ทดลองอ่าน รับใช้แม่ทัพหวั่นหลวมตัว ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

หร่วนชิงเฟิงลงจากม้าอย่างไม่เร่งร้อน แล้วลูบขนแผงคอสีขาวพิสุทธิ์ของอาชาตัวโปรดยิ้มๆ “อาเสียน เจ้าชอบนายหญิงแบบใด แบบเมื่อครู่ดีหรือไม่”

ยอดอาชาเหงื่อโลหิตรูปร่างกำยำสง่างามปรายตามองเจ้านายเป็นเชิงตัดพ้อแล้วพ่นลมหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ เห็นชัดว่าแม้แต่ม้ายังคร้านจะสนใจประเด็นคำถามไร้สาระที่แสนน่าเบื่อนี้ของเจ้านาย

“ไม่เอาอ่าว” เขาตบหัวอันโอฬารของม้าเบาๆ พลางอมยิ้มเอ็ด “เหตุใดพอข้าจะจริงจังขึ้นมากลับไม่มีใครเชื่อกันนะ”

หร่วนชีที่ซ่อนตัวอยู่ในที่ลับกลอกตา… นายท่าน ท่านแน่ใจหรือว่าเมื่อครู่ตนเองจริงจังแล้ว

ซูเสี่ยวเตาในตอนนั้นไม่รู้เลยสักนิดว่าแม่ทัพหนุ่มผู้งามสง่ากำลังทำสิ่งที่น่าเบื่อยิ่งกว่าล่าสัตว์ นางหิ้วกระต่ายสามตัวเดินไปเดินมาเพื่อหาแหล่งน้ำ สลับกับหันไปมองเป็นพักๆ ว่าบุคคลที่ตนต้องอารักขาอย่างใกล้ชิดยังอยู่ในระยะสายตา

พอเห็นว่าแม่ทัพหนุ่มผูกม้าไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่แล้วเดินตามมา นางก็เดินหาแหล่งน้ำต่ออย่างสบายใจ

เนื่องจากเติบโตมาในชายแดนตะวันตกตั้งแต่เด็ก ซูเสี่ยวเตาจึงได้ยินเสียงน้ำไหลที่ด้านหน้าอย่างรวดเร็ว นางยินดีอยู่ในใจ ขณะสาวเท้าให้ยาวขึ้น

ในตอนนั้นเองกลิ่นสาบสางแปลกประหลาดก็ลอยเข้ามากระทบจมูก เด็กสาวขมวดคิ้ว ตอนแรกนึกว่ากลิ่นลอยมาจากกระต่ายป่าที่ถูกยิง แต่พอลองยกขึ้นมาดมก็พบว่าไม่ใช่ กลิ่นสาบนั้นมาจากด้านหลัง ไม่ใช่ด้านหน้า…ด้านหลัง?!

ซูเสี่ยวเตาหันขวับกลับไป เห็นหร่วนชิงเฟิงกำลังอมยิ้มเดิน ‘มือเปล่าไร้อาวุธ’ ตามมาด้วยฝีเท้าสบายๆ ทันใดนั้นเสือตัวเขื่องดวงตาสีทองท่าทางดุร้ายตัวหนึ่งก็กระโจนออกมาจากพุ่มไม้ด้านหลัง นางใจหายวาบ แล้วร้องคำรามพลางโยนกระต่ายทิ้งวิ่งเข้าไปโดยไม่ต้องคิด

“แม่ทัพใหญ่หลบเร็ว!”

หร่วนชิงเฟิงเห็นนางหน้าซีดพร้อมกับที่สัมผัสได้ถึงจิตสังหารและกลิ่นสาบที่แผ่เข้ามาจากข้างหลัง เขาใจเต้นแรง จากนั้นร่างสูงใหญ่ก็หลบการจู่โจมของเสือหิวโซได้อย่างรวดเร็วและหวุดหวิด!

จุ๊ๆ ที่แท้ก็เสือนี่เอง…เดิมวันนี้เขาวางแผนไว้ว่าจะล่าสัตว์เล็กๆ มาเอาใจน้องหญิง นึกไม่ถึงว่าจะได้ขึ้นเขาล่าเสือเข้าจริงๆ!

ที่เหนือความคาดหมายยิ่งกว่านั้นก็คือเขายังไม่ทันได้ขยับ ร่างอ้อนแอ้นร่างหนึ่งก็กระโจนขึ้นไปหาพยัคฆ์ร้าย ทำเอาเขาใจเต้นแรง หน้าถอดสีด้วยความตระหนก…

“เสี่ยวเตา อย่า!”

ทว่าซูเสี่ยวเตาทะยานขึ้นไปหาเสือตัวเขื่องเรียบร้อยแล้ว ร่างเล็กบางเกาะอยู่บนหลังของมันแล้วกลิ้งไปบนพื้นพร้อมกันตลบหนึ่งอย่างน่าเสียวไส้ หากแต่มือน้อยยังเกาะอย่างแน่นหนา

เสือร้ายคำรามดังลั่นด้วยความโมโหจนภูเขาสะเทือน

“อ๊าก…” ซูเสี่ยวเตาเองก็เดือดดาลเช่นกัน ใบหน้าเรียวเล็กแดงก่ำขณะระเบิดเสียงคำรามออกมา แขนบางๆ ทั้งสองข้างที่กอดหัวเสือเอาไว้ทรงพลังขึ้นมาอย่างน่าทึ่ง แค่บิดทีเดียว ลำคอของพยัคฆ์นัยน์ตาทองก็หักคาที่!

หร่วนชิงเฟิงอึ้งไปสนิทใจ แทบไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง

พยัคฆ์ล้มตึงลงกับพื้น น่ากลัวว่าแม้ถึงตอนที่ขาดใจตายก็ยังไม่เข้าใจว่า ‘สิ่งเล็กๆ’ เบาหวิวที่อยู่บนหลังเอาเรี่ยวแรงจากไหนมาหักคอตนได้!

ซูเสี่ยวเตายังคงกอดรัดคอเสือสิ้นลมตัวนั้นแน่น ออกแรงจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัวราวกับกลัวว่ามันจะไม่ตายสนิท และอาจกระโจนขึ้นมากัดหัวนางขาดได้ทุกเมื่อ ทว่าหัวใจหวาดกลัวอย่างประหลาด นางเป็นทหารประจำตัวแม่ทัพใหญ่ มีหน้าที่คอยรับมือกับนักฆ่าและศัตรู แล้วเจ้าเสือบ้าตัวนี้โผล่มาเสนอหน้าด้วยเหตุใดกัน หากประมาทจนเผลอปล่อยให้แม่ทัพใหญ่ถูกเสือกิน ซูเสี่ยวเตาคนนี้จะยังเงยหน้าขึ้นในเมืองชายแดนตะวันตกได้อีกหรือไร

บัดซบจริงๆ