พอนึกถึงสาวน้อยผู้งดงามน่ารัก หวังซื่อเจาก็แทบอดใจรอไม่ไหว ครั้งแรกที่ได้พบนางก็เมื่อสองสามปีก่อน เวลานั้นฮ่องเต้พระองค์ใหม่ยังไม่ได้ขึ้นครองราชย์ อาของเขาเป็นแค่หัวหน้าขันทีแห่งวังตะวันออกเท่านั้น เขามาเมืองจิงเฉิงเพื่อขออาศัยพึ่งพิงอีกฝ่าย ได้เข้าเป็นองครักษ์เสื้อแพรเพราะอาของเขาช่วยติดสินบน เนื่องจากไม่มีตำแหน่งที่ได้จากการสอบขุนนางฝ่ายบู๊ เขาจึงต้องเริ่มทำงานในตำแหน่งพลทหารเล็กๆ ส่วนสกุลฟู่นั้นเป็นขุนนางใกล้ชิดของอดีตฮ่องเต้ เรียกได้ว่ากำลังอยู่ในช่วงเวลาอันรุ่งเรืองทบทวี
ไม่นานหลังจากนั้น ในงานฉลองวันคล้ายวันเกิดของราชครูเหยียน ขุนนางทั้งหลายของราชสำนักต่างไปร่วมกินเลี้ยง แม้แต่รัชทายาทก็ยังไปเยือนถึงจวนด้วยตนเองเพื่ออวยพรให้แก่อาจารย์ผู้มีพระคุณ ผู้เป็นอาได้ชี้แนะและสนับสนุนหลานอย่างเขา จัดการในทางลับเพื่อให้ได้พาเขาไปด้วย
ในงานเลี้ยงครั้งนั้นเอง เขาได้พบคุณหนูสกุลฟู่ผู้งามหมดจด ตอนนั้นนางยังไม่ถึงวัยปักปิ่น* ด้วยซ้ำ แต่กลับโดดเด่นงดงามน่ามองแล้ว นางถูกห้อมล้อมด้วยเหล่าสตรีอยู่ในศาลาริมน้ำ ยามนางขยับเขยื้อนเคลื่อนกายก็ดูน่ามองไปเสียหมด
นางพูดคุยหัวเราะอย่างมีชีวิตชีวา เผยให้เห็นสติปัญญาอันเฉลียวฉลาด โดดเด่นราวกับจันทรากลางท้องนภา สะดุดตาที่สุดในหมู่หญิงสาวตระกูลชั้นสูงทั้งหมด
ตั้งแต่นั้นมาเขาก็คอยสอบถามเรื่องของนางต่อหน้าผู้เป็นอาอยู่เนืองๆ แต่กลับได้ข่าวว่านางหมั้นหมายกับบุตรชายคนโตของมหาบัณฑิตลู่เซิ่งไว้แล้วตั้งแต่ยังเล็ก รอเพียงครบกำหนดไว้ทุกข์ให้มารดา ก็จะแต่งออกไปเป็นภรรยาของคุณชายลู่
พอได้ทราบเช่นนี้เขาก็ผิดหวังยิ่งนัก แต่ก็รู้ดีว่าตลอดมาเขากับคุณหนูสกุลฟู่แตกต่างกันราวก้อนเมฆกับดินโคลน คนงามที่ยากจะพานพบเช่นนี้เดิมทีก็เกินฝันสำหรับคนเช่นเขาอยู่แล้ว แม้ไม่อยากยอมรับแต่ก็จำต้องระงับความปรารถนานี้เอาไว้
ไม่คาดคิดเลย เวลาผันผ่านสถานการณ์ก็แปรผัน เพียงแค่สองปีเท่านั้น รัชทายาทได้ขึ้นครองราชย์ อาของเขาก็ก้าวหน้าขึ้นอย่างพรวดพราดกลายเป็นขันทีใหญ่ผู้รักษาพระราชลัญจกรที่มีอำนาจทั้งในและนอกราชสำนัก ขณะที่ฟู่ปิงกลับถึงคราวถดถอยลงเรื่อยๆ เพราะว่ามีนิสัยเย่อหยิ่งทะนงตนจนไม่เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้องค์ใหม่
