ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 2-บทที่ 3

ตอนนี้ชลธิษากำลังพุ่งเป้าไปที่ธีรภัทร์…ญาติสนิทของไปรยา ซึ่งเป็นนักธุรกิจหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรง…ทายาทเพียงคนเดียวของแม่เลี้ยงธีรดา แน่ล่ะว่าไปรยายอมไม่ได้ เธอไม่ได้รังเกียจผู้หญิงคนนั้นที่เป็นม่าย แต่รังเกียจความประพฤติและนิสัยส่วนตัวมากกว่า จากการที่ได้พบและคุยกันหลายครั้งทำให้เธอรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่นึกถึงใครนอกจากผลประโยชน์และชื่อเสียงหน้าตาของตัวเอง…คนแบบนั้นให้คบหาเป็นเพื่อนยังทำใจลำบาก แล้วจะให้ทนในฐานะญาติสะใภ้น่ะหรือ…เธอรับไม่ได้หรอก

“คราวนี้จะให้ปายช่วยยังไงล่ะ”

ธีรภัทร์จึงแจงรายละเอียดทั้งหมดให้ฟัง นัดแนะเวลากันเป็นมั่นเหมาะถึงจบบทสนทนา ปิ่นแก้วเดินเข้ามาในห้องทำงาน เห็นลูกสาววางโทรศัพท์ลงพลางส่ายหัวอย่างเบื่อหน่ายก็ออกปากถามอย่างสงสัย

“ใครโทรมารึหนูปาย”

“พี่ภัทร์เขาโทรมาขอความช่วยเหลือจากปายนิดหน่อยค่ะ”

“เรื่องผู้หญิงที่ชื่อชลธิษาอีกสิท่า”

ปิ่นแก้วพอจะเดาได้ เคยได้ยินมาบ้างเหมือนกันว่าธีรภัทร์กำลังถูกแม่ม่ายสาวรุกหนัก แต่ความเป็นสุภาพบุรุษและมีธุรกิจเกี่ยวพันกันทำให้ปฏิเสธอย่างโจ่งแจ้งไม่ได้ จึงตกอยู่ในสภาพอิหลักอิเหลื่อมิใช่น้อย

“ค่ะ ปายคงต้องไปช่วยสักหน่อย ญาติของเรา เราต้องปกป้อง”

หญิงสาวพูด ปิดโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่ใช้ในการทำบัญชี แล้วขยับลุกขึ้น ไม่วายบ่นขำๆ

“ตลกดีนะคะแม่ สมัยเรียนปายยอมตกลงแสดงละครเพราะเห็นว่ามันเป็นกิจกรรมที่น่าสนุก ตอนเรียนจบก็คิดว่าพอกันที คงไม่ต้องทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว แต่เอาเข้าจริงมันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเลย พักนี้ปายเป็นดาราจำเป็นบ๊อยบ่อย…ก็หวังว่ามันจะไม่ทำปายเดือดร้อนทีหลังแล้วกัน”

เกือบสิบปีเต็มที่พิรัลไม่ได้ขึ้นเชียงใหม่ ครั้งแรกและครั้งเดียวที่เคยมาที่นี่คือตอนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสี่ซึ่งเฮโลมาเที่ยวกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ช่วงปิดภาคฤดูร้อน ผนวกกับโดยส่วนตัวเป็นคนชอบเที่ยวทางทะเล ตะลุยไปตามชายหาดและหมู่เกาะต่างๆ มากกว่าจะขึ้นดอยขึ้นภูนมัสการพระสงฆ์องค์เจ้า (ไกลวัดว่างั้นเหอะ) ทำให้เขาชอบล่องใต้ลุยตะวันออกมากกว่าจะแอ่วเหนือเที่ยวอีสาน ครั้งนี้จึงเป็นครั้งที่สองที่เขาได้มาเยือนเมืองใหญ่แห่งภาคเหนือด้วยจุดประสงค์ที่แตกต่างจากครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง เนื่องจากมาทำงานที่ได้รับมอบหมายให้ลุล่วงไป หาได้มาเที่ยวเล่นแต่อย่างใดไม่

