ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทนำ-บทที่ 1

ครั้งนี้ดูเหมือนจะต่างออกไปอยู่บ้าง

เธอวิ่งหนีกลับห้องพักมาพร้อมเนื้อตัวที่เปรอะไปด้วยน้ำลูกพลับ ทั้งยังรู้สึกว้าวุ่น เป็นความว้าวุ่นใจที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันแบบเดียวกันกับในวันนั้น

เธอจำไม่ได้แล้วว่าเคยอ่านเจอจากหนังสือเล่มไหนที่บอกไว้ว่าพระเจ้าแค่ขยับนิ้วก้อย ชีวิตของคนคนหนึ่งก็จะตกอับลงได้ในทันที ส่วนที่ว่าทำไมพระเจ้าต้องขยับนิ้วก้อย…บางทีอาจจะแค่เพราะคัน ก็เหมือนกับเวลาลั่วจื่อหงุดหงิดก็จะยกเท้ากระทืบแมลงเต่าทองตัวเล็กที่คลานอยู่บนพื้นตามทางของมัน ไม่ได้มีเหตุผลอะไร

ทั้งๆ ที่เมื่อครู่นี้เธอเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาหนี แต่ทำไมตอนนี้เธอกลับย้อนนึกถึงช่วงวินาทีก่อนหน้าตัวเองจะวิ่งหนีได้ สายตาของเขากำลังเคลื่อนจากซากลูกพลับขึ้นมาบนข้อเท้าของเธอ ตอนนั้นชายหนุ่มเลิกคิ้วคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ลำคอขาวเชื่อมต่อไปยังปลายคาง เป็นมุมองศาที่ดูดีขนาดนั้น

เธอไม่ได้ลนลานไปแล้วหรอกเหรอ แล้วยังมองเห็นอะไรพวกนี้ได้ยังไง

และถ้ามองเห็นแล้วทำไมเธอถึงขยับปลายปากกาต่อไม่ได้กันนะ…

สมัยมัธยมปลาย ลั่วจื่อเคยเขียนไดอารี่เล่มหนึ่งที่หนามาก เนื้อหาภายในไดอารี่มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ทุกๆ ข้อความบรรยายถึงแค่คนเพียงคนเดียว ตอนหลังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในวันจบการศึกษาที่แยกย้ายกันวันนั้น เธอทำไดอารี่หายไป

เคยเกิดขึ้นมานานเกินไปแล้ว นานจนไม่รู้ว่าจะขยับปากกายังไงอีก นานจนไม่อาจใช้การเขียนบทความยาวๆ มาบรรยายองศาของปลายคางที่สวยงามและสีหน้าตกใจระคนกลั้นขำที่เหลือทิ้งเอาไว้ในสมองพวกนั้นได้อย่างง่ายดายอีกแล้ว นานจนนึกถึงความรู้สึกพึงพอใจจากเส้นปากกาสีน้ำเงินที่แผ่ขยายบนสมุดเล่มนั้นนำพามาให้ในตอนนั้นไม่ได้แล้ว

นานเกินไปแล้ว…

เธอหันไปมองกระจกลองชุดซึ่งแขวนอยู่บนบานประตูที่ปิดสนิท เมื่อเอนหลังเล็กน้อยก็จะมองเห็นภาพตัวเองในกระจกได้ เธอเห็นผิวสีขาวออกซีด ปลายคางเรียวแหลม ดวงตาคู่สวยที่ไม่ถูกบดบังอีกหลังเปลี่ยนมาใส่คอนแทกเลนส์

นี่มันนานเกินไปแล้วจริงๆ นานจนเธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่เด็กสาวชนบทคนนั้นอีกแล้ว นักเรียนหญิงมัธยมปลายที่ก้มหน้าก้มตาเรียนทุกคนล้วนผ่านประสบการณ์ลอกคราบเมื่อเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เพราะว่าเธอติดต่อกับเพื่อนเก่าน้อยมาก เลยไม่เคยเจอประสบการณ์ในงานเลี้ยงรุ่นที่ผู้คนจะกรีดร้องว่า ‘เอ๋! เธอสวยขึ้นเยอะเลย’ ตามมารยาทกัน ดังนั้นจึงแทบไม่รู้สึกตัว

หัวใจเต้นเร็วจนเกินเหตุ เรื่องนิ้วก้อยที่พระเจ้าขยับทำให้ไม่ว่าเธอจะย้ำกับตัวเองยังไงก็ไม่สามารถสงบความรู้สึกวู่วามสุดโง่เขลานั้นลงได้

ตัวเราในตอนนี้ไม่ใช่เด็กสาวชนบทในตอนนั้นอีกแล้วไม่ใช่เหรอ เธอคิด

ดังนั้นเรื่องบางเรื่องก็ควรจะเผชิญกับจุดเปลี่ยนได้แล้วใช่ไหม

ในเมื่อไม่ว่ายังไงก็ไม่ใช่อายุที่จะใช้แค่เดรสสายเดี่ยวสีเหลืองสดใสมาสยบกิเลสในใจลงไปได้อีกแล้ว

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 7 ก.ค. 64 เวลา 12.00 น.