ทดลองอ่าน ยอดสามีของกุลสตรีอันดับหนึ่ง เล่ม 3 บทที่ 79-80

ถึงแม้องค์รัชทายาทจะบอกเฉิงอวี๋จิ่นว่ามีเรื่องอะไรให้ไปหาเขา แต่ว่านางควรพยายามรักษาระยะห่างกับองค์รัชทายาทเอาไว้ อย่าไปรบกวนคนเขาดีกว่า

พวกเขาเดินไปโดยไม่พูดอะไรกัน ทั้งสองคนเดินผ่านประตูโค้งหลายชั้น ระเบียงทางเดินหลายช่วง ตอนเดินมาถึงทางเดินปูหิน ลมวูบหนึ่งก็พัดปะทะเข้ามา ตรงทางเดินแคบเป็นแบบปิด ลมที่พัดผ่านแรงมาก พัดจนเสื้อคลุมกันลมของเฉิงอวี๋จิ่นปลิวพะเยิบขึ้นมา เฉิงอวี๋จิ่นรีบกดหมวกไว้ เอียงศีรษะหลบลม เฉิงหยวนจิ่งเห็นแล้วก็รีบขยับตัวไปขวางทางลมเอาไว้

เฉิงอวี๋จิ่นจัดคอเสื้อดีแล้ว จึงพูดเสียงเบาว่า “ขอบคุณท่านอาเก้า”

เฉิงหยวนจิ่งรอนางจัดเสื้อเสร็จแล้ว จึงเดินขึ้นหน้าไป ทั้งสองคนเดินไปไม่กี่ก้าว เฉิงหยวนจิ่งก็ถามว่า “วันที่ยี่สิบเดือนสิบสองเป็นวันเกิดเจ้าหรือ”

เฉิงอวี๋จิ่นชะงักไปครู่หนึ่ง จึงพูดอย่างตกใจว่า “ใช่เจ้าค่ะ”

เฉิงหยวนจิ่งถามเสียงเข้มว่า “เหตุใดจึงไม่บอกข้า”

เฉิงอวี๋จิ่นเหมือนคิดไม่ถึงว่าเฉิงหยวนจิ่งจะถามเช่นนี้ นางตะลึงงันไป แล้วหัวเราะออกมา “เรื่องเล็กแค่นี้จะควรค่าให้พูดได้อย่างไร ท่านอาเก้า ท่านไปรู้เรื่องนี้มาจากที่ใด”

เฉิงหยวนจิ่งรู้ว่านางไม่อยากได้ยินชื่อของฮั่วฉางยวน จึงเลี่ยงไม่พูดถึง พูดเพียงว่า “เมื่อครู่ได้ยินคนพูดถึง ในจวนจัดงานฉลองให้เจ้าหรือไม่”

“ไม่มี” เฉิงอวี๋จิ่นส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก “แค่วันธรรมดาวันหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่เทศกาลพิเศษอะไรเสียหน่อย เพียงแค่มีความหมายเชิงสัญลักษณ์เท่านั้น ไม่จำเป็นต้องให้ทุกคนวุ่นวาย ตอนนี้ข้ายังไว้ทุกข์อยู่ เทียบกับการฉลองวันเกิดแล้ว ชื่อเสียงความกตัญญูในวันหน้าสำคัญยิ่งกว่า”

