ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 1

ก่อนกลับเชียงใหม่ ไปรยามีนัดสังสรรค์กับเพื่อนสนิทที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน ซึ่งหลังจากเรียนจบต่างก็แยกย้ายกันไปตามทาง หญิงสาวกลับบ้านทางภาคเหนือ ส่วนเพื่อนที่เป็นชาวกรุงแต่กำเนิดก็ปักหลักทำงานอยู่ที่นี่ นานๆ ถึงจะได้รวมตัวกันที จึงไม่มีใครปล่อยโอกาสนั้นให้ผ่านเลยไป

อันที่จริงคืนนี้ปิ่นแก้วก็มีนัดกับราตรีเหมือนกัน แต่เธอไม่ได้ขอร้องแกมบังคับให้บุตรสาวตามไปเผื่อจะได้พบพิรัลอีก

ปิ่นแก้วเป็นผู้หญิงใจเด็ด เมื่อบอกว่า ‘ไม่’ ก็คือไม่อย่างเด็ดขาด

ไม่มีโอกาสสำหรับพิรัลอีกต่อไป…

แต่ชายหนุ่มคงไม่รู้สึกรู้สมอะไร เพราะต้องการแบบนั้นตั้งแต่ต้น ส่วนตัวไปรยารู้สึกเสียหน้านิดหน่อยที่ถูกผู้ชายปฏิเสธ แม้จะไม่ได้ยินเป็นคำพูดชัดๆ แต่พฤติกรรมหลบเลี่ยงของเขาก็ไม่ต่างจากการปฏิเสธซึ่งหน้านั่นแหละ

หญิงสาวเดินเข้าไปในสวนอาหารซึ่งเป็นเรือนยกพื้นสูงอยู่กลางบึง กวาดตามองหาใบหน้าที่คุ้นเคย ก่อนยิ้มเมื่อเห็นเพื่อนสนิทสามคนโบกมือพลางร้องเรียก

“ทางนี้…ยายปาย ทางนี้…”

“โทษทีที่มาสายไปหน่อย”

หญิงสาวบอก ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ว่าง ลมราตรีพัดโชยเย็นสบาย เพราะโต๊ะนี้อยู่ติดระเบียงไม้ ไม่มีหลังคาหน้าจั่วคลุมหัวเหมือนพื้นที่ตรงกลางเรือน

“ไม่เป็นไร…เราเข้าใจ สาวบ้านนอกไม่ค่อยได้เข้ากรุงก็กะเวลาใช้รถใช้ถนนไม่เก่งอย่างนี้แหละ”

กมลาจีบปากจีบคอว่า เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อน แม้แต่ไปรยาก็ยังหัวเราะด้วย ไม่ถือสาหาความอะไร เพราะรู้ว่าเพื่อนพูดเล่นอย่างคะนองปากให้เป็นเรื่องตลกมากกว่าจะดูถูกกันจริงจัง

สี่สาวกินข้าวพลางพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ขุดคุ้ยเรื่องเก่ามาหยอกล้อ และแลกเปลี่ยนประสบการณ์ใหม่ๆ ที่พบเจอมาให้ฟังทั้งจากการงานและการท่องเที่ยว จนกระทั่งดวงดาวถามขึ้นอย่างขลาดอายในตอนหนึ่ง

“ปาย…ช่วงปลายเดือนหน้าตัวลงมากรุงเทพฯ อีกครั้งได้ไหม”

คนถูกขอร้องเลิกคิ้วเรียวขึ้นเล็กน้อยอย่างฉงน “ทำไมเหรอ”

“คือ…เราจะหมั้นปลายเดือนหน้านี้”

“หา!?” เพื่อนทุกคนร้อง ทิ้งช้อนลงบนจานอย่างพร้อมเพรียงโดยไม่ต้องมีผู้กำกับจังหวะ เสาวนีย์ที่กำลังดื่มน้ำถึงกับสำลักไอแค่กๆ ไปรยาจึงเอื้อมมือไปลูบหลังให้ โดยที่สายตาไม่คลาดจากใบหน้าซับสีเรื่อของเพื่อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“จริงเหรอดาว”

“จ้ะ…คุณแม่เพิ่งไปดูฤกษ์มาวันนี้เอง”

“กับใคร! เธอมีแฟนเมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกพวกเรามั่ง เก็บเงียบมาบอกเอาตอนที่จะหมั้นอยู่เดือนสองเดือนแล้วอย่างนี้น่ะเหรอ!” กมลาที่นั่งอยู่ข้างๆ โวยวายถามขึ้นเป็นชุด

“ก็เราไม่แน่ใจในตัวเขานี่” ดวงดาวอุบอิบตอบ ใช้ช้อนเขี่ยข้าวในจานแก้เขิน “ตอนแรกเขาเจ้าชู้จะตาย เรายังคิดว่าเขามาล้อเล่น มาแน่ใจว่าเขาจริงจังก็ตอนที่สารภาพรักและขอแต่งงานด้วยนี่แหละ”

“เธอรู้จักกับเขามานานเท่าไหร่หา”

“สามครึ่ง…” ดวงดาวตอบไม่เต็มเสียงเท่าไหร่

เสาวนีย์หายใจแรง มองเพื่อนตาโต “ตั้งสามปีครึ่งเชียวเหรอ! นี่เธอแอบคบกับเขามาตั้งแต่ตอนที่พวกเรายังเรียนอยู่ด้วยกัน แล้วเก็บเป็นความลับนานขนาดนั้นได้ยังไง!”

“ไม่ใช่สามปีครึ่งนะนี…สามเดือนครึ่งต่างหาก…”

ดวงดาวแก้ไขให้ถูกต้อง ทำเอาเพื่อนสาวคนเดิมตาพองแทบจะพลัดออกจากเบ้า อุทานเสียงลั่น