ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 2-บทที่ 3

“เออ…แล้วกูจะคอยดูเวลามึงมีความรักว่าจะมีอาการยังไง ดีไม่ดีอาจจะสาหัสกว่ากูก็ได้”

“นั่นดิ…กูล่ะอยากเห็นนักว่าผู้หญิงแบบไหนถึงจะจัดการไอ้จอมกะล่อนอย่างมึงได้อยู่หมัด”

“ก็คงเป็นผู้หญิงที่หมัดหนักเอาการมั้งถึงจัดการกูได้อยู่หมัดน่ะ” พิรัลยักคิ้วแผล็บ เล่นลิ้นตอบอย่างคะนองปาก “ถ้าแม่คุณหมัดไม่หนักจริง ไม่มีทางน็อกกูได้หรอก”

“มันก็ไม่แน่เสมอไปนะไอ้พิ…ถึงหมัดไม่หนัก แต่ถ้ารู้จักวิธีชกก็เอาชนะได้ไม่ยากนา ดูอย่างกูสิ…ตอนแรกก็คิดว่าไม่ แต่พอเจอน้องดาวบ่อยครั้งเข้า มันก็เหมือนถูกน้องดาวฮุคหมัดใส่กูตรงจุดเดิมครั้งแล้วครั้งเล่าจนต้องจอด” เอกภพยกตัวอย่าง ไม่วายวกกลับเข้าตัวอีกครั้ง ทำเอาเพื่อนทั้งสองมองตาค้าง

“โอ้โห…ไอ้ภพ…คำพูดของมึงแต่ละอย่าง บอกยี่ห้อว่าเป็นโรคเลิฟมาเนียขนาดหนักเลยนะเนี่ย”

“นั่นเด่ะ ตอนที่ข้ามีความรักกับคุณนิ่ม กูยังไม่เพ้อหนักขนาดนี้เลย…ไอ้ภพ มึงพูดอะไรชวนอ้วกขนาดนั้นได้ไงวะ” เป็นครั้งแรกที่เดชาหันมาถือหางเข้าข้างพิรัลในค่ำคืนนี้

“เลี่ยน…ชวนอาเจียน…” เอกภพทำหน้าเหมือนถูกดูหมิ่นอย่างแรง ไม่วายพ้อ “กูอุตส่าห์กลั่นออกมาจากใจแท้ๆ นะ”

หากเพื่อนทั้งสองไม่เห็นใจ โบกมือไม้ว่อนในอากาศ ปรามด้วยสุ้มเสียงสมเพช

“พอทีเถอะไอ้ภพ ยิ่งพูดก็ยิ่งเลี่ยน เก็บไปพูดกับน้องดาวของมึงเหอะ”

“นั่นดิ ขืนพูดมากกว่านี้คงได้แยกวงกันแต่หัวค่ำล่ะ”

เดชาว่าแล้วหันไปสั่งน้ำแข็งกับเบียร์เพิ่มอีกสองขวด ครู่เดียวของที่สั่งก็มาถึง เดชาส่งยิ้มกรุ้มกริ่มให้สาวเสิร์ฟทำให้เพื่อนมองพลางส่ายหัวอย่างขบขัน

“นี่เหรอวะคนกลัวเมีย”

“เฮ้ย…กูก็แค่หยอกเล่นทดสอบเสน่ห์ของตัวเอง แต่ให้ไปไกลกว่านั้นก็ไม่เล่นด้วยหรอก เดี๋ยวคุณนิ่มได้ฉีกอกเอา” เดชาทำหน้าสยองประกอบคำพูดอย่างสมจริง

“ไม่…แม้จะเป็นแม่สาวสวยหุ่นดีคนนั้นเหรอ” เอกภพหยอดเสียงถามอย่างข้องใจ

“เออ…แล้วแม่นั่นก็ไม่ได้สนกูด้วย สนแต่มึงคนเดียว ขนาดไอ้พิเขายังไม่แล เล่นเอาเสือร้ายของเราหงอย กลายร่างเป็นแมวโดนยาเบื่อเลย” เดชาจบคำพูดด้วยการหยอดสายตาล้อเลียนเสือที่กลายเป็นแมวไม่เลิก

พิรัลรู้สึกขุ่นขวางทั้งเพื่อนและแม่สาวตาคมผมสวยที่หักหน้าเขาเสียย่อยยับอีกครั้ง…ในชีวิตเขาไม่เคยถูกผู้หญิงปฏิเสธอย่างไร้ไมตรีขนาดนี้มาก่อน มีบ้างที่รสนิยมต่ำถึงเห็นเพื่อนเขาดีกว่า แต่ก็ยังเจือจานยิ้มด้วยปากหรือนัยน์ตามาให้เสมอ ไม่เคยหมางเมินใส่อย่างสิ้นเชิงแบบนี้

ประเภทที่มองเขาราวกับเป็นสิ่งน่าขยะแขยงสุดขีดนี่เพิ่งจะเคยเห็น และมันก็ทำลายความภูมิใจของเขาหล่นหายไปหลายส่วน

“เลิกพูดถึงยายนั่นเถอะ นึกถึงแล้วหมดอารมณ์…ผู้หญิงบ้าอะไรก็ไม่รู้ อุตส่าห์สงสาร เห็นว่าผิดหวังก็จะช่วยสงเคราะห์ให้ แต่ดันหยิ่งเลือกคนอีก มีอาชีพอย่างนั้นยังเรื่องมาก คงคิดว่าตัวเองวิเศษวิโสเสียเต็มประดา”

พิรัลจัด ‘ระดับ’ ให้ไปรยาตามพฤติกรรมที่ได้เห็นอย่างผิวเผิน ไม่คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงดี เพราะภาพที่เธอเดินยิ้มหวานกรีดกรายมาให้ท่าพวกเขาถึงที่ยังติดตาอยู่

โดยที่ไม่รู้สักนิดว่าเขากำลังเข้าใจผิดมหันต์ และมันก็มีผลต่อเนื่องเป็นลูกโซ่ไปถึงอนาคต ชักนำเรื่องวุ่นวายตามมาเป็นขบวนเลยทีเดียว…