ทดลองอ่าน ยาใจโจรหมอ บทที่หนึ่ง-บทที่สอง

บทที่หนึ่ง

เมื่อเข้ามาจากประตูจูเชวี่ยของเมืองเจี้ยนคัง มุ่งตรงไปยังทิศเหนือ ผ่านประตูเซวียนหยาง แล้วมุ่งหน้าต่อไปยังทิศตะวันออกอีกประมาณเก้าสิบจั้ง นั่นก็คือร้านยาที่มีความเป็นมาอันยาวนานหนึ่งร้อยปี บริเวณเหนือประตูใหญ่แขวนป้ายไม้สีดำแผ่นหนึ่งเอาไว้ ‘ร้านไป่เฉ่า’ อักษรสามตัวดุจมังกรร่ายรำ สลักลึกเข้าไปในเนื้อไม้สามส่วน แผ่กลิ่นอายเหนือสามัญ

หากทอดมองต่อไปทางทิศตะวันออกจะพบสะพานเล็กแห่งหนึ่ง ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาไม่ขาดสาย บริเวณสองฝั่งของสะพานมีกลิ่นยาเส้นเบาบาง กลีบดอกสาลี่โปรยปรายลงมาทั่วทุกหนแห่งราวกับหิมะ

ภายในร้านไป่เฉ่า ชั้นไม้สีน้ำตาลแดงวางเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ แผ่กลิ่นหอมจางๆ ตามธรรมชาติ ชวนให้ผู้คนรู้สึกสงบผ่อนคลาย สตรีชุดม่วงเอวบางอรชร ท่วงท่างดงามยวนตาผู้หนึ่งกำลังห่อยาอย่างช่ำชอง จู่ๆ นางก็ชะงักไปเล็กน้อยคล้ายนึกเรื่องอะไรขึ้นมาได้ จึงหันกายเดินเข้าไปยังห้องด้านหลัง หยิบเนื้อแพะออกมาชิ้นหนึ่ง และใช้กระดาษห่ออย่างเรียบร้อยเช่นเดียวกัน จากนั้นจึงเดินออกมาที่หน้าร้าน หยุดอยู่เบื้องหน้าหญิงชราหลังค่อมวัยหกสิบผู้หนึ่ง พร้อมวางห่อยาและห่อเนื้อลงในมือของหญิงชราผู้นั้นอย่างนุ่มนวล

“คุณหนูเถา ค่ายาหนก่อน…” หญิงชรารับห่อยาและห่อเนื้อมาด้วยอาการประหม่ายิ่ง เห็นได้ชัดว่าไม่สบายใจและรู้สึกผิดอย่างมาก

รอบด้านคือผู้คนที่ทยอยเข้ามาซื้อยาและคนงานร้านยาสองคนที่ดูยุ่งวุ่นวายกว่าปกติ ทั้งหมดนี้มิใช่ลมพัดต้นหญ้าไหว ทว่าคล้ายทุกอย่างเป็นเรื่องที่เห็นจนชินตาอยู่แล้ว

สตรีนามเถาเม่ยเอ๋อร์ผู้นั้นยิ้มแย้มงดงามพราวตามิต่างจากดอกไม้นานาพรรณที่อยู่นอกหน้าต่าง

“ท่านยาย ท่านนำยากลับไปใช้เถิดเจ้าค่ะ นำเมล็ดโต้วโค่วสองเมล็ด ข่าเกาเหลียงครึ่งแผ่น ต้มด้วยน้ำหนึ่งชาม กรองเอาแต่น้ำ จากนั้นเอาน้ำที่กรองได้มารวมกับน้ำขิงสดและผสมกับแป้งทำเป็นแผ่นแป้ง แล้วนำไปต้มในน้ำแกงเนื้อแพะ กินตอนท้องว่าง นี่เป็นตำรับช่วยรักษาอาการมวนท้องคลื่นไส้และกินอาหารไม่ได้ ซึ่งได้ผลชะงัดนัก ท่านยายลองดูนะเจ้าคะ”

เถาเม่ยเอ๋อร์รู้สึกจนใจและสงสาร หญิงชราตัวคนเดียวผู้หนึ่งพึ่งพาผืนนาแห้งแล้งเพียงไม่กี่หมู่ในการเลี้ยงชีพ ไม่รู้ว่าจะยากลำบากเพียงใด แล้วนางจะตัดใจเรียกร้องเงินอีกได้อย่างไร เพียงแต่เนื้อแพะที่เดิมทีตั้งใจซื้อมาทำอาหารสมุนไพรให้บิดาก็คงต้องมอบเป็นของขวัญให้ผู้อื่นไปก่อนแล้ว

“คุณหนูเถา ท่านเหมือนพระโพธิสัตว์มาโปรด เป็นผู้มีเมตตาโอบอ้อมอารีใจบุญจริงๆ”

“ท่านยาย ข้าเป็นแค่สตรีที่เป็นหมอยาคนหนึ่งเท่านั้น ท่านยายกล่าวเช่นนี้มิใช่ให้ข้าต้องกระโดดลงแม่น้ำฉินไหวจนตัวตายเพราะละอายใจหรอกหรือเจ้าคะ”

“เรื่องนี้…คุณหนูเถากล่าวหนักไปแล้ว ผู้คนมักว่ากันว่าคำพูดหากกล่าวมากไปย่อมผิดพลาด เป็นข้าที่เสียมารยาทก่อนเอง เห็นทีเกรงใจคงมิสู้ยอมรับแล้ว…” หญิงชรากล่าวทอดถอนใจพร้อมเช็ดน้ำตา

“เช่นนี้จึงจะถูกต้องเจ้าค่ะ”

เถาเม่ยเอ๋อร์มองส่งหญิงชราที่ก้าวจากไปอย่างเชื่องช้าหลังจากกล่าวขอบคุณนางไม่หยุด นางถึงได้ผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา เมื่อมองผ่านประตูเข้าไปเห็นลานด้านหลังของบ้านตนเองปรากฏสีเขียวชอุ่ม นางก็ดีใจจนหลุดหัวเราะออกมา