ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทที่ 5

วิธีคิดของลัลน์ทำให้ธารณ์ยิ่งสนใจเธอมากขึ้น หญิงสาวที่อยู่ในดินแดนที่เรียกว่าห่างไกลเมืองหลวงแต่มีมุมมองของความคิดอย่างเข้าใจ เรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน ไม่ตามกระแส ในขณะเดียวกันก็ไม่สวนทาง แต่ดำเนินชีวิตเคียงข้างการปรับเปลี่ยนของโลกโดยที่ยังคงความเป็นตัวของตัวเองอย่างเชื่อมั่น

เสียงดนตรีแบบพื้นเมืองดังขึ้นจากลานดินกว้างที่อยู่ไม่ห่างนัก เด็กชาวเขาตัวเล็กๆ แก้มแดงหลายคนหันไปจูงไม้จูงมือกันออกวิ่งในขณะที่นักท่องเที่ยวบางคนเดินตาม ที่ปลายสายตา การเต้นรำของเหล่าชาวเขากำลังเริ่มต้น นภางค์หันมากระตุกมือของลัลน์และชักชวนให้ตามกันไปชม แล้วทั้งหมดก็สาวเท้าไวขึ้น

มินกลับมาเดินใกล้ลัลน์ในที่สุด แม้ยังคงไม่ค่อยพูดค่อยจาเท่าไรแต่ก็เดินตามไม่ยอมห่างแทบจะทุกย่างก้าว พอไปถึงลานแสดงก็เลือกที่จะสาวเท้ามายืนเคียงด้านหนึ่ง จากการยืนของเขาตามทิศทางของแสง ทำให้เกิดร่มเงาทอดมายังคนข้างกายที่ตัวเล็กกว่า

“ขอบใจนะมิน” ลัลน์หันไปบอกน้องชายเพราะรู้ดีถึงความมีน้ำใจของเขา

“ขึ้นไปเลี้ยงน้ำมินด้วยแล้วกันนะ” มินหันมาบอกพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก น้ำเสียงที่บอกว่าตอนนี้คนพูดกลับมาอารมณ์ดีเหมือนเคยทำให้ลัลน์ยิ้มรับคำท่าทางสดใส

“จ้ะ”

พอได้มายืนข้างกันใกล้ๆ แบบนี้เธอก็อดเทียบไม่ได้…นี่เธอกลายเป็นคนตัวเล็กที่สุดในบ้านแล้วใช่ไหมเนี่ย…

คณะทัวร์ทั้งหมดเดินทางกลับจากหมู่บ้านยะผ่าอย่างสนุกสนาน เก็บความประทับใจในวิถีชีวิตของชนกลุ่มน้อยและรอยยิ้มที่ได้รับจากเขาเหล่านั้นเป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำ แม้ว่าสำหรับหลายคนจะไม่ใช่การมาเยือนครั้งแรกก็ตาม

“วันนี้เลยดึงหนูลัลน์กับมินไว้ทั้งวันเลย เอาอย่างนี้นะ เดี๋ยวหนูลัลน์ไม่ต้องไปส่งธารณ์ที่โรงแรมหรอก ให้ไปกับพี่ดีกว่าเพราะว่าจะชวนไปหาพี่นพสักหน่อยด้วย” นภางค์ที่นั่งพักบนศาลาปากทางเข้าหมู่บ้านยะผ่าบอก มือก็ยกหมวกปีกกว้างพัดไปมาให้ความเย็น

“แหม อย่าพูดเหมือนกับว่ากวนลัลน์กับมินสิคะ จริงๆ แล้วพี่ธารณ์น่ะมาเพราะธุระของบ้านลัลน์ด้วยเหมือนกันน้า”

“พี่รู้หรอกน่า แต่ก็ขอบใจหนูลัลน์อยู่ดีที่มีน้ำใจให้พวกเรา เสียเวลาทำงานมาเที่ยวด้วยกันแบบนี้”

“ดีออกค่ะ เที่ยวกันหลายๆ คนสนุกดีออก” ลัลน์บอกพร้อมกับยิ้ม เสียงฝีเท้าที่จำได้ขึ้นใจและรู้โดยไม่ต้องมีใครบอกทำให้เธอหันไปโดยที่รอยยิ้มยังติดแก้ม รับถุงบรรจุขวดน้ำเย็นจัดจากมินมาส่งต่อไปยังพี่ๆ ทั้งหมดทันที