ทดลองอ่าน ยั่วเย้าแม่ทัพให้เผลอกาย ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

รอจนทั้งสองรับคำสั่งจากไปแล้ว กวนหยางก็ก้มหน้าอ่านรายงานทางการทหารต่อ ครู่ใหญ่จึงถามเสียงเย็น “ยิ้มอะไร”

ตันจื่ออดใจไม่อยู่ปรากฏตัวออกมาจากที่ลับ รีบเก็บท่าทางขำขันที่ปิดบังไว้ไม่อยู่ “เอ่อ เรียนนายท่าน ผู้น้อยมิกล้าขอรับ”

“วันนั้น” เขาไม่เงยหน้า เพียงเอ่ยต่ออย่างเนิบช้า “เจ้าก็ห้ามไป”

“ไม่…” ตันจื่อร้องเสียงหลงทันที “นายท่าน วันนั้นเป็นวันหยุดของผู้น้อยอยู่แล้ว…เดิมทีผู้น้อยจัดการเรื่องงานไว้เรียบร้อยแล้ว…เช่นนี้ไม่ยุติธรรมเลย”

คิ้วเข้มของกวนหยางเลิกขึ้นนิดๆ ไอสังหารฉายวูบ

“ผู้น้อยน้อมรับคำสั่ง” ฮือ…

“เจ้าไปตรวจสอบงานแจกลายมือชื่อครั้งนี้” เขาสั่งขึ้นเสียงเรียบ “ต้นตอของข่าว ช่องทางแพร่กระจาย ขอบข่ายที่ส่งผลกระทบ พรุ่งนี้เวลานี้ ข้าต้องการข้อมูลที่เกี่ยวข้องทั้งหมด”

“ขอรับ!” ตันจื่อเปลี่ยนจากความเศร้าเป็นยินดี ดวงตาเปล่งประกาย “นายท่านอนุญาตให้ผู้น้อยนำกำลังส่วนรวมมาใช้สืบหาเบาะแสของอาจารย์ฮวาชุนซินแล้วใช่หรือไม่ ต้องสืบละเอียดเพียงใดขอรับ”

เครือข่ายข่าวกรองขององครักษ์ลับจวนแม่ทัพปกปักทักษิณกระจายอยู่เกือบทั่วหล้า เรื่องใหญ่น้อยในเมืองทางใต้ขอเพียงองครักษ์ลับออกโรงย่อมจัดการได้อย่างง่ายดาย เพียงแต่ก่อนหน้านี้เรื่องความลับของอาจารย์ผู้วาดภาพวังวสันต์ นายท่านไม่อนุญาต พวกเขาจึงไม่มีใครกล้าสืบเรื่องนี้อย่างลับๆ

บัดนี้ดีล่ะ นายท่านเอ่ยอนุญาตออกมาเอง เช่นนั้นพวกเขาย่อมไม่ต้องหักห้ามใจและอดกลั้นอีกต่อไป

ขะ…ข้าจะดูแบบร่างภาพวังวสันต์ภาพล่าสุดที่อาจารย์ฮวากำลังวาดอยู่!

ขณะที่ตันจื่อตื่นเต้นจนหน้าบาน ขาดแค่ไม่ได้แลบลิ้นกระดิกหางเท่านั้นก็ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มต่ำลึกของผู้เป็นนายดังขึ้นช้าๆ “ข้าไม่สนใจโฉมหน้าที่แท้จริงและสิ่งที่คนผู้นั้นกำลังทำอยู่ในตอนนี้”

ใบหน้าเปื้อนยิ้มของตันจื่อพลันงอง้ำยับยู่ “นายท่าน…”

“ไม่อนุญาตก็คือไม่อนุญาต” ดวงตาของกวนหยางวูบไหวเล็กน้อย สิ่งที่ดูคล้ายรอยยิ้มปรากฏขึ้นและหายวับไปโดยเร็ว ทว่าตันจื่อที่กำลังอยู่ในความเศร้าโศกโอดครวญไหนเลยจะมองเห็นเล่า ดังนั้นเขาจึงยิ่งเศร้าโศกและโอดครวญกว่าเดิม

“นายท่าน…” ตันจื่อยังอยากจะพยายามดิ้นรนอย่างหมดทางสู้เป็นครั้งสุดท้าย ปั้นยิ้มน่ารักเต็มที่ “ท่านโปรดเห็นแก่ที่ผู้น้อยติดตามท่านมาตั้งแต่อายุห้าขวบด้วยเถอะขอรับ…”

“ไสหัวไป” เขาพ่นคำพูดออกมาแผ่วเบา

“ผู้น้อยจะไสหัวไป ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ขอรับ” ตันจื่อได้แต่ทำหน้าเหมือนญาติเสีย ก่อนจะหายลับไปจากสายตา

มุมปากกวนหยางอดยกขึ้นน้อยๆ ไม่ได้ ทว่าพอคิดถึงตัวการของภาพวังวสันต์ที่น่าโมโหอย่างยิ่งผู้นั้นแล้ว สายตาก็คืนสู่ความเย็นชาเฉียบคม หัวคิ้วขมวดกันแน่น

หากแค่ภาพวังวสันต์ก็สั่นคลอนจิตใจของทหารได้ ถ้าคนผู้นี้มีแผนการอื่น…

ข้อนิ้วเคาะหนังสือรายงานที่กางออกเบาๆ ประกายเยียบเย็นในดวงตาเข้มข้นกว่าเดิม ครู่หนึ่งมุมปากก็เผยรอยยิ้มน้อยๆ ออกมา

กันไว้ดีกว่าแก้…

“ย่า” เขาเรียกเสียงทุ้ม

เงาดำอีกสายปรากฏตรงหน้าเขา คุกเข่าข้างเดียว “นายท่าน?”

“มีเรื่องหนึ่งจะสั่งเจ้า”

“เชิญนายท่านสั่งการ”

เขาเอ่ยคำพูดง่ายๆ ไม่กี่คำ เงาดำชะงักไปคล้ายประหลาดใจ แต่แล้วก็รับคำอย่างนอบน้อมทันทีและจากไป

“แค่การเชือดไก่ก็ต้องให้ข้าใช้มีดเชือดวัว…” ดวงตาของกวนหยางทอประกายวูบ ริมฝีปากคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “หวังว่า ‘อาจารย์’ อย่างเจ้าจะมีค่าพอ”

ฮวาชุนซิน

(ติดตามต่อในเล่ม)