียนและซย่าอวี่กินลงไป เพียงไม่นานคนทั้งสองก็สามารถขยับเขยื้อนได้แล้ว ชายฉกรรจ์จึงสั่งให้คนออกเรือไล่ตามไปทันที

ทว่าเรือกลับแน่นิ่ง

“เกิดอะไรขึ้น” ชายฉกรรจ์เอ่ยถามคนบังคับเรือเสียงเข้ม

ไป่หลี่เยียนกำลังจับเสากระโดงเรือประคองตัวจ้องมองเรือลำด้านหน้า ได้ยินคำของท่านอาจ้งถึงได้เก็บสายตากลับมา แต่กลับเหลือบเห็นด้านใต้เรือ…

“ท่านอาจ้ง ท่านดูสิเจ้าคะ!”

บนผิวแม่น้ำอิ้งชวนมีระลอกคลื่นเกิดขึ้นตามการพัดของลม แต่ครั้นระลอกคลื่นซัดมาถึงระยะสามฉื่อก่อนถึงเรือ กลับถูกสะท้อนกลับไปประหนึ่งเจอสันทำนบ ส่วนน้ำที่ใต้เรือกลับไม่มีการกระเพื่อมแม้แต่น้อย

ชายฉกรรจ์ก้มลงมอง ก่อนใบหน้าจะเปลี่ยนสีไป

“นี่คือ…รวมพลังปราณเป็นปราการ!” แม้จะไม่ได้ทำให้น้ำในแม่น้ำกลายเป็นน้ำแข็ง แต่ก็น่าตกใจกว่าน้ำในแม่น้ำกลายเป็นน้ำแข็งเสียอีก

บนผิวแม่น้ำหลงเหลือพลังปราณอยู่สายหนึ่ง ขอเพียงพลังปราณไม่สลายไป ไม่เพียงเรือไม่อาจเคลื่อนที่ น้ำในแม่น้ำที่ถูกพลังปราณโอบหุ้มไว้ก็จะนิ่งสนิทราวกับบ่อน้ำนิ่งก็มิปาน

พลังวัตรพรรค์นี้ แม้แต่ตัวของชายฉกรรจ์เองก็ยังไม่กล้าพูดว่าทำได้ หากแต่ดินแดนที่ถูกเขาเห็นเป็นดินแดนระดับต่ำแห่งนี้ถึงกับมีคนทำได้แล้ว

“ท่านอาจ้ง…”

“พวกเรากลับกันก่อน”

“แต่ว่าหงเอ๋อร์…” ไป่หลี่เยียนไม่เต็มใจนัก

“เยียนเอ๋อร์ พลังแก่นแท้ของหงเอ๋อร์สูงส่งกว่าที่เจ้าคาดคิดไว้ กอปรกับมีคนอื่นอยู่ด้วย แค่เจ้ากับข้าไม่อาจพาหงเอ๋อร์กลับไปได้” ยิ่งกว่านั้นยังมียอดฝีมือที่ลึกล้ำไม่อาจหยั่งอยู่อีกคน

คนผู้นี้ยามนี้พวกเขารับมือไม่ไหว ต่อให้สามารถไล่ตามไปได้ก็มีแต่จะถูกซัดจนหมอบสถานเดียว

“เช่นนั้นควรทำอย่างไรเจ้าคะ”

“กลับไปก่อนค่อยว่ากันเถอะ” บางทีเขาอาจจะต้องไปคุยกับไป่หลี่จิ้งหย่วนสักหน่อย

ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะต้องพาตัวไป่หลี่จิงหงไปให้ได้