ทดลองอ่าน ยั่วเย้าแม่ทัพให้เผลอกาย ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

สาวงามสิบกว่าคนที่นั่งดื่มสุราเป็นเพื่อนตกใจหน้าเผือดสี แต่กลับนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่มีใครกล้าจากไป

ท่านแม่ทัพใหญ่อยู่ตรงหน้า ใครจะกล้าบังอาจเล่า!

กวนหยางดื่มสุราในจอกหมดอย่างนิ่งสงบดุจขุนเขา ก่อนจะค่อยๆ วางจอกสุรากลับลงบนโต๊ะ ทว่าจังหวะที่มือปล่อยจอกสุราที่หลอมจากสำริดอย่างดี จอกสุราที่เดิมทียังสมบูรณ์ทุกประการกลับสลายเป็นผุยผง

พวกของโจวเซ่าตื่นตระหนกจนหน้าซีดเผือดทันที!

“น่าเสียดาย งดงามแต่ไม่ทนทาน” กวนหยางพูดเสียงเรียบ

โจวเซ่าหน้าเขียวคล้ำสลับซีดขาว บดฟันอย่างแรง แต่กลับไม่กล้าขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

ส่วนรองแม่ทัพทั้งหลายของทางใต้ใบหน้าอาบด้วยรอยยิ้ม กวาดตามองโจวเซ่าอย่างดูแคลน คิดจะวางอำนาจต่อหน้าท่านแม่ทัพใหญ่ ไม่รู้จักคำว่า ‘ตาย’ หรือไร

กองทัพสกุลกวนของพวกเราหาได้ถือศีลกินเจ ท่านแม่ทัพใหญ่ยิ่งเป็นเทพสงครามไร้พ่ายในใจของทุกคน เป็นประมุขของดินแดนทางใต้ เขาเป็นแค่ผู้บัญชาการตัวเล็กๆ คิดจะทำตัวเป็นสุนัขเห่าพยัคฆ์ เบื่อชีวิตจริงๆ เสียแล้วกระมัง…แม้แต่องค์จักรพรรดิที่ปรารถนาจะยึดกำลังทหารกลับคืนอย่างยิ่ง ยังไม่กล้าแตะต้องสี่แม่ทัพใหญ่ส่งเดช แล้วเจ้าคนแซ่โจวผู้นี้เป็นใครกัน

“ท่านแม่ทัพใหญ่…” กำปั้นของโจวเซ่าจิกลงไปในฝ่ามือจนเลือดซึม แต่กลับเงยหน้าเค้นรอยยิ้มออกมา “วิชายุทธ์ล้ำเลิศ วันนี้ผู้น้อยได้เห็นกับตาตนเองแล้ว”

“ผู้บัญชาการโจวเดินทางมาจากเมืองหลวงอย่างเหน็ดเหนื่อย กินอาหารดื่มสุราให้มากหน่อยเถอะ” กวนหยางลุกขึ้นช้าๆ เอ่ยเสียงเรียบ “ข้ายังมีงานต้องทำ ขออภัยที่มิได้อยู่เป็นเพื่อน”

“ท่านแม่ทัพใหญ่โปรดวางใจ ที่นี่มีพวกเราอยู่!”

“นั่นสิๆ ใต้เท้าโจวเดินทางมาไกลนับเป็นแขก พวกเราพี่น้องย่อมต้อง ‘ต้อนรับ’ ท่านเป็นอย่างดี ท่านแม่ทัพใหญ่ยกให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเถอะ”

“ท่านแม่ทัพใหญ่ค่อยๆ เดิน พรุ่งนี้พบกัน”

รองแม่ทัพกลุ่มนี้ล้วนเป็นชายฉกรรจ์เลือดร้อน แต่ละคนอดใจรอไม่ไหวที่จะช่วยแม่ทัพของตนแบ่งเบาภาระ ตะโกนเสียงดังหยอกเย้าผู้บัญชาการโจว แต่กลับทำเอากวนหยางขบขันไปด้วย

“อืม ให้พวกเขาเปิดสุราขาวดอกสาลี่มาอีกสองสามไห” มุมปากเขายกขึ้นน้อยๆ “สุราดีของทางใต้เรา ผู้บัญชาการโจวดื่มแล้วต้องสำราญใจแน่”

“ท่านแม่ทัพใหญ่มีคำสั่ง นำสุราขาวดอกสาลี่มาอีกเยอะๆ” รองแม่ทัพนายหนึ่งเห็นโจวเซ่าหน้าซีดขาวก็ยิ่งฉีกยิ้มเห็นฟันขาวอย่างเบิกบานใจกว่าเดิม

ท่ามกลางเสียงหัวเราะและเสียงเอะอะโวยวายที่อบอวลด้วยกลิ่นสุรา กวนหยางยิ้มน้อยๆ ก้าวออกจากห้องพิเศษกว้างใหญ่หรูหราชั้นสาม เสียงพิณจากห้องโถงชั้นหนึ่งแทรกซึมเข้าไปถึงในกระดูก เป็นบทเพลง ‘หงส์ตามรัก’

เวลานี้เองหางตาเขาเหลือบเห็นเงาร่างที่คุ้นเคยและประหลาดสายหนึ่ง

ที่คุ้นเคยเพราะหลายคืนมานี้เงาร่างนี้ล้วนอาละวาดอยู่ในความฝันเขา ทำเอาเขาโมโหจนแทบบดฟันตนเองแตก ที่ประหลาดเพราะในสถานที่เช่นนี้และเวลานี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่นางจะมาปรากฏตัวที่นี่!

ครั้นเห็นเงาร่างเล็กหักเลี้ยวและหายลับไปจากระเบียงทางเดิน เขาก็บังเกิดความสงสัย…