ทดลองอ่าน ยั่วเย้าแม่ทัพให้เผลอกาย ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

เดิมทีนางไม่ควรไม่เชื่อฟังคำของมารดาดึงดันพาซินเยวี่ยมาทางใต้ แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางทำให้ทุกคนเห็นแล้วว่านางเป็นเจ้านายที่ใจกว้างสูงส่งเพียงใด กระทั่งข้ารับใช้นิสัยแย่ๆ อย่างซินเยวี่ยยังยอมรับได้

ท่านป้าที่ในอดีตเป็นฮูหยินกวนโหว ปัจจุบันเลื่อนขั้นเป็นฮูหยินกวนกั๋วกง กุมอำนาจใหญ่ในการปกครองจวน สิ่งที่ให้ความสำคัญเป็นที่สุดก็คือความใจกว้าง หากเป็นพวกจิตใจคับแคบสายตาตื้นเขิน ย่อมไม่เข้าตานางแน่นอน

ดังนั้นตั้งแต่ตอนที่นางรู้ว่าท่านป้ามีเจตนาจะให้หญิงสาวในสกุลของตนแต่งเข้าจวนกวนกั๋วกง นางก็วางแผนทุกอย่างไว้พร้อม ให้สาวใช้ซินเยวี่ยผู้นี้มาอยู่ข้างกายตน กลายเป็นหมากตัวหนึ่งที่จะใช้รุกหรือถอยก็ได้

แต่ครั้นเห็นซินเยวี่ยถูกนางตามใจอย่างเจตนาบ้างไม่เจตนาบ้าง บ่มเพาะนิสัยหยิ่งยโสไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำและมุทะลุวู่วามเช่นนี้ ยามนี้เซวียเป่าหวนอดนึกเสียใจไม่ได้

ตั้งแต่ได้เห็นญาติผู้พี่ที่เฉียบขาดเย็นชา นิสัยพูดคำไหนเป็นคำนั้นเหมือนเวลาปกครองทหาร นางก็เริ่มสงสัยว่าตนเองเดินหมากผิดไปหรือไม่ นางควรจะปรับตัวให้เข้ากับพี่ชายถึงจะถูก มิใช่วางตัวตามความชื่นชอบของท่านป้า

“คุณหนู บ่าวผิดไปแล้ว ครั้งหน้าบ่าวไม่กล้าอีกแล้วเจ้าค่ะ” ซินเยวี่ยเห็นคุณหนูตนเผยสีหน้าเฉียบขาดเย็นชาอย่างที่น้อยครั้งจะได้พบเห็นก็พลันสะดุ้ง

เซวียเป่าหวนจ้องมองนาง ครู่หนึ่งก็ร้องเรียกเสียงดังขึ้นเล็กน้อย “หม่านเยวี่ย!”

“บ่าวอยู่นี่เจ้าค่ะ” สาวใช้ผู้มีใบหน้าอิ่มเอิบท่าทางนอบน้อมคนหนึ่งก้าวเร็วๆ เข้ามา

ซินเยวี่ยมองหม่านเยวี่ยอย่างตระหนก ในใจบังเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี รีบโขกศีรษะให้เซวียเป่าหวนแรงๆ ร้องไห้เสียงสั่น “คุณหนู…คุณหนูละเว้นบ่าวอีกครั้งเถิดนะเจ้าคะ วันหน้าบ่าวไม่กล้าอีกแล้ว ความจงรักภักดีที่บ่าวมีต่อคุณหนู…”

“เก็บสัมภาระ ข้าจะให้คนส่งเจ้ากลับหลินอัน” เสียงของเซวียเป่าหวนยังคงนุ่มนวลมาก ทว่าแต่ละคำกลับเหมือนใบมีด “ข้าเก็บเจ้าไว้ไม่ได้แล้ว มารดายังต้องการให้เจ้าปรนนิบัติ…แน่นอน หากเจ้าไม่เต็มใจ สัญญาขายตัวของเจ้าอยู่กับข้า ให้นายหน้ามารับตัวเจ้าไป เรื่องแค่นี้คุณหนูอย่างข้ายังสามารถทำได้”

“คะ…คุณหนู…” ซินเยวี่ยตกใจจนวิญญาณแทบปลิวออกจากร่าง ดวงหน้าซีดขาวเต็มไปด้วยน้ำตา จะร้องไห้ยังไม่กล้าร้อง

“หม่านเยวี่ย ข้าไม่อยากเห็นหน้านางอีก” เซวียเป่าหวนเบือนหน้าไปทางอื่น

“เจ้าค่ะ บ่าวน้อมรับคำสั่ง” หม่านเยวี่ยย่อกายอย่างนอบน้อม ก่อนจะลากตัวซินเยวี่ยที่ร้องไห้ฟูมฟายออกไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

“คุณหนู…คุณหนู…อื้อ!” ซินเยวี่ยเปล่งเสียงร้องไห้คร่ำครวญ ก่อนที่ปากจะถูกยัดด้วยอะไรบางอย่างในชั่วเวลาต่อมา เหลือเพียงเสียงอู้อี้แผ่วเบาเท่านั้น

หม่านเยวี่ยที่มารดาหามาให้นางจัดการเรื่องต่างๆ ได้เฉียบขาดโดยแท้

เซวียเป่าหวนพรูลมหายใจเบาๆ พึมพำกับตนเอง “เห็นทีที่ผ่านมาข้าจะทำผิดไป”

แต่นางจะไม่ปล่อยให้ตนเองประเมินสถานการณ์ผิดอีกครั้ง ทุกย่างก้าวในจวนแม่ทัพแห่งนี้ล้วนต้องก้าวไปอย่างมั่นคงและถูกต้องเท่านั้น!