เฉิงอวี๋จิ่นไม่ชอบฉลองวันเกิด เพราะตั้งแต่นางจำความได้ วันเกิดแต่ละปีจะฉลองร่วมกับเฉิงอวี๋โม่ ฐานะของนางเดิมทีก็เป็นเรื่องละเอียดอ่อนอยู่แล้ว และเทียบกับเฉิงอวี๋โม่ที่มีบิดามารดาผู้ให้กำเนิดและน้องชายอีกสองคนคอยเกื้อหนุนไม่ได้ ดังนั้นทั้งสองคนฉลองวันเกิดร่วมกัน เฉิงอวี๋จิ่นมักจะเป็นฝ่ายที่ถูกเปรียบเทียบ เวลานานเข้าเฉิงอวี๋จิ่นจึงมีความสนใจต่อวันเกิดน้อยลง นางไม่ชอบถูกคนเหยียบย่ำ และไม่ชอบทำอะไรแล้วมีอีกคนหนึ่งเลียนแบบตาม เมื่อเทียบกันแล้วสู้เป็นเหมือนอย่างเช่นปีนี้ไม่ได้ มันสงบเงียบ ไม่ตั้งโต๊ะจัดเลี้ยงสุรา รับของขวัญวันเกิดแล้วก็กลับได้

“จะไม่สำคัญได้อย่างไร” เฉิงหยวนจิ่งเหมือนจะถอนใจเฮือกหนึ่ง “นี่เป็นวันคล้ายวันที่เจ้าเกิด เป็นวันเดียวในหนึ่งปีที่เป็นของเจ้า จะไม่สำคัญได้อย่างไร ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้ พลาดวันเกิดของเจ้าไป เจ้าอยากได้ของขวัญอะไร ข้าจะชดเชยให้เจ้า”

ก่อนหน้านี้เฉิงหยวนจิ่งไม่รู้ว่าวันเกิดของนางคือวันที่ยี่สิบเดือนสิบสอง มิเช่นนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ต้องรีบกลับมาให้ได้ ตอนนี้พูดอะไรก็สายไปแล้ว ทำได้เพียงชดเชยให้นางด้วยของขวัญ

เฉิงอวี๋จิ่นรู้สึกตื่นเต้นตกใจกับเรื่องที่ได้รับ “ไม่จำเป็นกระมัง”

“ไม่เป็นไร พูดมาเถอะ”

เฉิงอวี๋จิ่นคิดถึงวันเกิดของเฉิงหยวนจิ่ง เขาเกิดในวันที่ห้าเดือนห้าเป็นวันและเดือนแห่งความชั่วร้าย ในสายตาของคนทั้งใต้หล้าเป็นวันที่ไม่เป็นมงคลอย่างยิ่ง ถึงขั้นที่ว่าเพราะวันเกิดนี้ เขาจึงถูกหยางไทเฮาพูดตัดสินว่าจะมีชีวิตได้ไม่ยืนยาว ยังทำให้จงฮองเฮามารดาของเขาเดือดร้อนไปด้วย

เฉิงอวี๋จิ่นในใจมีความรู้สึกที่อธิบายได้ไม่ชัดเจนอย่างหนึ่งพุ่งขึ้นมา เฉิงหยวนจิ่งระหกระเหินอยู่ภายนอกตั้งแต่ห้าหกขวบ เกรงว่าคงไม่มีใครจดจำว่าต้องฉลองวันเกิดให้เขา ทุกปีตอนเทศกาลตวนอู่ทุกบ้านทำพิธีขับไล่สิ่งชั่วร้าย เขาจัดการตนเองอย่างไร

เฉิงหยวนจิ่งไม่เคยฉลองวันเกิดของตนเองเลย ดังนั้นจึงคิดจะชดเชยให้นางกระมัง

เฉิงอวี๋จิ่นคิดถึงตรงนี้ก็พูดอะไรไม่ออก

เฉิงหยวนจิ่งสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของนางได้นานแล้ว เขากวาดมองผ่านๆ ก็เดาได้ว่าเฉิงอวี๋จิ่นคิดอะไรอยู่ เฉิงหยวนจิ่งไม่สนใจคำพูดในอดีตของหยางไทเฮานานแล้ว พวกเขาต่างพูดว่าเขาจะมีชีวิตไม่ยืนยาว น่าเสียดายเขายังคงมีชีวิตมาจนถึงวันนี้ไม่ใช่หรือ