นพบุรีศรีนครพิงค์เชียงใหม่เปลี่ยนไปมากอย่างเห็นได้ชัด มองเผินๆ โดยไม่เจาะลึกลงในรายละเอียดกับผู้คนที่ยัง ‘อู้กำเมือง’ ให้ได้ยินแล้ว ที่นี่ก็แทบจะไม่ต่างจากกรุงเทพฯ มีหลายสิ่งหลายอย่างเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นบริษัทห้างร้าน โรงแรม ภัตตาคาร ห้างสรรพสินค้า และสถานบันเทิงครบวงจรที่ทันสมัย

“ไม่ต้องกลัวเหงาเลยว่ะไอ้พิ แสงสีเพียบ”

เอกภพที่มาด้วยกันพูดขึ้น ตัวเขาเป็นวิศวกรซึ่งตอนนี้ไม่ได้จับงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน จึงถือโอกาสตามเพื่อนมาในฐานะวิศวกรที่ปรึกษา หากพิรัลรู้ทันว่าเพื่อนอยากมาดูลาดเลาสถานที่ฮันนีมูนมากกว่า เนื่องจากเคยได้ยินเอกภพเปรยให้ฟังหลายครั้งว่าอยากได้สถานที่ท่องเที่ยวสวยๆ เพราะดวงดาวอยากเที่ยวในประเทศ ไม่อยากเอาเงินไปทิ้งนอกประเทศ เขาจึงต้องหาข้อมูลสถานที่ท่องเที่ยวดีๆ ไปให้คนรักเลือก ทำให้เพื่อนหลายคนแซวกันสนุกปากว่าเขา ‘อินเลิฟ’ ขนาดหนัก หมั้นก็ยังไม่ได้หมั้น แต่มองการณ์ไกลไปถึงฮันนีมูนนู่นแล้ว

ราตรีเป็นอีกคนที่กระตือรือร้นกับการขึ้นเชียงใหม่ของพิรัล วางแผนตระเตรียมของฝากบังหน้าให้เขาไปพบลูกสาวเพื่อนสักครั้ง ชายหนุ่มเจอแบบนั้นเข้าก็หัวเราะขำ…ขนาดอีกฝ่ายยอมเลิกราไปแล้ว เธอก็ยังพยายามให้เขารื้อฟื้นมันขึ้นมาใหม่ ซึ่งถ้าเขายอมทำตาม…ก็บ้าเต็มทีล่ะ!

เมื่อราตรีตั้งท่าจะบอกว่ารีสอร์ตของเพื่อนชื่ออะไร ตั้งอยู่ตรงไหน พิรัลก็รีบโบกมือขัดขึ้นก่อนว่าเขาไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยว และไม่มีเวลาเยี่ยมเยียนใครหน้าไหนทั้งสิ้น ทำให้เธอหงุดหงิดที่จับเขาปั้นดั่งใจไม่ได้

พิสินีซึ่งเป็นลูกคู่ของราตรีก็เชียร์เหยงๆ ให้พี่ชายแวะไปที่นั่น แต่พอเจอมาตรการ…’ถ้าไม่เลิกจุ้นก็จะไม่มีของฝาก’ สาวน้อยจึงยอมยกธงขาว และเปลี่ยนเรื่องไปสั่งเอานู่นนี่ฉอดๆ จนเขานึกรำคาญ แต่ลึกลงไปมีความเอ็นดู ถึงยังไงยายตัวยุ่งที่ชอบหนังน้ำเน่าเป็นชีวิตจิตใจก็เป็นน้องสาวคนเดียวของเขา

ชายหนุ่มขับรถส่วนตัวไปพร้อมกับเพื่อนสนิท ผลัดกันขับคนละครึ่งทาง ส่วนผู้ช่วยกับนักศึกษาฝึกงานอีกสองคนเดินทางไปด้วยรถอีกคันหนึ่ง…กว่าจะถึงเชียงใหม่ก็ย่ำค่ำ จึงตัดสินใจพักที่โรงแรมในเมืองหนึ่งคืน แล้วพรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อไปยังรีสอร์ตที่จะทำงาน