ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง ภาค 2 เล่ม 3 บทที่ 1

“คนที่หอยุทธ์ หอวาณิช หอวิเวกส่งมาก็มาถึงแล้วเช่นกัน ตอนนี้มีแค่…ประมุขหอน้อยแห่งหอลงทัณฑ์ยังไม่กลับมา นอกจากนี้ยังมีคนของสกุลไป่หลี่ที่ต้องจัดการอีก”

อันที่จริงคำว่า ‘ประมุขหอน้อยแห่งหอลงทัณฑ์’ นี้ หลิงเซ่าจวินอยากพูดว่า ‘ภูเขาน้ำแข็งจอมหายหัว’ มากกว่า

“จริงด้วย ไป่หลี่จิงหงไม่อยู่” หลงชิงเหยาเพิ่งจะนึกได้ว่ายังไม่ได้เห็นไป่หลี่จิงหงเลย

“…” ท่าทีตอบสนองนี้ยังสามารถเชื่องช้ากว่านี้ได้อีกหรือไม่

“ไป่หลี่จิงหงไปที่ใดแล้ว”

เขาไม่ถามยังดี พอถามขึ้นมาก็ทำเอาหลิงเซ่าจวินตาเขียว แม้สีหน้าท่าทางจะยังคงเป็นคุณชายผู้สง่างามก็ตามที

“พาคู่หมั้นของเขาหนีออกไปอยู่ในโลกส่วนตัวกันสองคนแล้ว”

“อ้อ…” ที่แท้ก็พาคู่หมั้น…ทันใดนั้นชาที่เพิ่งดื่มก็ถูกพ่นออกมา “คู่…คู่หมั้น?!”

ช้ามากจริงๆ

หลิงเซ่าจวินมองท่าทางตระหนกตกใจจนภาพลักษณ์คนหนุ่มรูปงามหายไปสิ้นของหลงชิงเหยาพลางพยักหน้าอย่างหมดคำจะกล่าว

“ถูกต้อง คู่หมั้น”

จากนั้นเขาก็มองดูมือข้างหนึ่งยื่นมาจากด้านหลังหลงชิงเหยา หยิบผ้าเช็ดหลังมือและเสื้อผ้าที่ถูกน้ำชาพ่นใส่จนเปียกให้เขาอย่างสุขุมเยือกเย็นยิ่ง

“อา…เอ่อ…” หลงชิงเหยาปากพะงาบเพราะพูดไม่ออก เขาจำได้ว่าไป่หลี่จิงหงยังนับว่าอ่อนเยาว์อยู่กระมัง

ในสายตาพวกเขาอีกฝ่ายก็มีอายุไม่ต่างจากทารก แต่ถึงกับมีคู่หมั้นแล้ว

เป็นไป่หลี่จิงหงรวดเร็วจนน่าตกใจ หรือเป็นพวกเขาช้าเกินไปกันแน่

ทว่าเรื่องนี้ชวนให้คนอยากรู้อยากเห็นยิ่งนัก

“คู่หมั้นของไป่หลี่จิงหงเป็นสตรีเช่นไร” หลงชิงเหยาอดจะเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้

ไป่หลี่จิงหงเป็นภูเขาน้ำแข็งเดินได้เชียวนะ…เหล่าประมุขหอน้อยต่างต้องเกิดข้อสงสัยเช่นเดียวกันอย่างเป็นเอกฉันท์ว่าต้องเป็นสตรีเช่นไรถึงทำให้ภูเขาน้ำแข็งหวั่นไหวได้

“เป็น…” หลิงเซ่าจวินคิดชั่วครู่ “เด็กหญิง…ที่น่ารักงดงามมาก แต่ก็อันตรายมากเช่นกัน”

“เด็กหญิง?” หลงชิงเหยาทำหน้าฉงนสนเท่ห์

“นางน่าจะอายุน้อยยิ่งกว่าไป่หลี่จิงหง เพิ่งจะสิบกว่าเองกระมัง” หลิงเซ่าจวินเดา

“…” ผู้เยาว์! พรากผู้เยาว์!

ประเดี๋ยวก่อน ไป่หลี่จิงหงเองก็เป็น ‘ผู้เยาว์’ เหมือนกัน

ผู้เยาว์สองคนมาเจอกัน…หลงชิงเหยาไม่รู้ว่าควรพูดอะไรแล้ว