เฉิงหยวนจิ่งคิดว่าเฉิงอวี๋จิ่นคงคิดมากไป เขาเหลือบมองนางแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า “ไม่ต้องคิดนั่นคิดนี่ และไม่ต้องสนใจหน้าตาของข้า เจ้าอยากได้อะไรก็พูดมา ความปรารถนาในวันเกิดของเจ้า ข้ายังไม่ถึงขั้นทำไม่ได้”

เฉิงอวี๋จิ่นไม่ค่อยเชื่อคำพูดนี้นัก นางจงใจเล่นลูกไม้ เงยหน้าขึ้นมองเฉิงหยวนจิ่งอย่างเจ้าเล่ห์ “ท่านอาเก้า ข้าอยากได้อะไรท่านจะทำให้เป็นจริงได้หมดหรือ”

เฉิงหยวนจิ่งหัวเราะเบาๆ คำพูดนี้หากผู้อื่นรับปากคงต้องทำผิดคำพูด เพราะถ้าเฉิงอวี๋จิ่นบอกว่าต้องการราชบัลลังก์ เช่นนั้นคงเป็นการก่อการกบฏ แต่ถ้าเป็นเฉิงหยวนจิ่งกลับสามารถทำได้จริง

ตำแหน่งขุนนาง ความร่ำรวย หรืออำนาจเกียรติยศในใต้หล้านี้ แม้แต่ราชบัลลังก์ เขาก็สามารถให้ได้

เฉิงหยวนจิ่งปล่อยให้นางโอหังตามใจเช่นกัน “เจ้าพูดมาได้เลย”

“เช่นนั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว ข้าอยากให้วันหน้าทุกเรื่องราบรื่น มีลูกหลานเต็มบ้าน ทำอะไรไม่มีสิ่งใดไม่ได้ดั่งใจ ไม่มีใครกล้าขัดความต้องการของข้า”

เฉิงอวี๋จิ่นตั้งใจขอสัญญาที่ไม่อาจเป็นจริงได้ คำพูดเหล่านี้เหมือนบุปผาในคันฉ่อง จันทราในวารี* ไม่มีแม้แต่ที่จับต้องได้อย่างแท้จริง แล้วจะทำได้อย่างไร แต่ในเมื่อคนหนึ่งกล้าพูด อีกคนก็กล้ารับปาก เฉิงหยวนจิ่งหัวเราะ แล้วใช้แววตาแฝงความคิดลึกซึ้งนั้นมองนาง “เรื่องนี้จะมีอะไรยาก”

เอาอีกแล้ว เฉิงอวี๋จิ่นมักจะรู้สึกว่าแววตาของเขาแปลกๆ แต่กลับคิดไม่ออกว่ามันแปลกที่ใด โชคดีที่ในเวลานี้มาถึงหอโซ่วอันแล้ว เฉิงอวี๋จิ่นโล่งใจ จะเดินเข้าไปข้างใน

ตอนที่ก้าวขึ้นบันได เฉิงอวี๋จิ่นได้ยินคนข้างกายพูดว่า “วันหน้าห้ามเรียกว่า ‘พี่หลิน’ อีก”

เฉิงอวี๋จิ่นชะงักฝีเท้า หยุดยืนตรงบันได ในช่วงเวลานี้เฉิงหยวนจิ่งได้เดินผ่านนางมายืนบนบันไดหินเรียบร้อย ความสูงของทั้งสองคนเดิมทีก็ต่างกันมากอยู่แล้ว ตอนนี้ยังมีความต่างของขั้นบันไดอีก ยิ่งทำให้ต่างกันมากขึ้น เฉิงหยวนจิ่งพบว่าระดับความสูงนี้ลูบหัวของเฉิงอวี๋จิ่นได้สะดวกเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงไม่เกรงใจ ยื่นมือไปลูบหัวที่มีผมนุ่มๆ ของนาง

