ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทที่ 4

ภาพเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่ยืนเคียงกันบนเวที มีมินเป็นพิธีกรคอยซักถามและเล่าเรื่องราวความรักของทั้งคู่แบบสั้นๆ แต่ก็ติดแซวหน่อยๆ เรียกเสียงหัวเราะและโห่ล้อได้เป็นพักๆ จากแขกร่วมงาน บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความสุขสมหวังในความรักของคู่บ่าวสาวกลายเป็นซึ้ง จนลัลน์ต้องแอบกรีดน้ำตาเมื่อเมธิเอ่ยถึงความรักของเขา ต่อด้วยการเอ่ยให้คำมั่นสัญญาว่าจะรักและเอาใจใส่ดูแลภรรยาหมาดๆ ข้างกายตลอดไปจนชั่วชีวิต

“เป็นฝั่งเป็นฝาสักทีนะ นึกว่าจะเป็นโสดไปอีกนานเสียแล้ว” นภางค์ขยับมากระซิบ

“ค่ะ ไม่ได้เป็นพี่ชายอย่างเดียวแล้ว ตอนนี้เป็นหัวหน้าครอบครัวด้วย” ลัลน์ตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มทั้งๆ ที่ตายังมองบนเวที บิดาของเธอยืนข้างคู่บ่าวสาวเช่นเดียวกับบิดาของหยา มีมินอยู่อีกมุมหนึ่งเป็นพิธีกร ทำให้ช่วงเวลานี้ข้างบนนั้นคือครอบครัวทั้งหมดที่เธอมี

สายตาของมินที่คอยหันมามองสบตาเสมอทำให้รอยยิ้มของลัลน์ติดสองแก้ม เพื่อส่งกำลังใจกลับไปให้ตามที่สัญญาไว้กับเขา

“แล้วหนูลัลน์ล่ะ ไม่เห็นมองใครสักที พ่อนายหวงหรือก็เปล่า” พันตำรวจเอกนพวินทร์เย้าญาติเจ้าบ่าวคนเดียวที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะ

“ลัลน์แต่งงานแล้วค่า แต่งกับสวนส้ม” ลัลน์ตอบหน้าตาเฉยแต่ดวงตาเป็นประกาย ทำเอาแขกผู้ใหญ่รอบตัวหัวเราะอย่างเอ็นดู

จะว่าไปภาพของลัลน์ที่ทุ่มเทอยู่ในสวนส้มสารัณก็นับเป็นความคุ้นเคยของผู้คนละแวกนี้ทั้งนั้น ลูกสาวที่ขยันขันแข็งเอาใจใส่กับงานของครอบครัวทำให้ใครๆ พูดกันว่าถ้าคุณภวิชจะเคยโชคร้ายเพราะความล้มเหลวทางธุรกิจในอดีต วันนี้ท่านก็ได้รับโชคดีเป็นการทดแทนกลับมาให้ชื่นใจแล้ว เพราะทั้งลูกและหลานเรียกได้ว่าต่างเป็นอภิชาตบุตร

เสียงพูดคุยกระเซ้าเย้าแหย่อย่างสนุกสนานในคืนที่ผู้คนต่างมาร่วมแสดงความยินดีในงานมงคลดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แก้วน้ำที่พร่องไปไม่น้อยทำให้ลัลน์มองหาบริกร แล้วก็ได้เห็นแก้วใบหนึ่งวางมาให้ตรงหน้า

“ขอบคุณค่ะพี่ธารณ์” ร่างสูงที่นั่งลงข้างตัวทำให้เธอหันไปส่งยิ้มให้

“พรุ่งนี้ว่างไหมครับ พี่อยากไปเที่ยวสวนส้ม จะขอถ่ายรูปสำหรับประกอบบทสัมภาษณ์ รบกวนหนูลัลน์หรือเปล่าครับ หลังงานทันทีแบบนี้”

“ได้สิคะ ยังไงลัลน์ก็ต้องเข้าสวนอยู่แล้ว พี่ธารณ์ตื่นเช้าไหวไหมล่ะคะ”

“เช้านี่กี่โมงน้า ตีสี่เหรอ” สีหน้าร่าเริงสดใสทำให้ธารณ์กล้าต่อปากต่อคำกับเธอ

“ก็ได้นะคะถ้าพี่ธารณ์อยากตื่น แต่ว่าตื่นแล้วก็รอลัลน์หน่อยนะคะ เพราะว่าท่าทางลัลน์อาจจะยังฝันดีอยู่เลยตอนนั้น” ลัลน์ตอบพร้อมกับหัวเราะ

“ตกลงธารณ์จะอยู่ต่อนะหนูลัลน์ พ่อนายชวนน้องพี่ไว้แล้ว หนูลัลน์ต้องช่วยรับผิดชอบล่ะ” นพวินทร์บอกแผนของธารณ์ที่ได้รู้มา

“ได้สิคะพี่นพ ดีเลยนะคะเพราะพี่ธารณ์จะได้อยู่เที่ยวยี่เป็งที่บ้านเราด้วยเลย” งานบุญใหญ่ที่จะมีขึ้นในอีกไม่กี่วันทำให้ลัลน์นึกได้ว่าธารณ์น่าจะอยากอยู่ชม

“ยี่เป็ง…ลอยกระทงของคนเหนือใช่ไหมครับ ได้ยินว่าสวยมาก” ธารณ์หันไปหาคนหน้าตาสดใสข้างตัว