ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทที่ 5

บทที่ 5

ธารณ์ทอดสายตาออกไปนอกรถ มองชาวบ้านลงมือทำซุ้มประตูจากก้านมะพร้าว ต้นกล้วย และต้นอ้อยอย่างสนใจ ใบหน้าเปื้อนยิ้มของผู้คนที่กำลังลงมือช่วยกันนั้นแสดงถึงความเต็มใจที่ได้ร่วมลงแรงเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนซึ่งสะท้อนให้เห็นชัดถึงความสามัคคี

“เค้าทำอะไรกันเหรอหนูลัลน์” ธารณ์หันไปถามหญิงสาวที่นั่งอยู่เบาะหลัง

การเข้าสวนส้มกับเธอแต่เช้าเพื่อถ่ายภาพการทำสวนทำให้เขามีโอกาสได้ใกล้ชิดเธอไปด้วย แม้ว่าจะไม่ได้อยู่กันตามลำพังเพราะมีมินคอยเดินตามเสมอราวกับเป็นบอดี้การ์ด อาจไม่ค่อยเอ่ยปากพูดอะไรเท่าไรแต่ชายหนุ่มอ่อนวัยก็ไม่ยอมห่างไปไหน รวมถึงในเวลานี้ที่รับหน้าที่เป็นสารถีท่าทางนิ่งเงียบขับรถไปส่งเขากลับโรงแรมที่พัก

“ประตูป่าค่ะ เป็นส่วนหนึ่งในประเพณียี่เป็ง”

ลัลน์ให้ความกระจ่างกับสิ่งที่ธารณ์สงสัยอย่างเต็มใจ แม้ยังจำน้ำเสียงหนักแน่นของเขาที่ทำให้เธอวางหน้าไม่ถูกเมื่อคืนได้ดีก็ตาม โชคดีที่อย่างน้อยวันนี้ธารณ์กลับไปวางตัวเรียบร้อย…เป็นพี่และเพื่อนที่ดีอย่างสุภาพ ไม่มีคำพูดให้เธอรู้สึกเหมือนหัวใจถูกกระตุกอีก

“อ๋อ…ครับ”

“ก่อนวันยี่เป็งสักสองสามวัน แต่ละบ้านแล้วก็วัดจะเริ่มมีการตกแต่งด้วยประตูป่านี่ล่ะค่ะ ส่วนการลอยกระทงเมื่อก่อนก็จะลอยกันในคืนก่อนยี่เป็ง เราเรียกว่าคืนกระทงเล็ก เพราะว่าวันยี่เป็งส่วนใหญ่คนจะเข้าวัดกันจนค่ำ แต่ว่าเดี๋ยวนี้ก็มีลอยกันได้ตามแต่ใจ คืนไหนก็ได้ล่ะค่ะ”

“อืม ดีจัง ถ้าอย่างนั้นแล้วหนูลัลน์ล่ะลอยกระทงวันไหน”

“ถามจริงๆ เหรอคะ”

“จริงสิครับ”

“ลัลน์ไม่ค่อยได้ไปลอยกระทงหรอกค่ะ ส่วนใหญ่จะไปวัดแล้วก็ปล่อยโคมลอยมากกว่า”

“อ้าว กำลังจะขอตามไปด้วยคนเชียว พี่ว่าจะขอเก็บรายละเอียดเสียหน่อย”

“คุณก็ไปเองได้นี่ ไม่เห็นต้องรอลัลน์” มินเปรย แม้น้ำเสียงจะเรียบนิ่งแต่ธารณ์ก็พอดูออกว่าเด็กหนุ่มไม่ค่อยพอใจเขาสักเท่าไร

“มิน! ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ปีนี้ไปก็ได้ค่ะ จะได้พาพี่ธารณ์ไปเที่ยวแล้วถือโอกาสลอยกระทงสักครั้งในรอบหลายปีด้วย”

“แต่…” มินตั้งท่าจะค้าน แต่มือบางที่เอื้อมมาจับไหล่เขาไว้ก็บีบแน่น มันทำให้มินถอนหายใจแรง หยุดทุกคำพูดเอาไว้

“รบกวนหรือเปล่า ถ้าหนูลัลน์ไม่อยากไป เอาไว้พี่ชวนพี่นพพี่นายไปก็ได้ครับ แต่วันไปวัดพี่ขอตามไปด้วยได้ไหม” ธารณ์ที่รู้สึกถึงความตึงเครียดของเจ้าบ้านทั้งสองเอ่ยน้ำเสียงอารมณ์ดี

“ไม่เป็นไรค่ะ ไปได้ ว่าแต่พี่ธารณ์ได้ข้อมูลเรื่องสวนส้มพอหรือยังคะ ถ้าพอแล้วพรุ่งนี้ช่วงกลางวันเราไปเที่ยวหมู่บ้านยะผ่ากันไหมคะ ชวนพี่นายกับพี่หญิงไปด้วย แล้วหัวค่ำค่อยไปลอยกระทงกัน”

“ถ้าหนูลัลน์สะดวกก็โอเคเลย ขอบคุณมากนะครับ อือ…หมู่บ้านยะผ่าเป็นยังไงเหรอครับ” ธารณ์ถาม

“เป็นหมู่บ้านสามชนเผ่าค่ะ ไว้พรุ่งนี้พี่ธารณ์จะรู้ว่าเป็นยังไง”

รอยยิ้มสดใสของลัลน์ทำให้ธารณ์ยิ้มเช่นเดียวกับที่พยายามส่งยิ้มไปให้มินด้วย แต่ดูท่าทางจะไม่ค่อยเข้าตาเขาสักเท่าไร เพราะมินยังคงทำสีหน้าเรียบเฉย ตามองตรงไปยังถนนราวกับการขับรถคืองานสำคัญยิ่งกว่าทุกสิ่งในโลกนี้