เฉิงอวี๋จิ่นพอรู้ตัวก็หลบเลี่ยงมือของเขาอย่างไม่ยินยอมเท่าไรนัก เฉิงหยวนจิ่งรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง แต่รู้ว่าคนสกุลเฉิงอยู่ไม่ไกลออกไป ทำลายหน้าตาของเฉิงอวี๋จิ่นนางคงจะร้อนใจมาก ดังนั้นเฉิงหยวนจิ่งก็ไม่ได้ฝืนใจ ดึงมือกลับมาตามน้ำ แล้วพูดว่า “เจ้าเรียกข้าว่าท่านอา แต่เรียกเขาว่าพี่ชาย วันหน้าห้ามทำ”

เฉิงอวี๋จิ่นไม่ยินดีนัก เฉิงหยวนจิ่งไม่ใช่ท่านอาจริงๆ ของนางเสียหน่อย หลินชิงหย่วนกับเขาอยู่ในรุ่นเดียวกัน แล้วต้องเรียกว่า ‘ท่านอาหลิน’ มันไม่มีเหตุผลที่เพียงพอ ตั้งใจจะแกล้งกันแท้ๆ หากเฉิงอวี๋จิ่นคิดจะแต่งงานกับหลินชิงหย่วนก็ต้องเปลี่ยนแปลงสถานะที่หลินชิงหย่วนมีต่อนางอย่างเงียบๆ จากหลานสาวของสหายสนิท เปลี่ยนเป็นสตรีอายุน้อยที่งดงาม

บนโลกนี้ยังมีคำเรียกหาที่ปิดบังได้เหมาะสมยิ่งกว่าพี่ชายน้องสาวอีกหรือ เฉิงอวี๋จิ่นตัดสินใจดีแล้วว่าจะเรียก ‘พี่หลิน’ ก่อน จากนั้นเป็น ‘พี่ชิงหย่วน’ สุดท้ายค่อยเปลี่ยนไปเรียก ‘ชิงหย่วน’ โดยไม่ให้รู้ตัว มองการณ์ไกลเพื่อเป้าหมายในอุดมคติเช่นนี้ ไม่ทราบว่าไปขัดตาเฉิงหยวนจิ่งตรงที่ใดกันแน่

เฉิงอวี๋จิ่นพูดอย่างไม่ยอมรับว่า “แต่ว่า…ข้ากับอาลักษณ์หลิน อายุไล่เลี่ยกัน…”

คำพูดนี้เฉิงหยวนจิ่งไม่ชอบฟัง เขากับเฉิงอวี๋จิ่นก็ไม่ได้อายุห่างกันมากนัก เฉิงอวี๋จิ่นกลับมีใจยกเขาเป็นญาติผู้ใหญ่ เขาไม่เคยถูกเฉิงอวี๋จิ่นเรียกว่าพี่ชายมาก่อน จะให้หลินชิงหย่วนได้รับมันได้อย่างไร

“ไม่ได้” เฉิงหยวนจิ่งเอ่ยปากตัดหนทางถอยหนีของเฉิงอวี๋จิ่นทันที “ในตระกูลใหญ่การนับรุ่นสำคัญที่สุด ข้าเป็นอย่างไร เขาก็เป็นอย่างนั้น เข้าใจหรือไม่”

เฉิงอวี๋จิ่นก้มหน้า รับปากอย่างไร้เรี่ยวแรง “ข้าเข้าใจแล้ว”

เฉิงหยวนจิ่งหลุบตาลงมองนาง ในใจรู้ว่านางไม่เข้าใจอะไรเลย

ศีรษะที่เต็มไปด้วยผมนุ่มๆ นี่คงไม่ได้ทำด้วยไม้หรอกกระมัง

เฉิงหยวนจิ่งคิดพลางยื่นมือออกไป เขกหัวของเฉิงอวี๋จิ่น

เฉิงอวี๋จิ่นกุมหัว จ้องเขาด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว “ท่านทำอะไร!”

“ฟังเสียงดัง”