ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 1

“สามเดือนครึ่ง!”

“จ้ะ” คนมีความรักตอบอ่อยๆ

“ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ เพิ่งจะรู้จักกันแค่สามเดือนครึ่งก็ตกลงใจรับหมั้นเขาแล้ว” ไปรยาท้วงบ้าง

“เราก็ว่ามันเร็วเหมือนกัน แต่เขาอยากหมั้นไว้ก่อน และกว่าจะถึงวันหมั้นก็อีกตั้งห้าสิบหกวัน…”

“ถึงขนาดนับวันรอเชียวเรอะ!” เสาวนีย์แทรกถามทั้งที่ยังตาพองไม่เลิก “แน่ใจหรือว่ารักเขาจริงน่ะ”

“เราไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน เวลาที่อยู่ใกล้เขา เรามีความสุขมาก…”

ดวงดาวพูดด้วยท่าทางเคลิ้มฝัน กมลากับเสาวนีย์เห็นแล้วทนไม่ไหว ทำท่าเหมือนจะอาเจียน ขณะที่ไปรยาวางหน้านิ่ง ก่อนถามเสียงเรียบ

“แล้วจะหมั้นกันสักกี่ปี”

“คงไม่ถึงปีหรอก พี่ภพบอกว่าหมั้นกันสักสี่ห้าเดือนก็พอแล้ว”

“ตัวยังรู้จักเขาไม่ดีพอเลยนะ”

“แล้วจะให้รู้จักกันสักขนาดไหนล่ะ บางคนคบกันเป็นสิบปี อยู่ด้วยกันไม่ถึงปีก็เลิกกัน เพราะฉะนั้นจะเอาเวลาคบหามาวัดอนาคตไม่ได้หรอกนะ เราเชื่อว่าเขาจริงใจต่อเรา แม่เขาก็ใจดีกับเรามากด้วย ชีวิตคู่ของเราไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

“แล้วความเจ้าชู้ของเขาล่ะ”

“เขาหยุดตั้งแต่ตอนที่เจอเราแล้ว”

“ใครบอก” เสาวนีย์แหวเสียงแหลม

“เขาบอกเราเอง” ดวงดาวตอบตามตรง

“โธ่เอ๊ย…ยายดาว เธอมันหัวอ่อน ใครพูดอะไรก็เชื่อหมด” กมลาชี้หน้าว่าเข้าให้ “ผู้ชายมีหรือจะทิ้งลายเสือง่ายๆ”

“แม่เขาก็ยืนยันด้วยนะ”

“แม่ลูกก็ต้องเข้าข้างกันอยู่แล้ว”

“แต่เราเชื่อเขานะ”

“อย่าเชื่อในสิ่งที่ยังไม่ได้พิสูจน์” เสาวนีย์บอกเสียงเข้มพอกับสีหน้า “ดีนะที่เธอบอกเราก่อนรับหมั้น ไม่งั้นคงแก้ไขอะไรไม่ทันแน่”

“พวกเธอจะไม่ให้เราหมั้นกับเขาเหรอ…”

“ไม่ต้องทำเสียงเหมือนจะขาดใจอย่างนั้นหรอกน่า” เสาวนีย์ว่าพลางค้อนปะหลับปะเหลือก “พวกเราแค่อยากพิสูจน์ว่าเขาทิ้งลายเสือแล้วจริงหรือ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง…เขาก็ดีพอสำหรับเธอในระดับหนึ่ง”

“แล้วจะพิสูจน์ยังไงล่ะ” ดวงดาวถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ขอฉันคิดก่อน”

เสาวนีย์ยกมือจับคางอย่างครุ่นคิด ขณะที่คนอื่นรวบช้อน หมดความอยากอาหารโดยสิ้นเชิง