ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง ภาค 2 เล่ม 3 บทที่ 1

สำหรับผู้ที่ฝึกบำเพ็ญมาตั้งแต่เล็ก ทั้งใจมุ่งมั่นอยู่กับการฝึกบำเพ็ญ หายใจเข้าออกก็เป็นการฝึกบำเพ็ญอย่างพวกเขา คู่หมั้นคืออะไร นั่นเป็นเรื่องไกลตัวประหนึ่งอยู่ต่างมิติเลยทีเดียว

หลงชิงเหยาถูกเรื่องนี้ทำให้ตระหนกตกใจเข้าแล้ว จึงไร้ปัญญาจะตอบสนองใดๆ ได้

องครักษ์ที่อยู่ด้านหลังเขาเคยชินกับการตอบสนองอันเชื่องช้าของเขาเป็นอย่างมาก จึงนำอาหารเช้าที่เพิ่งส่งมามาวางลงตรงหน้าเขา ก่อนจะยัดตะเกียบใส่มือ ให้เขาลงมือกิน

“อู๋หยา เจ้าก็กินเถอะ” หลิงเซ่าจวินกล่าว

ชิงอู๋หยาพยักหน้าให้เขา ก่อนนั่งลงอีกข้างหนึ่ง แล้วเริ่มกินอย่างรวดเร็ว

ขณะที่กินเขาก็ยังไม่ลืมให้ความสนใจหลงชิงเหยา ช่วยคีบกับข้าวให้อีกฝ่ายเป็นระยะ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายกินแค่ข้าวอย่างเดียวโดยลืมไปว่ายังมีกับข้าวและน้ำแกงอยู่ด้วย

มองดูสองคนตรงหน้านี้ คนหนึ่งเห็นได้ชัดว่าทำงานคล่องมือยิ่ง ส่วนอีกคนก็ได้รับการดูแลอย่างไม่มีสะดุด หลิงเซ่าจวินให้รู้สึกหมดคำพูดยิ่ง

ทันใดนั้นก็พลันรู้สึกว่าทุกคนล้วนมีอุปนิสัยเฉพาะตัวเด่นชัด แต่เขากลับไม่มีลักษณะพิเศษใดๆ

รู้สึกเหมือนสู้ไม่ได้อย่างไรชอบกล…

“เซ่าจวิน เช่นนั้นตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไร” หลังกินข้าวเสร็จแล้ว หลงชิงเหยาก็ถามขึ้นอีก

ตามที่อาจารย์ส่งข่าวมาก่อนออกเดินทาง แดนสมบัติน่าจะปรากฏขึ้นในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว

“จัดการปัญหาเรื่องตัวประกันก่อน”

“ตัวประกัน?”

“คือคนของตระกูลไป่หลี่” หลิงเซ่าจวินเล่าเรื่องในคืนนั้นให้อีกฝ่ายฟังคร่าวๆ

หลงชิงเหยาร้องขึ้นอย่างแจ้งใจในฉับพลัน “อ้า ข้านึกขึ้นได้แล้ว อาจารย์บอกว่า…ไป่หลี่จิงหงเกิดโทสะขับไล่สตรี”

“…” นี่เป็นการนึกขึ้นได้อะไรกัน

“ท่านยังไม่ได้ส่งตัวพวกเขาคืนไปอีกหรือ” หลงชิงเหยาจำได้ว่านั่นน่าจะเป็นเรื่องตั้งแต่เมื่อสิบวันก่อนแล้ว ไฉนคนจึงยังอยู่ที่นี่อีก

“เพราะว่า…” หลิงเซ่าจวินพลันมองไปยังทิศทางห้องพักที่ด้านหลัง

“กลับ-มา-ได้-เสีย-ที” เสียงกัดฟันกรอดดังขึ้นในประโยคนั้นของหลิงเซ่าจวิน

“ใครกลับมา” หลงชิงเหยาหน้าตางุนงง

ทว่ายามนี้หลิงเซ่าจวินหายตัวไปแล้ว

“เอ่อ…” หลงชิงเหยาได้แต่เลื่อนสายตาตั้งคำถามไปมององครักษ์ของตน

“ไป่หลี่จิงหง” ชิงอู๋หยาตอบ

คราวนี้หลงชิงเหยาถึงได้พลันแจ้งใจ “เช่นนั้นพวกเราก็ไปบ้าง”

เขาอยากไปดูผู้เยาว์สองคนนั้นแล้ว