ทดลองอ่าน รับใช้แม่ทัพหวั่นหลวมตัว ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

ซูเสี่ยวเตาทะยานเข้าใส่ดุจพายุอันเกรี้ยวกราดที่ทำให้คนแทบหายใจไม่ออก สีหน้าของหร่วนชิงเฟิงเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อย ขณะนึกเอ่ยชมอยู่ในใจ สมแล้วที่เป็นลูกสาวที่ซูเถี่ยโถวเลี้ยงดูมากับมือ ฝีมือดาบเยี่ยมยุทธ์เช่นนี้สูสีกับทหารระดับนายกองร้อยเลยด้วยซ้ำ

หร่วนชิงเฟิงเพิ่มความจริงจังในการต่อสู้ขึ้นสามส่วนทันที นอกจากนั้นยังหุบยิ้มเพื่อจะได้ไม่ยั่วโมโหนางไปมากกว่าเดิม…ด้วยสัมผัสได้เลาๆ ว่านางไม่สบอารมณ์ที่ได้เห็นรอยยิ้มของตนในเวลานี้

ดาบใหญ่ในมือเล็กมาถึงท่า ‘แปดดาบเบิกภูผา’ อันว่องไวดุจดาวตก โดยพุ่งเป้าไปที่หน้าเขา หากเขาไม่อยากถูกฟันเข้าจังๆ ก็ต้องถอยหลบไปข้างหลัง ทว่าด้วยกลยุทธ์ที่ซูเสี่ยวเตาจงใจวางไว้…และเขาแสร้งทำเป็นไม่รู้ เขาถูกต้อนให้เข้ามาจนมุมตรงผนังถ้ำ ไม่มีที่ให้ถอยหนีได้อีก

นางลิงโลดอยู่ในใจเมื่อเห็นดังนั้น ภายใต้คมดาบอันกร้าวแกร่งก็ยังไม่ลืมจะเว้นระยะห่างไว้สองส่วน จะได้ไม่ฟันถูกใบหน้าคมคายไร้ที่ติของเขาเข้าจริงๆ แล้วทำให้ตนเองกับท่านพ่อเดือดร้อนครั้งใหญ่

ชั่วเส้นยาแดงผ่าแปด อยู่ๆ ร่างสูงใหญ่ของหร่วนชิงเฟิงก็อันตรธานไปจากตรงหน้านางอย่างฉิวเฉียด เด็กสาวรู้สึกตาพร่าจากนั้นเพียงวูบเดียวก็สัมผัสได้ถึงวัตถุแข็งๆ ที่ประชิดแผ่นหลัง

“เจ้าแพ้แล้ว” แผ่นอกบึกบึนกำยำแนบติดกับหลังเล็กบาง เขาก้มหน้าลงหัวเราะเบาๆ ตรงริมหูนาง

กกหูเล็กเสียววาบขึ้นมาอย่างไม่เอาไหน หัวเข่าก็อ่อนยวบอย่างไร้สาเหตุ ใบหน้าเนียนร้อนฉ่า สติกระเจิงอยู่นาน

การหยอกเย้าอันน่าโมโห…เป็นการหยอกเย้าอันน่าโมโหอีกแล้ว…

“ฝะ…ฝันไปเถอะ!” ในที่สุดซูเสี่ยวเตาก็หาเสียงตนเองเจอ ทว่ากลับสั่นเสียไม่มีดี

“อาวุธของข้าจ่อเจ้าอยู่ ยังไม่ยอมแพ้แต่โดยดีอีกหรือ” เขายิ้มอย่างสบายอารมณ์

เฮ้อ…หร่วนชิงเฟิงอยู่มายี่สิบสามปี เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าตนก็มีสัญชาตญาณกักขฬะชอบ ‘หยอกเย้าแทะโลมสตรี’ เป็นอย่างยิ่ง เพียงแต่เมื่อก่อนไม่เคยปลุกสัญชาตญาณนี้ขึ้นมาเท่านั้นเอง

“ดาบของข้ายังอยู่ในมือข้า เช่นนี้ไม่นับ!” นางสะท้านเฮือก แต่สติที่กระเจิดกระเจิงกลับมาตื่นตัวอีกครั้ง ดาบเล่มใหญ่แทงย้อนไปข้างหลัง…

แล้วเหมือนแทงถูกอะไรบางอย่างในทันที!

“อื๊อ!” เสียงครางหนักๆ ดังขึ้น แรงกดดันที่แผ่นหลังสัมผัสได้หายวับ แต่ซูเสี่ยวเตายังไม่ทันได้ดีใจที่การจู่โจมของตนเองสำเร็จก็มีอันต้องใจเสียเพราะเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของเขาเสียก่อน

มะ…ไม่จริงน่า ข้าแทงถูกเขาจริงๆ อย่างนั้นหรือ!

นางพรั่นพรึงลนลานจนไม่มีอารมณ์จะสนใจอย่างอื่น นอกจากรีบโยนดาบทิ้งแล้วหันกลับไปรับร่างสูงใหญ่ที่เอนล้มลงมาปานขุนเขาถล่มของเขาเอาไว้

“นี่ มะ…แม่ทัพใหญ่ อย่าทำให้ข้าตกใจสิ!” ใบหน้าเรียวเล็กซีดเผือด ริมฝีปากสั่นระริกเอ่ยออกมาตะกุกตะกัก

เขาพยายามขืนตัวเล็กน้อยขณะทรุดลงกับพื้น ต่อให้นางแรงเยอะเพียงใดก็รับน้ำหนักบุรุษตัวใหญ่ๆ ทั้งคนไม่ไหว ประกอบกับนางกลัวว่าตนเองทำให้เขาบาดเจ็บสาหัสแล้วจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ทั้งมือทั้งเท้าจึงอ่อนปวกเปียกด้วยอารามลนลาน จนร่างเล็กพลอยทรุดลงไปพร้อมเขาด้วย

ศีรษะของเขาหนุนตักนางอย่างอ่อนแรง ใบหน้าคมคายหันไปทางท้องน้อยแบนราบหอมกรุ่นนิ่งๆ ไม่ขยับ