แต่สิ่งที่ทำให้เขาพึงพอใจยิ่งกว่าก็คือหนึ่งเดือนกว่าก่อนหน้านี้ ขณะที่อาของเขากับหลี่ซื่อเม่าวางแผนโค่นอำนาจฟู่ปิงอยู่นั้นเอง จู่ๆ คุณชายสกุลลู่ที่หมั้นหมายกับคุณหนูฟู่ก็ดื่มสุราเมามายจนพลาดพลั้งทำผิดคุณธรรม ถึงกับก่อเรื่องอันมัวหมองกับลูกพี่ลูกน้องหญิงซึ่งเป็นญาติห่างๆ ในบ้านของตนเอง เรื่องนี้ไม่ทราบว่าใครเป็นคนแพร่ข่าวออกมาจนกลายเป็นเรื่องอื้อฉาวที่รู้กันทั่ว
คุณชายลู่กระอักกระอ่วนใจที่ไม่อาจยับยั้งให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไปได้ จำต้องรับลูกพี่ลูกน้องผู้นั้นมาเป็นภรรยา
จะว่าไปแล้วเรื่องรักๆ ใคร่ๆ พรรค์นี้สำหรับบุรุษก็ถือเป็นเรื่องปกติ มิได้สลักสำคัญอะไร ผู้ใดเลยจะรู้ พอฟู่ปิงได้ทราบเรื่องนี้ก็ถึงกับโกรธเกรี้ยวเลยทีเดียว
เนื่องจากตอนนั้นเขาดำรงตำแหน่งเป็นข้าหลวงตรวจการฝ่ายขวา ได้รับมอบหมายให้ไปดูแลจัดการที่อวิ๋นหนาน แม้ตัวจะมาไม่ได้ แต่เขาก็ได้เขียนจดหมายถึงจวนสกุลลู่ที่อยู่เมืองหลวงในคืนนั้นเอง ประณามว่าคุณชายลู่ประพฤติตัวมัวหมอง มิอาจเป็นคู่หมายที่เหมาะสม ในจดหมายใช้ถ้อยคำรุนแรงไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย
แต่ไรมาฟู่ปิงก็รักใคร่ไยดีบุตรีผู้นี้มากนัก จึงเลือกสรรผู้ที่จะมาเป็นลูกเขยอย่างเข้มงวด ตั้งแต่ตอนตกลงหมั้นหมายเชื่อมสัมพันธ์สองตระกูล เขาก็ได้รับคำสัญญาที่มหาบัณฑิตลู่ตกปากรับคำแทนบุตรชายว่าสามีภรรยาจะให้เกียรติซึ่งกันและกัน หากไม่มีเหตุผิดพลาดอันใดในห้าปีนี้จะมารับนางไปเป็นภรรยา แต่บัดนี้ยังมิทันได้แต่ง คุณชายลู่ก็มาตระบัดสัตย์เสียแล้ว นี่จะไม่ให้ฟู่ปิงโมโหได้หรือ
ฟู่ปิงรู้ดีว่าที่คนสกุลลู่ทำเรื่องงามหน้าในเวลานี้ จะต้องเป็นเพราะมีจิตคิดเป็นอื่นแน่ ท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะหยันของผู้อื่น เขายังคงขอถอนหมั้นกับสกุลลู่อย่างไม่ห่วงหน้าพะวงหลังอะไรทั้งสิ้น ถึงยามนี้ความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลจึงกลายเป็นเย็นชาต่อกันไป
บัดนี้สกุลฟู่ตกต่ำลง คุณหนูฟู่ไม่อาจได้รับความช่วยเหลือจากสกุลลู่แล้ว จึงมีสภาพโดดเดี่ยวน่าเวทนาอย่างแท้จริง หลังจากถูกคุมตัวกลับมาที่เมืองหลวง นอกจากจะถูกยึดทรัพย์และถูกส่งไปอยู่กองสังคีต* แล้ว นางก็ไม่มีทางเลือกอื่น
เขาหยักยิ้มมุมปาก บุปผาบอบบางที่กำลังเบ่งบานอวดความงาม หากต้องร่วงหล่นจมโคลนก็น่าเสียดายนัก
