ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง ภาค 2 บทที่ 7-บทที่ 8

เนื่องจากการเลื่อนขั้น พลังปฐมกลมกลึงดุจไข่มุกที่เดิมทีอัดตัวอยู่ในจุดตันเถียนของนางได้แตกกระจายเป็นเสี่ยง แล้วอัดตัวขึ้นใหม่เป็นรูปคนตัวเล็กๆ ส่วนไข่มุกสีมอเม็ดนั้นก็กลายสภาพเป็นเม็ดเล็กๆ แนบเข้าไปตรงจุดตันเถียนของคนตัวน้อยผู้นั้น

นี่นับเป็น…เอ่อ…พลังปฐมในจุดตันเถียนของจุดตันเถียน? เป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยายจริงๆ

ทว่าโม่อีเหรินก็มิได้วุ่นวายใจมากนัก การทำให้พลังยุทธ์มั่นคงก่อนเป็นเรื่องสำคัญกว่า

โม่อีเหรินในเวลานี้คิดไม่ถึงอย่างแน่นอนว่าความอยากรู้อยากเห็นเล็กๆ ของเสี่ยวทุนจะนำพาความน่าตกตะลึงที่มากยิ่งกว่ามาให้นางในอนาคต

หลังคนตัวน้อยภายในกายก่อรูปก่อร่างได้อย่างราบรื่นแล้ว วิชาระดับที่สองของเคล็ดวิชาฮุ่นตุ้นก็ปรากฏขึ้นใหม่ในญาณวิเศษ โม่อีเหรินจำได้แม่นแล้วถึงได้ลืมตาขึ้นช้าๆ

“ท่านแม่ ไม่เป็นไรใช่หรือไม่” เสี่ยวทุนจ้องนางอย่างเป็นกังวลยิ่ง

“ไม่เป็นไร” โม่อีเหรินยิ้มก่อนลุกขึ้นยืน นางรู้สึกดียิ่ง พลังปฐมเต็มเปี่ยม ขอบเขตที่ญาณวิเศษสามารถสังเกตการณ์ได้ขยายตัวขึ้นอีกแล้ว นางค้นพบว่าเหล่าสัตว์วิเศษเช่นวาฬและฉลามต่างกำลังตามหานางกัน

“เสี่ยวทุน ข้านั่งสมาธิมานานเท่าไรแล้ว”

“เอ่อ…ราวสี่ชั่วยามเห็นจะได้” เสี่ยวทุนไม่ได้ตั้งใจนับ

“แย่แล้ว! ท่านตากับพวกท่านพี่จะต้องเป็นห่วงข้าแล้วแน่นอน”

โม่อีเหรินโบกมือ เก็บหอยกาบยักษ์พร้อมทั้งไข่มุกสีขาวขึ้นทั้งหมด เสี่ยวทุนกลับมาพันอยู่ที่ข้อมือนางอีกครั้ง จากนั้นก็ทะยานตัวขึ้นพ้นผิวน้ำในพริบตา

เหล่าสัตว์ในทะเลเห็นนางก็พากันพุ่งตัวออกมาด้วย จากนั้นโม่อีเหรินก็เหงื่อตกแล้ว

รวมสัตว์ที่บินอยู่บนฟ้าและที่วิ่งอยู่บนพื้นดิน อีกทั้งท่านตา ท่านตาเหยี่ยน และพี่ชายทั้งสอง…ล้วนแต่กำลังจับตามองในทะเลทั้งสิ้น

เขี้ยวเงินกับเซิ่นว่ายน้ำไม่เป็น ก็ยังถึงขนาดทำท่าจะพุ่งลงน้ำแล้ว เพียงแต่ถูกท่านตาขวางไว้ ส่วนเขียวครามก็สื่อสารกับวาฬโดยตลอด ให้มันหาบรรดาสัตว์มาค้นหาตัวนางในน้ำเพิ่มอีก…

“โม่อีเหริน!”

พอมองเห็นนางปรากฏกายอย่างปลอดภัย คนและสัตว์ทั้งหมดในที่นี้ก็ล้วนโล่งอก

ต่อจากนั้น

“โฮก…”

“มอ…”

“จี๊ด…”

“จิ๊บ…”

“เวิง…”

สัตว์ทั้งหลายประสานเสียงร้องขึ้นอีกครั้ง คำพูดที่แสดงออกมามีเพียงประโยคประเภทว่า

‘โม่อีเหริน!’

‘ท่านไปที่ใดมา!’

‘พวกข้าตกใจแทบตาย!’

“ข้าไม่เป็นอะไร เพียงแต่อยู่ที่ก้นทะเลนานไปหน่อย ทำให้พวกเจ้าเป็นห่วงแล้ว” โม่อีเหรินได้แต่เหงื่อตกไปพลางปลอบขวัญไปพลาง

สุดท้ายโม่อีเหรินก็ทำอาหารโอชะออกมาด้วยวัตถุดิบที่สัตว์ทั้งหลายนำมาให้ ปลอบกระเพาะของพวกสัตว์และปลอบใจที่ได้รับความตระหนกของพวกมันแล้ว ก็นับว่าจบภารกิจปลอบพวกมันได้ในที่สุด ต่างแยกย้ายกันกลับรังไปพักผ่อน

จากนั้นพอมองเห็นสีหน้าที่ท่านตามองนาง โม่อีเหรินก็เหงื่อตกอย่างเงียบๆ อีก

…หวังว่าของขวัญอย่างหอยกาบยักษ์นี้จะมีประสิทธิภาพพอนะ