ทดลองอ่าน ยั่วเย้าแม่ทัพให้เผลอกาย ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

บทที่ 4

 ดินแดนทางใต้ ค่ายทหารใหญ่อันวุ่นวาย

หลังจากเสร็จสิ้นการฝึกช่วงเช้าอันเข้มงวดเหน็ดเหนื่อยไม่ต่างจากนรก ช่วงพักกลางวัน เหล่าทหารที่ควรจะกัดหมั่นโถวขาวอวบนุ่มนิ่ม ดื่มน้ำแกงเนื้อวัวเผ็ดร้อนอย่างสาสมใจ กลับคว้าหมั่นโถวแอบมาชุมนุมกันมุมหนึ่งอย่างลับๆ เสียงที่กดให้เบาแฝงความตื่นเต้นยินดี กระชุ่มกระช่วยอย่างปิดไม่อยู่

“นี่ๆ ได้ยินว่าเร็วๆ นี้อาจารย์ฮวาชุนซินจะจัดงานแจกลายมือชื่อลับครั้งแรกที่ศาลาสามลี้นอกค่าย สหายวังห้าสิบคนแรกที่มาเข้าแถวจะได้ของแจกปริศนาที่รับรองว่าหาซื้อข้างนอกไม่ได้อย่างแน่นอน”

“อะไรคือสหายวัง”

“เจ้าโง่! ย่อมต้องเป็นสหายวังวสันต์น่ะสิ เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้ เจ้าหนุ่มน้อย เจ้ายังไม่เคยกินเนื้อสิท่า ครั้งหน้าจะตามพี่ชายไป ‘หอคลื่นวสันต์’ กินเนื้อเพื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่หรือไม่ ฮิๆ”

“พี่พั่งจื่อ ท่านต่ำช้าเกินไปแล้ว เสี่ยวจิ่วรักษาความบริสุทธิ์มาตั้งนาน จะเสียตัวง่ายๆ ได้อย่างไร” ทหารล่ำสันอีกนายใช้ฝ่ามือเหล็กที่ใหญ่ราวพัดใบลานตบหลังชายที่ถูกเรียกว่า ‘พั่งจื่อ’ หันกลับไปพูดกับทหารที่เห็นได้ชัดว่าบริสุทธิ์ไร้เดียงสาหลอกง่ายว่า “จะกินเนื้อ ย่อมต้องไป ‘หอนกขมิ้นขับขาน’ ถึงจะเรียกว่าไม่เสียเปล่า! พี่ชายแนะนำให้เจ้าไปหาแม่นางปาไชจากสิบเอ็ดนางคณิกาเลื่องชื่อ เรือนร่างอวบอัดน้ำเสียงอ่อนหวาน รับรองว่าไม่เจ็บแน่ มีแต่ความหวิวและเคลิบเคลิ้ม กระชากวิญญาณเป็นที่สุด เร้าอารมณ์ยิ่งนัก! ฮ่าๆๆๆ”

เสี่ยวจิ่วเขินอายจนหน้าแดง เลือดกำเดาใกล้จะไหลออกมาเต็มที

ในที่สุดทหารนายอื่นๆ ก็ทนดูต่อไปไม่ได้ “ตอนนี้พวกเรากำลังคุยเรื่องงานแจกลายมือชื่อของอาจารย์ชุนซินอยู่มิใช่หรือ ออกนอกเรื่องกันส่งเดชได้อย่างไร ข้ายังอยากจะรีบเป็นห้าสิบคนแรกที่ไปเข้าแถวนะ รีบบอกมาเร็วเข้าว่างานจัดวันใดเวลาใด ข้าจะได้ชิงขอลาหยุดกับท่านรองแม่ทัพแต่เนิ่นๆ”

“ฮ่าๆ เจ้าช้าไปก้าวหนึ่งเสียแล้ว ค่ายทหารเกราะเหล็กของพวกเรามีพี่น้องขอลาหยุดพร้อมกันถึงเจ็ดสิบแปดสิบคน ได้ยินว่าค่ายทหารกล้าก็มีพวกพี่ใหญ่ลาหยุดถึงยี่สิบสามสิบคน ค่ายนกฮูกของพวกเจ้ารู้ข่าวช้าเกินไปแล้วจริงๆ ไม่มีส่วนในของแจกปริศนาหรอก ฮ่าๆๆๆ” ทหารจากค่ายทหารเกราะเหล็กที่เดินผ่านอดหัวเราะอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นไม่ได้

“ถุย! ก็แค่ชนะเรื่องการลาหยุดเท่านั้น ยังไม่แน่ว่าวันนั้นใครจะเข้าแถวอยู่ข้างหน้า” ทหารค่ายนกฮูกสิบกว่านายควันออกหูทันใด รวมกลุ่มกันจับตัวทหารจากค่ายทหารเกราะเหล็กที่รนหาที่ตายผู้นี้ไว้แล้วกระหน่ำกำปั้นออกไปอย่างโกรธเกรี้ยว “หน็อยแน่! ตายเสียเถอะ!”

บ้างก็จู่โจมด้านล่าง บ้างก็จู่โจมด้านบนตรงหน้าอก ประกอบกับการตอบโต้ด้วยมือเท้าของ ‘ผู้เคราะห์ร้าย’ และมีทหารจากค่ายอื่นๆ มาชมดูความครึกครื้น พลันเสียงเอะอะก็ดังสนั่น

แน่นอนว่าเรื่องนี้ถูกหัวหน้าค่ายต่างๆ ที่ทราบข่าวรุดมาระงับไว้ได้ด้วย ‘ความรุนแรง’ ในเวลาเพียงไม่นาน แต่เหตุการณ์วุ่นวายที่เกิดขึ้นเพราะงานแจกลายมือชื่อถูกรายงานไปยังโต๊ะทำงานของแม่ทัพใหญ่อย่างรวดเร็ว

“วันนั้นค่ายทหารทั้งสิบสองค่ายไม่ว่าใครก็ห้ามลาหยุด ผู้ฝ่าฝืนคำสั่งออกจากค่าย โบยร้อยครั้ง!” กวนหยางสีหน้าเย็นชาเฉียบคม จัดการเรื่องนี้อย่างเด็ดขาด

“ซี้ด…” รองแม่ทัพไต้ผู้ทำหน้าที่รายงานและหัวหน้าหอโบยที่ทำหน้าที่ลงทัณฑ์สูดหายใจด้วยความตระหนกพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย

แค่กๆ เดิมทีวันนั้นพวกเขาก็อยากไปเข้าแถวด้วยเหมือนกัน

น่าโมโหนัก! เป็นเพราะเจ้าพวกตัวแสบก่อเรื่องใหญ่เช่นนี้ คราวนี้เป็นอย่างไรล่ะ ทำให้ท่านแม่ทัพใหญ่โมโห ตอนนี้ไม่ว่าใครก็อย่าฝันจะได้ลายมือชื่อจากอาจารย์ฮวาเลย!

รองแม่ทัพไต้บดฟันด้วยความขุ่นเคืองพลางคิดในใจว่า ประเดี๋ยวกลับไปจะต้องซ้อมเจ้าตัวต้นเหตุสักยกให้ได้

หัวหน้าหอโบยยิ้มอันตราย…

ครั้งหน้าหากพวกเจ้าตกอยู่ในกำมือข้า ข้าจะต้องถลกหนังพวกเจ้าออกมาชั้นหนึ่งให้จงได้ หึๆ